company ; tsukkiyama

first sentence

hadi biraz tsukishima'dan bahsedelim.

tsukishima, kendi yaşıtlarından fazlaca olgun davranan ve şirketinin patronu olarak hayat süren biri. bu şirket, babasından ona kalan miras ve tsukishima da kendisinin çocuğuna bu şirketi bırakacak, böylece gidecek.

babasını kaybettiğinden beri bu şirket ona daha bir önemli geliyor, çünkü babasından kalan tek şey bu bina.

tasarımcılarla aynı katta ayrıca. çünkü her gün tasarımcıların getirip göstermesi gerekiyor tasarladıkları şeyleri ve eğer 2. katta olsaydı, bu tasarımcılar için bir eziyete dönüşürdü.

(en alt kat yani birinci katta kiyoko, yachi ve ennoshita var. ikinci katta kageyama, hinata, nishinoya, daichi ve tanaka var. en üst katta yani 3. katta ise yamaguchi, sugawara, asahi ve tsukishima var.)

...

"yamaguchi şimdi bunu patrona götürme zamanı! tepkisi ne olacak acaba?"

sugawara konuşması eşliğinde kapıyı açtı

"bende merak ettim suga, acaba tepkisi ne olacak"

patronun odasının kapısına vardıklarında yamaguchi arkaya çekildi. utanıyordu ve olumsuz tepki alma ihtimali de vardı.

"şey, biriniz açsa?"

"tamam."

sugawara kapıyı açtı.

karşısınlarındaki adamın gözlükleri parlıyordu. boğazlı kazağı, onun üstüne giydiği ceketi çok iyi durmuştu onda. ayrıca gözlüklerinin arkasına saklanmış anlamlı gözleri sanki büyülüyordu baktığı heryeri. hadi ama, ne düşünüyordu öyle?

kendince aptal olan düşüncelerden kendini kurtarması gerekirdi. aynı adam tarafından kurtarılması pek uzun sürmedi.

"evet, gösterin bakalım."

sugawara yamaguchi'yi öne doğru itti.

"b-b-buyru-u-n"

tsukishima gözlerinin önüne gelen kağıt parçasıyla duraksadı. bu oldukça güzeldi ve ince detaylıydı.

"güzel."

ardından sugawara ve asahi de gün boyunca uğraştıkları şeyi gösterdiler. yamaguchi tsukishima'nın tepkilerini anlamıyordu -çünkü vermiyordu- beğendi mi beğenmedi mi hiçbir fikri yoktu.

"güzel hepinizinki.
sen, şu yeni çalışan"

yamaguchi'nin kalbi duracak gibiydi.

"başını dik tut, yere bakarsan böyle birine çarparsın."