company ; tsukkiyama

tsukishima kei!

yamaguchi günler geçtikçe iyileşti, tsukishima'nın günler geçtikçe merakı arttı, shigeru'nun günler geçtikçe içindeki çocuk ortaya çıktı.

yamaguchi'yle artık anlaşıyor gibilerdi, eskisi gibi. tabii yamaguchi eskisi gibi gülümsemiyordu ona karşı ama yine de onunla doğru düzgün konuşabilmek bile bir adımdı.

tsukishima, son günlerde agresif ve garip davranışlar gösteriyordu, her gün "yamaguchi'den haber var mı?" diye sormayı ihmal etmiyordu.

çalışandı o, işi aksıyordu.

ama bugün bu işe el atacaktı. polise başvuracak, yamaguchi nerdeyse bulunmasını sağlayacaktı.

yazılan mesajları o da biliyordu, ama bunlar hiç yamaguchi'nin tarzı değildi.

telefonunu alıp şansını denemek istedi. yamaguchi'ye "neredesin sen?" gibisinden bir mesaj attı. biliyordu, mesaj gelmeyecekti ama yine de denemekten zarar gelmezdi.

Tadashi

Siz: Neredesin sen, işin aksıyor.
(12.43)

Tadashi: ***** sokak, ***** cadde, beyaz villa.
kurtar beni
(14.51)

kim bilir kaç defa deneyip atabilmişti mesajı. ama yine de bir tanesi gelmişti, ve orda telefonun çekmemesine bakılırsa, bu bir mucizeydi.

verilen adrese gitti, yamaguchi'nin dediği gibi beyaz bir villa vardı.

her ne kadar korksada çilli oğlanı kurtarması gerekirdi.

kapı açık bırakılmıştı, sanki onun geleceğini bilir gibi.

ve aylar sonra gördü çilli oğlanın yüzünü. her zamankinden solgun ve yorgun gözüküyordu. zaten büsbütün kaçırılmış olduğu gerçeğine bakarsak, normaldi.

yamaguchi tsukishima'yı gördüğü gibi ona doğru koştu.

"çabuk-"

"nereye, guchi?"

"g-guchi mi?"

"kimler varmış burda... tsukishima kei! hoşgeldin aramıza!"

"shigeru!"

"bir dakika, bir dakika,
siz tanışıyor musunuz!?"

"o benim.."

"senin?"

"ben onun eski sevgilisiyim guchi. niye bu kadar şaşırdın?"