company ; tsukkiyama

turtleneck sweater

yamaguchi yanında birilerinin olduğunu, yalnız olmadığını hissediyordu artık. eline aldığı boğazlı kazağı üstüne geçirdi ve çabukça evden çıktı. boğazlı kazak her ne kadar boğsada kendini, artık giymiş hatta yolu yarılamıştı.

...

yamaguchi'nin bugün yapacağı şey bir kazaktı ve aklına -her zamanki gibi- hiçbir şey gelmiyordu. beyni silinmiş, düşünceler yok olmuştu. insanların söylediği o yaratıcı düşünceler, beğenilen fikirler bir anda toz olup gitmişti.

boğazlı bir kazak çizdi, üstündekine benzer. ardından küçük ama zarif, narin çiçekler ekledi. siyah bir boğazlı kazağın üstüne beyaz papatyalar oldukça hoş gözüküyordu.

ilkbahar döneminin modası olduğu için yamaguchi'nin aklına sadece çiçekler geliyordu, başka ilkbaharı hatırlatan bir şey bulamıyordu.

...

"gösterme zamanı, hadi gidelim."

"tamam."

ellerindeki tasarımlarla patronlarının odasına gittiler.

"gösterin."

asahi ve sugawara tasarımlarını gösterdikten sonra yamaguchi'nin arkasına geçtiler.

"göster bakalım, tadashi."

"buyrun."

"asahi azumane ve sugawara koushi, dışarı!"

yamaguchi şu an burda ne yaşandığını ve niye asahi ve sugawara'nın dışarı çıktığına cevap arıyordu.

"boğazlı kazak seni boğuyor tadashi.
boğulacaksın."

"iyiyim ben böyle, teşekkürler bay-"

"yanında tişört felan var mı?"

"yok"

"iyi, benimkini al.
bu halde tasarımlar yaparsan, senden birşey çıkmaz."

ama zaten bugünkü tasarım saati bitmişti, niye veriyordu ki bu adam?

"teşekkürler ama-"

"giy."

duyduğu soğuk ve kesici ses, yamaguchi'yi dediğini yapmaya itti. sesi zaten korkutucuydu, birde yetmezmiş gibi bağırıyordu.

"burda."

yamaguchi şaşırıyordu gittikçe, bu adam içmiş miydi? kafası felan mı güzeldi bunun? evet patrondu ama bu kadarı da fazla değil miydi?

"peki."

önündeki adama arkasını döndü ve kazağını çıkardı, ardından elindeki siyah tişörtü giydi.

"teşekkürler, ne zaman vere-"

"gerek yok vermene, kalsın.
bir daha taşıyamayacağın parçaları giyme."

yamaguchi boğazlı kazağını da alıp odadan çıktı, sugawara ve asahi meraktan çatlıyordu.

tsukishima'nın ise yüzünde sinir bozucu bir gülümseme vardı.