Chapter 37

855 55 43
                                    

Chapter 37

Tuloy-tuloy at walang humpay ang pagdanak ng luha sa akin habang nakatulala sa lalaking kung hindi mo makikita ang kilabot sa mata ay aakalain mong wala ng malay. 

I wanted to stop Diamond but I couldn't do it. My heart is so heavy that it feels like a cannonball was placed on top of it. Sa bigat, unti-unting nadaraganan at napipipi. Sa sobrang sakit, namamanhid. 

Hindi ako makapaniwala na magagawa iyon sa akin ni Yuki... ulit. Hindi ko sapat matanggap na nahulog akong muli sa bitag ng kasinungalingan. My ever fragile heart was fooled by the softness of his gazes, the fragrance of his choice of words and the warmth of his treatment. Little did I know, it was all part of the act he was pulling. Act that will lead him to his goal. And that is to hurt me... again. 

Why do we tend to let our life flow round and round? Iyong tipong nasaktan ka na, tinanggap mo na sa sarili mong natuto ka na, pero uulit-ulitin mo pa. At pagkatapos noon, tiyak na babalik ka na naman sa umpisa. 

Life is like a carousel. It keeps on rotating and taking the path it has been crossing since the day it commenced moving. And it will not stop for you. It has its own time. It's just up to you if you will keep on riding on it like a stupid or you'll pluck up the courage to jump out of it. 

Aminin ko man sa sarili o hindi, ako iyong tanga na nakikisabay sa pihit ng buhay. Iyong pagkatapos masaktan dahil sa lubos na pagtitiwala, magtitiwala ulit. Nahilo na't lahat sa paulit-ulit na nangyayari, nagpapakatanga pa rin. 

At... masasabi kong...

Napakasakit maging tanga. 

I was staring at my violently quaking hands when someone went near me and oscillated my stiff shoulders. Malala ang paghikbi kong ginantihan ng tingin ang mukha ni Geraldine na siksik ng pag-aalala. 

"Nani ga atta no desu ka?! (What happened?!)" 

Instead of granting her an answer, I shifted my eyes to the men who were able to thwart Diamond from hurting their former classmate. Ang dalawang lalaki ay hawak ang magkabila niyang balikat. Ang duguan at putok ang mga labi namang si Yuki ay sinusubukang iangat ng dalawa pang lalaki mula sa pagkakalupasay sa sahig. 

"Bring Yuki to the Hospital!" ani isang babae na kaisa sa grupong nanunuod sa harapan ng pintuan ng silid.

Bawat isa sa kanila ay pawang papanawan ng malay sa takot nang balingan sila ng lalaki. Hindi rin nakatakas sa paningin ko ang panginginig ng tuhod ng mga nasa harapan na siyang kaunti lang ang distansya kay Diamond. 

"No. He'll go straight to the prison." Pagalit niyang binawi ang balikat at braso sa tangan ng lalaking nasa likuran niya at saka mahigpit na nagbanta. "Walang magdadala sa kaniya sa Ospital."

"B-But! I-It looks like he is gonna die!" 

"Then, let him die," Diamond released a rough and sardonic chuckle. "I don't fucking care."

Nagpapatianod ang lutang kong isip sa ihip ng kawalan subalit ang marinig ang peke at tunog puyos na tawang iyon ay naghatid ng kilabot sa akin. Nanindig ang bawat balahibo ko sa katawan. 

After commanding someone to contact the police, he walked towards me with heavy breaths. It was like someone's pumping large amount of air into him that entails him to breathe oftentimes. Because if he wouldn't, he'd explode.

Geraldine dodged to the left side nang dire-diretso lang ang sulong ng lalaki patungo sa akin. When there was already no space his foot could step on, he bent knees and attempted to reach for my tears.

Takot sa hawak ng kahit na sino, nanggagatal kong iniwasan ang kamay niyang pumasaere. Pinagdikit ko ang mga palad at kalauna'y pinagkukurot. When he noticed my fright and jolt, he uttered a coarse profanity under his breath. 

Art In His Breath (Japan Series #2)Where stories live. Discover now