company ; tsukkiyama

rain (part2)

(10 yıl önce)

"anne! ben çok açım."

küçük çocuk elindeki oyuncak robotu karşısındaki arkadaşının elindekine çarpıştırırken, annesine seslendi.

"bir şeyler atıştırın, akşam yemeğine az kaldı. eğer şu an bir şey yersen akşam yemeğinde yiyemezsin."

"yerim yerim."

"her zaman böyle diyorsun ama yemiyorsun Yamaguchi!"

Yamaguchi açlığını unutup oyun oynamaya devam etti.

yağmur sesleri geliyordu, buda ortamı sakinleştiriyordu.

Yamaguchi yağmuru çok severdi, sesini ve oluşturduğu hoş soğukluğu.

ne zaman yağmur yağsa, sesini daha iyi duyabilmek için dışarı çıkardı. Ama bu sefer yapmadı, çünkü Yamaguchi ne kadar yağmuru sevse de arkadaşı yağmurdan pek hoşlanmıyordu.

...

Yamaguchi karşısındaki adama bakıyordu, elindeki boş kaseyi tezgaha koymuş, Tsukishima'nın bitirmesini bekliyordu.

tsukishima da bitirince koyduğu kaseyi kendi kasesinin yanına koydu.

"yağmur bitinceye kadar burda kalabilir miyim?"

"şemsiye verebilirim?"

"ayakkabılarım kaygan ve evim uzakta."

"peki."

"çok mu rahatsızsın benden, tadashi yamaguchi?"

"hayır, tam tersi diye düşünmüştüm."

"benim için sorun yok."

"i-istersen salona geçelim?"

"olur."

salona geçtiklerinde ikiside kendini farklı koltuklara attılar. televizyon yoktu, yağmur harici ses yoktu, oda oldukça sıcaktı.

yamaguchi fark etmeden uykuya daldı. gün oldukça yorucu geçmişti. tsukishima beyaz duvara bakıp duruyordu. bu çok sıkıcıydı, ama yapacak başka bir şeyi yoktu.

...

yağmurun sesi kesildiğinde tsukishima oturmaktan heryeri uyuşmuş koltuktan kalktı. yamaguchi'nin uyumuş olmasını beklemiyordu.

"tada-"

"huh?"

önünde gözleri kapalı, sanki normalde de değilmişçesine saf ve masum bir adam duruyordu.

"ne çabuk uyudun.."

tsukishima'nın elleri çilli oğlanın yumuşak gözüken saçlarına gitti.

"değişmemiş."

ellerini o yumuşak saçlardan çekip sesini yükseltti.

"hey, tadashi yamaguchi! yağmur durdu, gidiyorum"

"görüşürüz..."

gözlerini açmaya çalışırken bir yandan kapıya doğru gitti.

ardından gözlüklü oğlanın evden çıkıp gitmesini izledi.