ᴜɴᴅᴇʀɢʀᴏᴜɴᴅ

HOOFDSTUK 34

Net wanneer ik Mia's naam wil roepen begint mijn ruggengraat te tintelen. Onmiddellijk keert mijn maag zich om bij de verschrikkelijke herinnering die het gevoel oproept. De wereld is nog steeds wazig en even denk ik dat ik ga flauwvallen, maar dan wordt mijn zicht weer scherper en trekt de tinteling weg. Ik slaak opgelucht een zucht, maar dan bekruipt een ander onbehagelijk gevoel me. Ik kan het moeilijk omschrijven. Het lijkt of er iets ontbreekt, of de wereld plots enorm eentonig is geworden zoals een zwart-wit foto. Ik voel me leeg en incompleet.

Mia zit nog steeds voor me met haar ogen gesloten en met mijn hand in de hare. Plots besef ik wat ik voel, of beter gezegd wat ik niet voel. De inmiddels zo vertrouwde aanwezigheid van de elementen in mijn lichaam ontbreekt. Mia opent haar ogen en laat mijn hand los. Ze kijkt me doordringend aan zonder te knipperen. Ik durf me niet te bewegen, bang om Mia uit haar concentratie te halen.

Plots klinkt de pieptoon van de beveiliging en knalt de deur open. Ik kijk met een ruk naar de deuropening en zie Rafaël bang naar ons kijken. Hij wilt haar naam roepen, maar met een doordringende blik leg ik hem het zwijgen op. Mia weet wat ze doet en ik ben niet bang. Net wanneer ik het roosharig meisje voor me weer in de ogen kijk, trekt er weer een schokgolf door de kamer, maar deze keer in de omgekeerde richting waardoor Mia de schok opvangt. Ze valt achterover op haar stoel, maar komt gelukkig op het zachte, grijskleurige tapijt terecht. Ik haal opgelucht adem als ik de elementen weer mijn lichaam in voel vloeien.

Mia krabbelt zwaar ademend overeind en Rafaël komt aangesneld, maar helpt haar niet recht. Verbaasd over zijn gebrek aan behulpzaamheid grijp ik Mia's onderarm vast om haar te helpen, maar vanaf ik dat doe lijkt het of mijn hersenen door elkaar geschud worden en ik voor de twintigste keer overkop ga op een achtbaan. Mia trekt met een ruk haar arm uit mijn greep los en met een schok wordt alles weer normaal.

'Dat ging niet zoals ik voorzien had,' zegt ze terwijl ik, compleet van slag en zwaar ademend, weer op het matras plaatsneem.

'W-wat g-gebeurde er?' Stotter ik.

Mia schud haar hoofd. 'Je elementen zijn echt ongelofelijk sterk.'

Dat heb ik Aiden ook al eerder horen zeggen, maar ik begrijp niet goed wat dat met dit alles te maken heeft. 'Hoe bedoel je?' Vraag ik.

Het is Rafaël die antwoord: 'Mia kan door haar element anderen hun geest binnenbrengen. Althans het onderdeel dat verantwoordelijk is voor alles wat met onze elementen te maken heeft: je gevoelens, het schild en de elementen zelf. Allemaal staan ze in verbinding met elkaar en Mia kan zich tussen al die verbindingen in je lichaam bewegen.

Ik kijk Mia stomverbaasd aan. 'Dus daarom dat ik mijn elementen niet voelde?'

Ze knikt. 'Alleen ging het bij jou veel minder vlot als het zou moeten gaan. Normaal geraak ik redelijk makkelijk voorbij anderen hun schild. De ene heeft het al wat sterker opgebouwd dan de andere, maar dat van jou was enorm. Het kostte me heel wat moeite om je geest binnen te geraken en eenmaal ik binnen was werd ik overspoeld door je kracht. Ik heb even geprobeerd om je te tonen wat ik normaal kan door je elementen te onderdrukken, maar ze waren zo sterk dat ik het niet lang volhield. Als ik langer was gebleven had ik er hoogstwaarschijnlijk niet heelhuids weer uitgeraakt.'

'Ongelofelijk,' fluister ik.

