ᴜɴᴅᴇʀɢʀᴏᴜɴᴅ

HOOFDSTUK 3

Aiden, Livia's broer, kijkt me met een geërgerde uitdrukking aan. Hij heeft een ander shirt aan want de koffievlek is nergens meer te bekennen. Misschien moet ik toch maar proberen te vluchten, ook al moet ik daarvoor uit de raam springen. Alles lijkt me op dit moment beter dan voor die klootzak te gaan zitten. Er is echter geen andere plek om te zitten dus leg ik zuchtend mijn boeken op de bank en neem plaats. Aiden keurt me geen blik waardig. Hij is druk bezig met het typen van een sms. Oké, als hij dit nu de rest van het uur volhoud, kan ik het misschien toch nog overwegen om te blijven en niet uit dat raam te springen.

Ondertussen begint de leraar met zijn les. 'Kan iemand mij nog vertellen wat we vorige week hebben behandeld, Jenna?'

De twee eerste uren gaan traag voorbij. De meeste leerstof waar er over werd gesproken kwam me bekend voor van op mijn vorige school. Het was dus niet echt interessant. Het volgende uur verloopt al wat beter. Het is economie en ik zit naast een stil en verlegen meisje. De enige woorden die ze tegen me heeft gezegd waren om me te vertellen dat ze Emily heet. De vierde en laatste les voor de middag is Engels van mevrouw Stephens. Ze is een kleine en fijne vrouw van middelbare leeftijd met halflang blond haar. Ze heeft een fleurige jurk aan en draagt enorme hakken. Ik vraag me spontaan af hoe ze het volhoudt om een hele dag op die dingen rond te lopen. In mijn geval zou je mijn voeten het einde van de dag waarschijnlijk moeten amputeren omdat er zo goed als niets meer van overblijft. Gedurende heel de les loopt ze rond door de klas en komt bij iedereen kijken. Ik word er bloednerveus van.

Na een uur gaat eindelijk de bel, lunchtijd. Na eerst nog even mijn kluisje te zijn gepasseerd, waarbij ik eerst goed de omgeving heb afgespeurd naar een teken van Aiden en zijn clan, loop ik de eetzaal in. Deze ziet eruit zoals elke typische eetzaal: lange tafels met rijen stoelen, saaie kale muren en vieze geur en vooral een gigántische rij waar je je lunch kan halen. Verdomme.

Na een kwartier te hebben aangeschoven staat er eindelijk eten op mijn plateau. Nu ja, eten zou ik het niet echt noemen, eerder bruine brij dat blijkbaar een stoofpot moet voorstellen. Ik speur de tafels af op zoek naar een afgelegen plaats waar ik rustig mijn eten kan opeten (of weggooien). Op dat moment zie ik Livia links van me zwaaien. Ik loop naar haar toe. Ze zit aan een tafel met nog een ander meisje en jongen.

'Kom er bij Caila,' zegt Livia, 'je was toch niet van plan om alleen te eten? Je mag bij ons zitten hoor.' De anderen aan de tafel glimlachen naar me.

'Hoe meer zielen hoe meer vreugd,' zegt het meisje dat tegenover me zit, 'ik ben trouwens Alice en die clown daar is Mike.'

'Clown?!' Zegt Mike verontwaardigd, 'ik wist niet dat ik zo grappig was!'

'Let maar niet op hem.' Zegt Alice en werpt Mike een blik. Ik moet lachen.

'Dus Caila hoe bevalt het je hier op Asheville High?' Vraagt Alice enthousiast.

'Al veel jongens gestrikt?' Mike wiebelt plagend met zijn wenkbrauwen.

Ik lach. 'Heel goed eigenlijk, mijn vorige school is in vergelijking hiermee een gevangenis. Bovendien is iedereen hier tot nu toe vriendelijk tegen me geweest.'

'Behalve Aiden.' Zegt Livia glimlachend.

'Ja, hij is inderdaad een uitzondering' zucht ik.

