ᴜɴᴅᴇʀɢʀᴏᴜɴᴅ

HOOFDSTUK 28

Wanneer we aankomen in de grote zaal verwacht ik dat we meteen zullen beginnen met een gevecht of de elementen proberen op te roepen, maar Aiden heeft andere plannen. 

Hij begeeft zich naar de fitnesstoestellen verderop in de zaal. 

'Begin maar met de loopband', zegt hij knikkend naar het toestel naast hem. 

Ik kijk hem verbaasd aan. 'Lopen?' 

Hij zucht en kijkt me licht geïrriteerd aan. 'Oke, regel één: je stelt geen vragen over mijn manier van trainen. Begrepen?'

En daar is de oude Aiden weer. 

Ik knik instemmend. 'Begrepen.' 

Ik installeer me op de loopband, maar wanneer mijn vinger het knopje van de timer op tien minuten zet, verschijnt zijn hand boven het bedieningspaneel en drukt hij zo vaak op het knopje totdat er een half uur op de teller staat.

Ik kijk hem langs opzij aan. ‘Umm Aiden, dat is een grapje hoop ik? Over mijn lijk dat ik hier een half uur op dit stomme fitnesstoestel doorbreng’, zeg ik geïrriteerd.

Hij antwoordt niet, het enige wat hij doet is op start drukken. Dan wandelt hij weg. 

~

Een half uur later ben ik doodop. Het piepen van de timer op het scherm voor me verlost me gelukkig uit mijn lijden. Hijgend stap ik van de loopband. Aiden komt vanaf een andere hoek van de immense trainingszaal op me afgelopen. Hij houdt halt aan een van de zij-ingangen en wenkt me. 

'Heb je in de Underground al gewerkt met de simulator?' vraagt hij wanneer ik nog steeds hijgend naast hem sta. 

Hij bedoelt de geprojecteerde figuren die gevechten simuleren. De Underground heeft zo een aantal ruimtes die je kan gebruiken en blijkbaar heeft de familie Evans het technologische snufje ook. 

'Ja, één keer', antwoord ik. Maar eigenlijk heb ik er niet mee getraind. Ik heb toen alleen maar lopen knoeien met het systeem omdat ik geen weet had van hoe de simulator juist werkte. Maar dat alles zeg ik natuurlijk niet tegen Aiden. 

Die laaste tokkelt ondertussen met zijn vingers op het ingebouwde toetsenbord aan de muur en voor ik het goed en wel besef wordt de muur doorzichtig. Ik maak een geluidje van verbazing en Aiden kijkt me even kort aan voordat hij naar binnen wandelt. Wanneer ik ook binnen ben geeft Aiden me een zwart pak. 

Ik kijk hem vragend aan. 'Wat moet ik hiermee?' Ik houd het stuk stof omhoog. 

'Aandoen natuurlijk. Normaal zou je dat in de Underground toch ook al moeten gedragen hebben?' Zijn wenkbrauwen trekken in een frons samen, maar hij zegt verder niets meer. 

'En…waar kan ik dit aandoen?'

Aiden knikt naar een deur aan mijn linkerkant en ik loop ernaar toe. 

Het pak zit verbazend comfortabel. Alleen de rits aan de achterzijde is een probleem. Wanhopig probeer ik het ding dicht te krijgen, maar dat is tevergeefs. De sluiting wilt om de een of andere manier niet meewerken. 

Plots wordt er op de deur geklopt. 'Bijna klaar?' klinkt Aiden's stem geïrriteerd van de andere kant. 

Als antwoord doe ik aarzelend de deur open. 'Ja, maar ik krijg die verdomde rits niet dicht. Kan je misschien-' 

Zijn ogen nemen me in die paar seconden, dat ik in de deuropening verschijn, in zich op. 'Ja, draai je om', onderbreekt hij me.

Licht gegenereerd draai ik me om. Ik verwacht dat hij de rits meteen sluit, maar tot mijn verbazing gebeurt dat niet. Een tijdje is het gewoon stil en net wanneer ik wil vragen waarom hij niets doet, voel ik zijn vingers over mijn ruggengraat gaan. Ik hap ongewild naar adem. Mijn huid begint onmiddellijk te tintelen.