'Nee, jij bent ongelofelijk Caila. Ik weet niet hoe het komt dat je elementen zo sterk zijn, maar zoiets heb ik nog nooit eerder meegemaakt.'

Ik ga er niet verder op in. Het is lastig als anderen zo vol lof spreken over mijn elementen. Zo bijzonder is het niet. 

'Dus daarom zijn anderen bang van je, je kan hen als het ware besturen?'

Mia knikt, 'Ja, maar het is meer als dat. Ik kan vanop afstand gevoelens waarnemen en die zeggen soms meer over iemand dan je zou denken. Zo wist ik bijvoorbeeld dat ik je kon vertrouwen en je de waarheid sprak toen je zei dat je niet bang was.'

'Ik vroeg me al af hoe het kwam dat je dat daarnet allemaal zo goed aanvoelde', glimlach ik.

'Maar jammer genoeg schrikt dat velen af,' zucht Mia. 'En ze worden helemaal bang wanneer ze me aanraken en beseffen dat ik ze heel eenvoudig al hun kracht kan ontnemen of zelfs besturen.'

Ik weet niet goed wat te zeggen. Ik kan me op geen enkele manier inbeelden hoe moeilijk dat voor haar moet zijn.

Mia gaat verder, dankbaar dat er iemand is die naar haar verhaal wil luisteren: 'Mijn ouders stierven bij een auto-ongeluk toen ik negen was, sindsdien woonde ik bij mijn strenge tante en nonkel. Vier jaar later kreeg ik mijn element, maar aangezien mijn ouders hun dochter nooit iets hadden verteld over deze andere wereld, waarvan ik de genen langs moeders kant had meegekregen, wist ik niet wat me overkwam. Mijn tante, de zus van mijn moeder, was zelf een water jager, maar had al haar banden met de Underground verbroken.

In het begin was mijn element heel ongecontroleerd en zwak, vandaar dat ik het zo'n vijf jaar kon onderdrukken. Ik dacht dat ik gek aan het worden was en was bang voor de reactie van mijn tante en nonkel, maar na die vijf jaar werd mijn element te sterk. Ik kreeg nachtmerries, hallucinaties en voelde de emoties van alle mensen rondom mij in tienvoud. Op een dag knapte er uiteindelijk iets in me...' Mia staart naar de grond, maar ik zie, vanaf mijn plek op het bed, dat er tranen in haar ooghoeken blinken. 'Ze had dood kunnen zijn...mijn tante. Na die uitbarsting sloten ze me vijf dagen op, om uiteindelijk iemand me te laten ophalen en naar het gesticht te brengen. Ik dacht dat het ergste voorbij zou zijn nu ik niet meer bij die twee verschrikkelijke mensen hoefde te blijven. Ik zou geholpen worden, dacht ik, maar niets was minder waar. Het was erger...zoveel erger.'

'Mia, je hoeft dit niet te vertellen,' onderbreekt Rafaël haar, duidelijk bezorgd.

Mia kijkt op en voor de eerste keer sinds Rafaël de kamer is ingekomen kijkt ze hem recht aan. 'Het is oké Raf, ik wil dit vertellen. Ik wil dat Caila het weet. Er zijn te weinig mensen in de Underground die dit beseffen. Je elementen zijn niet enkel een fysiek tovertrucje dat wij als Jagers en Gemerkten kunnen, nee het begint bij je geest. Wanneer er daar donkere wolken zijn overschaduwt dat je helemaal, ook je elementen. Dat gebeurde bij mij ook. Na nog eens drie jaar verschrikkelijke jaren in het gesticht stonden Rafaël en Aiden daar plots in mijn kamer. Ik herinner me nog dat ik daar zat op die stoel en dat er heel eventjes een straaltje licht in mijn geest verscheen, maar even snel als het licht gekomen was, verdween het ook weer, verborgen achter een donkere wolk van angst.'

Er druppen twee tranen van Mia's wangen op het tapijt terwijl haar ogen heel intens naar de roze lijn staren die schuin over Rafaëls hals loopt.

'En het resultaat van die ene donkere wolk zal Rafaël altijd met zich meedragen.'