Annesi ve babası öldükten sonra ailesinin en yakın arkadaşları tarafından evlatlık olarak alınan Eylül, ansızın onu evinin önünde ilk defa gördüğü adam tarafından gece vakti kaçırılır. Eylül başına geleceklerinden habersizken onu kaçıran adam ise he...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
26 Eylül 2019
Her yaranın acısı bir gün geçerdi fakat geriye sadece izini bırakırdı. Vera yaramı temizlediği gibi tekrar pansuman yaptı, yatak kan içinde kalmıştı. Burada yatamayacağımızı anladığımda içeride yatmak için yastıklarımızı almış, salona geçtiğimizde şöminenin karşısına geçerek yere yastıklarımızı koyduk ve yere uzanarak ayaklarımızı şömineye uzattık.
Vera olduğu yerden doğrulup koşar adımlarla banyoya ilerledi, arkasından korkuyla bakarken yerden ayağa kalktım. Banyonun kapısına yaklaşıp kapıyı tıklattım, içeriden kusma sesleri geldiğinde nefesimi sıkkın şekilde dışarı verdim.
"Ben boşuna içme demiyorum." Banyonun kapısından söylenerek ayrıldığım zaman tekrar olduğum yere geçtim. Salonun koltuklarından birinin üstünde pike görüp onu alarak üstüme örttüm. Yüzümü koltuklara döndüğüm sırada Vera'nın banyodan çıktığını duydum. Yastığımı aşağıya doğru çekip başımı eğdim ve gözlerimi yavaşça kapattım. Vera arkama geçip yatmadan önce mutfağa geçtiğini duydum. Mutfakta işi uzun sürmüştü, belki onun yokluğunda çabuk uyurum zannetmiştim ama gözüme uyku bile girmemişti. Vera mutfaktan çıkarken bende başımı ona çevirdim. Bana bakmadan üstündeki kıyafeti çıkarıp koltuğun üstüne attı. Yanıma geçip yattığında başını tavana çevirdi, gözlerimi kemikli yüzünde gezdirdim. "Bir daha içecek misin?"
Gözlerini tavanda gezdirdi. "Sana ne desem?"
"Hayatını tehlikeye atıyorsun desem..."
Gülerek başını bana çevirip, "Umurunda değil," dedi gerçeği söyleyerek.
"Evet, umurumda değil. Sadece kendini düşünmen için söyledim." Bir süre ela gözlerinin içine baktım, gözleri benim gözlerimin renginden de koyuydu. Aklımızdan geçen düşünceler sanki şöminenin sesiyle çıtırdayarak yanıyordu, ikimizden de çıt çıkmıyordu. Yorgun düşen gözlerinin altındaki şişlikleri görünce elimi gözlerine götürdüm, göz kapaklarını kapattım. "Göz altların şişmiş, biraz uyu." Elimi gözlerinden çektiğimde tekrar gözlerini açtı.
Gözleri sanki bana bir sıkıntısını anlatırmış gibi bakmaya başladığında kaşlarımı çattım. Kolunu üstüme sarıp beni kendine çektiğinde aramızdaki mesafe kapandı. "Çok korkuyorsun değil mi benden?"
