Art In His Breath (Japan Series #2)

Chapter 24

Chapter 24

"Diamond, ihinto mo ang s-sasakyan..."

Tears formed in the corners of my eyes as I surveyed my father, looking thinner and untidy with a maong jacket and faded pants. Huminto siya sa paglalakad sa may bungad ng tawiran. Creases formed upon my forehead when I distinguished the anxiety and the trepidation surfacing on his face.

"I-Ihinto mo, D-Diamond," I repeated.

Sa halip na itigil ang sasakyan ay dire-diretso lang iyon. Inalis ko ang mga mata sa ama at binalingan ang lalaki sa gilid gamit ang mga iritadong mata.

"What's the matter? We're in the middle of the road-"

I glanced at the back and searched for my father on the place where I last saw him standing. He was not there anymore.

"Sabing ihinto mo!" my voice boomed.

With that, he stepped on the break unhesitatingly. Ear-splitting honks were produced by the cars behind us after the sudden halt. I ignored the protests and just hastily attempted to get out of the car.

Nang lumapat ang paa ko sa sementadong sahig ng kalsada, narinig ko ang lagutok ng pagkakaalis ng pagkakakandado ng seatbelt ni Diamond. Nagmamadali akong lumabas ng sasakyan nang akma niya akong hihigitin.

"Dayamanti? Where are you goi– Dayamanti!" he brutally shouted.

Nagtatakbo ako ng ilang saglit, sapat lang upang makalayo sa sasakyan. Whole body's tottering, jaw and fists are clenching, I alternately moved my eyes from Diamond who just went out of the car to the spot where I last saw my father.

What now? Am I choosing between the two of them? Who will I pick? Who shall I pick?

Marahas akong napalunok nang mamataan ang malalaki at mabibilis na mga hakbang ni Diamond papalapit sa akin. Ang mga nakakuyom niyang kamao ay lumuwag nang makalapit sa akin.

Eyes sparkling in hope that I would come back, he uttered, "Dayamanti, saan ba? Sasamahan kita."

I quavered my head. "Umuwi ka na, Diamond–"

"A-Anong uwi? Hindi ako uuwi nang hindi ka kasama." His teeth sharply seized his lower lip as he offered a hand. Tumango siya makaisang beses sa akin. "Come on, hold my hand. Saan ba? Saan ba tayo pupunta?"

Nalukot ang mukha ko sa nakapaloob ka-desperadahan sa kaniyang tinig.

"Umuwi ka na sa Kyoto, Diamond. H-Huwag ka nang maghihintay dito dahil hindi rin naman kita b-babalikan... U-Umuwi ka na lang."

I swiveled my head to see the remaining seconds for the walkers to pass across the pedestrian lane and ran without delay when I perceived that the time was just exact for me to pass through the lane.

"Dayamanti? Dayamanti? Dayamanti! Fuck!"

Sa unang limang segundo ay narinig ko ang mabibigat na yapak ng pagsunod sa akin ng lalaki ngunit sa sumunod ay puro pagsigaw na lamang sa pangalan ko.

Nasa bungad na ako ng tawiran nang bumalik ang tingin ko sa kung nasaan nakatayo kanina si Diamond. Daling-daling nalaglag ang panga ko nang makita ang pagpupumiglas niya sa dalawang traffic enforcer na hinahatak siya palapit sa sasakyan niyang nakakaagrabyado sa daan. Mula sa kinatatayuan ko ay aninaw ko ang pagbukas at pagsara ng kaniyang bibig habang tinatawag ang pangalan ko.

Napapikit ako nang mariin habang dinarama ang hapdi sa mga mata kong nanunubig.

I wanted to go back to him. Notwithstanding, I couldn't choose him over my Papa.