Annesi ve babası öldükten sonra ailesinin en yakın arkadaşları tarafından evlatlık olarak alınan Eylül, ansızın onu evinin önünde ilk defa gördüğü adam tarafından gece vakti kaçırılır. Eylül başına geleceklerinden habersizken onu kaçıran adam ise he...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kasım 2020
Aklım her şeyi yavaş yavaş hatırlamaya başlıyordu, kötü anlar hafızama gelirken o anları sanki yeniden yaşıyormuşum gibi olup canımın acımasına sebep oluyordum.
Vera yanımdaydı. Başıma ne gelirse gelsin hepsini o biliyordu, beni hayata tekrar bağlayacak kişi oydu.
Otel odasındaydık. Vera şu an saçlarımla oynuyordu. Bana hala geçen gün Çınar'la arasında geçen konuşmayı anlatmamıştı, ona her bu olayı soruşumda yüzü birden bire düşüyordu. Bende o konuyu birkaç gün boyunca hiç açmıyordum. Başımı omuzunun üstünden ona kaldırıp yüzüne baktım. "Günlüğünü okur musun?"
"Hı?" dedi birden irkilerek. Saçlarımın üstünde parmakları durdu. "Ne dedin?"
"Vera iyi misin?"
Gözlerini benden ayırıp pencereye çevirdi, yerinden doğrulurken elini yanında duran masaya götürdü ve günlüğünü aldı. Bana doğru döndüğünde günlüğü tekrar yerine bıraktı ve ellerimi tutarak gözlerime baktı. "Eylül gitmem gerekiyor."
Kaşlarımı çattım. "Nereye?"
"Geleceğim, sen burada bekle." Yüzü hiç iyi görünmüyordu adeta şu an beti benzi akmıştı.
"Bende geleyim!" dedim içindeki burukluğu hissederek.
Başını iki yana salladı. "Lobiye inmem gerekiyor," dediğinde ellerini sıkıca sıktım.
"Tamam, ama..." derken ellerimize baktım. Ellerini birden ellerimden çektiğinde ayağa kalktı. Başımı ona çevirdiğimde kalbim hızlı hızlı çarpmaya başladı. "Nereye gidiyorsun?"
Avuçları yüzüme değdiği sırada birden dolmaya başlayan gözleri gözlerimle buluştu. "Geleceğim sadece moralim bozuldu-"
"Yine aynısını yapıyorsun!" dedim yüksek sesle. "Sana inanmıyorum, kaza yapmadan önce de böyleydin. Kararsızın önde gidenisin!"
Gülümsedi ama ben gülmedim bile. "Eylül gelince anlatacağım. Doğum gününü bekle."
Ellerini yüzümden sertçe ayırıp yatağın üstünde diz kapaklarımın üstünde dikildim bu sırada o da üstünü giyindi. Elleri hızla yanaklarımı kapattığı gibi dudakları dudaklarıma sertçe değdi. Yüzümü buruşturup gözlerimi kapatırken ondan ayrıldım ve alnımı alnına yasladım. "Nereye gidiyorsun?"
"Çınar'a emanet ediyorum seni."
Çınar...
Tabii ya, bunlar hep onun başının altından çıkıyordu. Vera onun yüzünden benden gidiyordu!
