Annesi ve babası öldükten sonra ailesinin en yakın arkadaşları tarafından evlatlık olarak alınan Eylül, ansızın onu evinin önünde ilk defa gördüğü adam tarafından gece vakti kaçırılır. Eylül başına geleceklerinden habersizken onu kaçıran adam ise he...
İster tatlı, ister acı olsun hatıra insana ıstırap verir. –Dostoyevski
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
23 Ocak 2021
Hayatımızın belirli saniyelerine kazınmış bazı anlar vardır, bilir misiniz? İşte o hatıraların bir kısmı tatlıdır, mutlu anlarımız minikte olsa hep tatlı hatıralarımızda birikir. Gülüşlerimiz, kahkahalarımız, sonsuz mutlu olduğumuz ve ölümsüzleştirmek istediğimiz o tatlı hatıraları göz önünde bulundurmayı ne çok severiz oysa. Bir de bazı acı hatıralar vardır, insana ıstırap çektiren türdendir. Biz ne yapsak da, bize acı verici hatıraları unutmayı beceremeyiz aksine öyle anlardan ders alırız. O hatıraların içinde gözyaşlarımız, çığlıklarımız ve bizim hayata karşı bir takım yenilgilerimizin olduğunu zannederiz.
İnsan doğar doğmaz gözyaşlarıyla Dünya'ya gözlerini açar, değil mi?
Küçük bebeğin çığlık atarak minik gözlerinden akıttığı o yaşlar, annesinin karnındaki yuvaya alışmış ve ömür boyu orada kalacağını düşündüğü ilk evden ayrılıp, yeni bir hayata gözlerini daha hiç açmadan yaşlar akıtarak geldi.
Bu bebek kim miydi? Tabii ki ben değildim. Açıkçası şu yaşadığım hayatta, geride bıraktığım bir geçmiş benim için önemli yere sahip değildi. Doğdum, büyüdüm. Büyürken hem okuldaki bilgilere, hem de hayatın bana öğrettiği anlara şahit oldum. Hayatı yaşamaya değer bir yer olarak bulmuyorum çünkü benim yaşadığım hayata 'hayat' denmezdi.
Ben bu Dünya'da çırpınıyordum, hayatın bana öğrettiği anlarla değil.
Dünya koca uzayın masmavi gezegeniydi, gökyüzüsüydü. Hayat ise uzayın gökyüzüsüne sakladığı her an yeni bir son getirebilecek günlere sahipti.
Bana göre bu düzen böyleydi.
Dünya'dan başka gezegenlerde yaşama şansımız olsa o ilk gezegen ne olurdu? Bence Venüs olmalıydı çünkü Güneş'in en yakın olduğu 2. gezegen oymuş. Sıcak bir gezegen ve belki de orada yaşayan insanlar olsaydı eğer, insanların kalpleri de sıcak olurdu. Bir sürü insan tanıdım, kalpleri taştan ve soğuktu. Belki orada yaşasalardı kalpleri ruhlarıyla birlikte yok olurdu. Başta ailem olmak üzere çevremde tanıdığım tüm zengin, vicdansız insanların kalpleri öyleydi. Ailem 'kim miydi?' diye soracak olursanız, benim gerçek bir ailem yoktu. Aile kavramı benim için hiçbir zaman olmamıştı, o sıcak aile bireyleri asla benim hayatıma dâhil olmamıştı.
