Art In His Breath (Japan Series #2)

Chapter 39

Chapter 39

Nagmistulang robot ang kaliwa kong binti na mabilis na pumapaitaas-baba. Nanginginig. Ang nagpapagana ng controller ay nerbiyos. I punched my chest thrice in attempting to hinder my heart from pounding so fast and loud. I regretted what I did when my heartbeats just tripled.

Natawa ang lalaki sa driver's seat.

Sinimangutan ko si Diamond.

May pasok siya ngayon, e. Pero nagpumilit na ihatid ako sa subdivision. I agreed, of course. Aside from the fact that I don't own a car that I could use, I'm not feeling very well today. Naisuka ko yatang lahat ang lakas ko para sa araw na ito kaninang pagkagising.

Sinilip ko ang maliwanag na labas at nakitang papasok na kami. Isang senyas ko lang sa guard ay dali-dali nitong binaba ang boom barrier.

"Matagal na kayong magkaibigan ni Dyana, 'di ba? Nakita mo na ba ang Mommy?" baling ko sa kaniya.

"We've been friends for so long, yes, but no, I still haven't seen her mother. She's not open, you know, especially when it comes to her family."

I am very aware of that. Minsang nabanggit sa akin iyon ng ina. Laking tuwa pa nga raw niya at nahanap na niya ako sa wakas. Ang nag-iisa niyang anak na siyang nakasama niya sa nakaraang mga taon, na walang iba kundi si Dyana, ay hindi raw nagpapakita ng bulgar na pagmamahal sa kaniya.

Of course, it's kind of saddening. All people wants to be treated sweetly. Sinong may hindi gusto noon?

Kaso nga lang, hindi naman porque hindi sweet sa'yo ang isang tao, hindi ka na no'n mahal. Yes, actions speak louder than words. However, the words engraved on our hearts outweigh the actions our bodies can do.

Ang mga taong inilagak ko upang makilala ang da-dalawang tunay na pamilya ay naging sapat para magtagumpay ako.

My mother, for me, has the softest and purest heart in this world. She may be strict most of the times but she knows how to understand and forgive. Forte niya nga iyon. Minsan nga ay naiisip ko na dekorasyon lamang ang pagiging istrikta niya. Sapagkat kahit gaano man kaliit or kalaki ang pagkakamali't pagkukulang ng isang tao sa kaniya, napapatawad niyang kaagad.

Iyon nga yata ang namana ko sa kaniya. Though, I couldn't stomach claiming the title. Hindi naman kasi ako ganoon ka-bait kagaya ng ina.

I hold grudges. It takes me a long time to forgive. There are times that my heart is filled with rage and hate.

Hindi ako anghel gaya ng nakikita sa akin ng karamihan. Tao lang din ako.

On the other side, my sister, she is kind, too. Mabuti ang kaniyang puso. But a kind heart doesn't stay as it is at the end of the day. Dumadating kasi sa buhay natin ang mga insekyuridad, inggit, selos at kung ano-ano pa na nagpapatigas ng ating mga puso. Those cannot be avoided and it's alright. Hindi naman napipigilan ang mga iyon sa pagdating sa mga buhay natin. But remember, those can be prevented from evolving and worsening.

Puwedeng magalit. Pero huwag na huwag mong dadalhin ang galit hanggang sa dulo ng hangganan.

Dahil kahit na ano pa'ng gawin mo, kung may bitbit kang galit sa puso mo, ikaw ang dehado. Ikaw ang talo.

"Although I haven't met your mother I do think she's nice."

"She is." Tumango-tango ako.

Ang nakatukod niyang kaliwang braso ay hinalilihan ang kanan sa pagkontrol sa manibela. Kana-naka'y lumipad ang libreng kamay sa binti kong lumilindol. Tumigil iyon sa paggalaw.

"And I'm sure she wouldn't get mad at you if you tell her about us."

Sinaglit niya ako ng tingin. Umusbong ang tipid na ngiti sa mga labi niya bago ibinalik sa daan ang mga mata.