Annesi ve babası öldükten sonra ailesinin en yakın arkadaşları tarafından evlatlık olarak alınan Eylül, ansızın onu evinin önünde ilk defa gördüğü adam tarafından gece vakti kaçırılır. Eylül başına geleceklerinden habersizken onu kaçıran adam ise he...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
25 Eylül 2019
İnsanın hisleri kuvvetliydi, her ne olursa olsun iyiyi ve kötüyü hissederdi. Böylece başına ne geleceğini düşünürdü. Bu hayatta başımıza ne gelirse gelsin üstesinden çıkmasını bilmeliydik. Ve ben güçsüz tarafta olduğum için hiçbir şeyin üstünden gelemiyor, hep altında kalıyordum. Kendime gelirken yerimde kıpırdamaya başladım. Gözlerimi açtığımda Vera ön koltuğa geçmiş uyuyordu. Hala daha adını bilmediğim arkadaşı hala arabayı kullanmaya devam ediyordu. Gözlerimi yola çevirdiğimde yolun sağ tarafındaki mavi tabelada Bursa yazısını gördüm.
Bedenimi koltuğun üstünde dikleştirip dirseklerimi dizlerimin üzerine koydum. Avuçlarımı yumruk yaparak yanaklarıma koydum. Gözlerimi, koyu kahve düz saçları arabanın tavanına temas etmiş, uzun boylu, buğday tenli, çekik gözleri yola odaklanmış olan Vera'nın arkadaşına çevirdim. Gözlerimi kısarak onu tanımaya çalıştım. "Seninle hiç karşılaştık mı?"
Kahve gözleri dikiz aynasından yorgun bakışlarla bana döndükten kısa bir süre içerisinde yan koltukta uyuyan Vera'ya çevirdi. "Hayır," deyip sessizliğini tekrar koruyarak gözlerini yola çevirdi.
"Adın ne?" diye sordum samimi şekilde.
"Çınar," dedi tek düze bir sesle.
"Vera hep sıkıcı biri mi?"
"Araba kullanırken konuşmayı sevmem. Dikkatim dağılıyor," dedi otoriter ses tonuyla.
Ellerimi yanaklarımdan yavaşça ayırıp, "Tamam, pardon," dedim ve arkama yaslandım.
Gözlerimi Vera'ya çevirdim, uyumaya devam ediyordu. Yerimden doğrulup öne doğru kolumu uzattım, müzik çaların sesini açtım. Vera yan koltukta kıpırdamaya başlayınca kaşlarımı hafifçe çatıp ona baktım. Kısa sürede arkama yaslandığımda Vera kıpırdamayı bırakıp gözlerini açtı. Dikiz aynasından gözleri bana çarptığında Çınar'ın gözleri de aynı şekilde benim yüzüme odaklanmıştı. Belki de onun önünü kapatıyordum, arkayı benim yüzümden göremiyor olabilirdi. Vera'nın arkasına geçip oturdum, başımı cama yaslayıp yolu izlemeye koyuldum.
Şarkının sesi kesildiği an gözlerimi önde oturan erkeklere çevirdim. Vera kolunu kendine çekmiş, Çınar ise direksiyonu iki eliyle kontrol ediyordu. Vera'nın koltuğuna yaklaşarak yüzlerine baktım. "Siz nereden arkadaşsınız?"
Vera'nın gözleri alaycı bakışlarla bana döndü. "Çocukluk arkadaşıyız ve sen bir kez daha soru sorarsan-" Cümlesi telefonunun çalmasıyla yarıda kaldı. Telefonu meşgule alıp tamamen kapattı.
