Annesi ve babası öldükten sonra ailesinin en yakın arkadaşları tarafından evlatlık olarak alınan Eylül, ansızın onu evinin önünde ilk defa gördüğü adam tarafından gece vakti kaçırılır. Eylül başına geleceklerinden habersizken onu kaçıran adam ise he...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
25 Eylül 2019
Yorucu geçen bir günün sonunda bedenim fazla yorgun düşmüştü, yaptığım banyo bedenimi bir hayli rahatlatmış hatta uykumu bile getirmişti. Üstümdeki bornozu çıkarıp iç çamaşırlarımla kaldığım an yeni aldığımız kıyafetlerden birini üstüme geçirdim. Yorgunluktan gözlerimi zor açarken kendimi aniden yatağın üstüne attım ve pikeyi üstüme çekerek gözlerimi yastığın üstünde yavaşça kapattım. Vera arkama uzandığında gözlerimi yavaşça araladım. Kürek kemiklerimin sağ tarafında parmaklarını hissederek başımı ona omzumdan çevirdim.
Dövmemi izliyordu ve gözleri ismimle soyadımın yazdığı dövmeye odaklıydı. Sesimi çıkarmadan başımı tekrar aynı pozisyona çevirdim. "Eylül Arın..." Vera sessiz şekilde ismimle soyadımı okuyup parmaklarını kürek kemiğimden çekerek arkamda sırtüstü bir pozisyona geçti. Sanırsam dövmem gözükmüştü, o da öylelikle dövmeye bakmıştı. Elimi enseme götürüp yavaşça sıvazladım, gözlerimi kapatarak elimi ensemde bıraktım. "Sen kimsin?"
Yarım bir sırıtışla, "Geçmişinden arınamayan, her güne ister istemez sürüklenen, insanların gözünden kaçan hatta hayattan bile yoksun bırakılan birisiyim," dedim, gözlerimi yavaşça açarken birden bire dalgınlığa uğradım. "Ve beni kimse görmüyor."
"Görünmezlikten korkma, bazen bir insan bile ailesinin gözünde görünmez olmak ister." Vera'nın ses tonu hafif ve sessiz çıkmaya devam ediyordu. Bedenimi ona çevirip ela renginde olan gözlerine baktım. "Sen şanslısın."
"Ailemin olduğunu kast ediyorsan şunu hatırlatayım, senin yüzünden ailemden haber alamıyorum. Neyin şansı anlamıyorum? Ailemin olmasını falan mı kıskandın?"
Kurduğum cümleden sonra Vera gözlerini bir an olsun kırpmadı. Dudaklarını birbirine bastırıp burnundan sesli olacak şekilde nefesini verdi.
Gözlerimi ondan kaçırıp, "Özür dilerim," dedim mahcup şekilde. Bedenimi tekrar kendi yerime çevirerek bacaklarımı karnıma çektim ve kollarımla bacaklarımı sardım. Başımı eğerek gözlerimi kapattım.
Patavatsızca konuştuğumun farkına varmıştım, dilime hiçbir şekilde hakim olamamıştım. Asla! Ben onun, bana karşı kötü davranışlarını bir psikolog edasıyla konuşarak dindirmeye çalışıyordum, evet. Çünkü onun konuşmaya ihtiyacı vardı, benim tozpembe görünen hayatımı dinlemeye ihtiyacı yoktu. Kapalı olan gözlerimden bir yaş aktı ve elimin tersiyle gözyaşımı sildim. Burnumu çekerek, "O geçici bir dövme. Soyadım Arın değil," dedim Vera'ya cevap vermiş gibi.
