company ; tsukkiyama

"hush"

( bu yamaguchi'yi kaçıran oğlan tsukishima'nın reddettiği birisi değil, yamaguchi'nin eski sevgilisinin reddettiği birisi. "senin yüzünden mi bakmadı bana?" gibi şeyler söylemişti, ama biliyorsunuz ki tsukishima'yla yamaguchi daha hiç sevgili olmadı.)

———————————————-

ellerinin çözüldüğünü hissetti yamaguchi. ardından kafesten daha yeni çıkmış bir kuş gibi özgür hissetti kendini bir an. ama kaçırıldığı yerde ne kadar özgür olabilirdi?

"gez evde, burası çok büyük bir yer. ve ıssız.."

yamaguchi korkusuz gibi gözüksede içten içe titriyordu. arkadaşlarını şimdiden özlemişti.

"yani kimse seni duymayacak. ayrıca burda telefon çekmiyor."

hayatı boyunca burda mı kalacaktı yani? dediği sadece bir şaka değil miydi? yani bir şekilde çıkabilirdi, değil mi?

(ironi ironi sjfsawyrtıfjllhdsşğ)

"şaka yapıyors-"

"yapıyor gibi bir halim mi var?"

yamaguchi'den uzun bir süre ses gelmedi.

"bende öyle düşünmüştüm.
o değilde, o senin neyini seviyordu? saçma sapan bakan gözlerin ve acayip sevimsiz çillerin var. ayrıca dağınık saçların ve rahatsız edici bir sesin var. ha birde-"

"beyin.."

"huh!?"

"sen oldukça yakışıklısın doğru. güzel gözlerin ve yumuşak görünen hoş renkli saçların var. ama beyninin olduğunu zannetmiyorum. bizim farkımız bu."

"sen..."

"ben?"

"kendini ne zannediyorsun!?"

"haha, insan tabii ki de."

( akıllı yamaguchi sorunları part2)

"kendinde beyin olduğunu iddia ediyorsun birde."

"iddia etmiyorum?"

"aptalsın..."

"aptalsın, o öyle olmaz. sadece şu parçayı şuraya takacaksın o kadar."

yamaguchi duraksadı bir an. bu kelimeyi yıllar önce duymuştu yine. her ne kadar o zamanda biraz kırılsada, şu anki kadar acı vermemişti.

"haha, noldu, sihirli kelime bu mu?"

karşısındaki alaylı gülümsemesiyle bakan oğlanın dudaklarına bir parmağını koydu yamaguchi.

"sus.."

——————————————

"yamaguchi nerde acaba?"
( 👆🏿 asahi)

"bilmiyorum ki gelmedi bugün."

"tsukishima'ya sormalı mıyız?"

"soralım bir, gerçi biz daha yakınız ama.."

odalarından çıkıp siyah kapının açtığı odaya girdiler.

"yamaguchi'yi hiç gördün mü tsukishima?"

"ne?"

"gelmedi de bugün.."

"hayır görmedim, nereden göreyim?"

"doğru. iyi o zaman biz gidelim."

"gidin."

"tamam be sus gidiyoruz işte."
(👆🏿 sugawara)

ve kapı tekrar kapandı.