'Als je over de duivel spreekt.' Alice maakt een hoofdbeweging naar de andere kant van de kantine.

Ik draai me om en zie Aiden samen met zijn twee vrienden en nog een paar anderen naar een tafel in het midden van de kantine lopen.

'Zitten ze daar altijd?'

'Ja, zodat ze zeker genoeg aandacht krijgen.' Mike slaat zijn ogen ten hemel.

Alice begint te giechelen. 'Oh, raad eens wie er daarstraks als de kippen bij was om te vertellen over het werk van haar ouders tijdens economie.'

'Laat me raden...Joyce?' Zegt Livia.

'Bingo!' Roept Mike iets te hard. De leerlingen aan de tafel naast die van ons kijken geërgerd onze kant uit.

Alice kreunt. 'Twintig minuten heeft ze het erover gehad. Twíntig minuten hé. Ik wilde echt gillend de klas uitlopen.'

'En mijnheer Austin bleef er maar op door vragen.' Mengt Mike zich in Alice' verhaal.

'Wie is Joyce?' vraag ik.

'Joyce is...hoe zal ik het zeggen?' Alice doet alsof ze nadenkt. 'De meest arrogante en rotverwende bitch die je je maar kunt voorstellen.'

'Perfecte beschrijving, Ali.' Livia glimlacht en geeft Alice een high-five.

'Als je het monster in levende lijve wilt spotten moet je naar de tafel rechts van die van Aiden kijken. Als je een rood zwaailicht ziet heb je haar gevonden.' Mike grinnikt.

Ik draai me subtiel om en kijk naar de rechtse tafel. Daar zie ik inderdaad een roodharig meisje zitten.

'Een raad: blijf uit haar buurt. Dat kind staat gelijk aan drama.'

Nadat we onze lunch op hadden nam Livia me mee om me een rondleiding te geven.

'En hier ziet u het sportveld, waar geschiedenis wordt geschreven door ons lacrosse team,' zegt ze theatraal terwijl ze met haar handen om zich heen beweegt.

Mike zit in het lacrosseteam en volgens Livia zijn de "Ashers" best goed.

'Ah, zusje.'

Ik draai me met een ruk om. Die stem ken ik en ik wil nu het liefst van al heel hard wegrennen. Aiden komt samen met zijn twee andere vrienden het veld op gelopen.

'Wat doen jullie hier?' vraagt hij.

'Ik geef Caila een rondleiding,' zegt Livia.

Aiden verplaatst zijn blik naar mij. 'Goed idee, dan ben je misschien de volgende keer tenminste op tijd in de les.'

'Hebben jij en je schoothondjes niets beter te doen dan ons lastig te vallen?' kaats ik terug.

'Jij bent hier, voor zover ik weet, op ons terrein prinses. Dus ik zou maar oprotten als ik van jou was.' Aiden kijkt me geïrriteerd aan.

'Aiden, stop ermee!' Livia kijkt haar broer kwaad aan, maar hij luistert niet.

'We blijven hier zolang we dat willen' zeg ik koppig.

Aiden grijnst. 'Zo zo, jij kan je mond echt niet houden hé?' Hij kijkt me indringend aan en ik krimp ineen.

Livia neemt mijn arm en draait zich om. 'Laat hem maar doen. Hij is het niet waard om nog meer woorden aan te verspillen.'

'Het spijt me' verontschuldigt Livia zich, wanneer we terug op het schoolplein staan.

'Je moet je niet verontschuldigen. Het is niet jouw schuld dat hij zo doet. Hij mag me gewoon niet.'

Ze zucht. 'Hij doet niet altijd zo hoor. Hij heeft vandaag gewoon een slecht humeur.' Haar ogen staan echter bedachtzaam.

'Dat was maar een korte rondleiding hoor,' begin ik, in een poging van onderwerp te veranderen, ‘en ik maar denken dat ik heel de school zou zien.'

Livia lacht, 'kom, dan laat ik je de rest zien.' Ze pakt mijn hand en neemt me mee richting het volgende gebouw.