ᴜɴᴅᴇʀɢʀᴏᴜɴᴅ

HOOFDSTUK 17

Vermoeid gooi ik de deur van mijn kamer achter mij dicht. 

De dokter vond dat ik er blijkbaar goed genoeg uitzag om me terug naar mijn eigen kamer te sturen. Mij hoor je niet klagen, maar ik ben het niet helemaal eens met het feit dat ik "kerngezond" ben, zoals de dokter het daarjuist tegen me zei. Het lijkt wel of alle energie uit mijn lichaam is gezogen. De wandeling tot aan mijn kamer voelt dan ook aan als een marathon. 

Ik laat me uitgeput in de zetel vallen en zet de tv aan, in een poging mijn gedachten wat te verzetten. Na tien minuten druk ik echter weer op de knop om de tv uit te schakelen. Ik heb behoefte aan gezelschap. Ik kan gewoon naar de kamer lopen die zich naast de mijne bevindt om te kijken of Livia er is, maar zelfs die paar stappen zijn er teveel aan dus neem ik mijn gsm en stuur een berichtje naar Livia:

Hey, ik zit hier eenzaam te wezen in mijn zetel en kan wel wat roddels gebruiken :)

Het duurt niet lang of ik krijg een antwoord:

Ik kan ook wel wat roddels gebruiken, maar ik moet het jammer genoeg doen met mevrouw Hall's saaie biologieles :(

Nu pas besef ik dat het maandag is en dat Livia dan natuurlijk op school is. Ik zucht hardop en typ een berichtje terug:

Pfff, helemaal vergeten dat het maandag is. Tja, dan wordt het maar de tv.

Mijn gsm zoemt een paar seconden later.

Sorry :/ 

Ik leg mijn gsm weg en besluit dan maar mijn vrije tijd te vullen door een extra lange douche te nemen. 

Wanneer ik een half uur later uit de dampende badkamer kom gewandeld voel ik me gelukkig al veel beter. Ik ga naar de ingebouwde kledingkast en neem een zwart topje en een legging uit het rek, maar op het moment dat ik de grijze handdoek die ik rond me had gewikkeld af doe en me wil aankleden valt mijn oog op de reflectie van mijn rug in de spiegel achter me. 

Ik hap naar adem. Over heel de lengte van mijn rug, van tussen mijn schouderbladen tot aan de kromming onderaan, loopt een ingewikkeld lijnenpatroon van zwarte krullen en tekens. De tekening bedekt heel de huid ter hoogte van waar mijn ruggengraat loopt. Ik merk dat ik sta te trillen en ik denk terug aan de helse pijn die zich gisteren op exact dezelfde plaats bevond. Voor ik het weet ben ik naar Aiden aan het bellen. (Livia heeft zaterdag een sms-groep aangemaakt met Aiden, Rafaël, mij en zichzelf in. "In geval van nood" had ze gezegd.)

'Caila?'

'Hoe normaal is het dat mijn Merk op exact dezelfde plaats verschijnt als waar gisteren nog het vuur doorstroomde tijdens de ceremonie?' ratel ik.

'Je hebt je Merk?'

'Ja!' Ik sta nog steeds te trillen en voel me licht in mijn hoofd.

'Alles oké?' Zijn stem klinkt bezorgd.

Ik word opgeschrikt door een windvlaag. Mijn hart gaat ondertussen als een razende tekeer. Plots voel ik iets nats aan mijn voeten en mijn blik gaat naar mijn hand…

'Caila?' klinkt Aidens stem uit mijn gsm.

'A-Aide, er is iets mis.'

'Caila?! Wat is er aan de hand?'

Het water dat eerst uit mijn vingers vloeide verandert nu in een vuurbol. Ik slaak een kreet, bang dat ik mijn hand ga verbranden aan de gloeiende vlammen.

'De elementen, ze-'

'Waar ben je?'

'De Underground, mijn kamer' weet ik nog net uit te brengen voor ook in mijn andere hand een vuurbol verschijnt en mijn gsm vernielt.