ᴜɴᴅᴇʀɢʀᴏᴜɴᴅ

HOOFDSTUK 7

De volgende morgen ben ik, ondanks mijn gepieker van gisterenavond, eindelijk nog eens uitgerust. Aangezien het nog maar woensdag is wil het dus zeggen dat Livia en ik nog naar school moeten. Over - shit - een kwartier al! We zijn onze wekker vergeten te zetten toen we vannacht gingen slapen.

Bruut schud ik aan Livia's schouders. 'Livia opstaan!'

'Mheuuu'

Ik blijf schudden en schreeuwen. 'Livia we moeten binnen 15 minuten op school zijn!'

'Wat?!' ze is plots klaarwakker en kijkt naar de klok. 'Shit!'

We doen haastig onze kleren aan en poetsen ondertussen onze tanden. Ik borstel snel mijn haar en bind het samen in een warrige dot terwijl Livia naar beneden stormt om koffie te zetten omdat anders geen van ons de ochtend overleeft. Op welgeteld tien minuten hebben we ons klaargemaakt en rijden nu in volle snelheid richting de school. Nog net op tijd gaan we de poort binnen want de bel gaat enkele seconden daarna. Ik neem afscheid van Livia en haast me nog snel naar mijn kluisje om mijn boeken te nemen. Ik wil niet nogmaals te laat zijn voor de les. Gelukkig ben ik voor mevrouw Hall in het biologielokaal. Ik haal opgelucht adem ga zitten op de enige plaats die nog over is en dat is - natuurlijk - naast Aiden, die weer druk aan het sms'en is.

'Goeiemorgen' zeg ik, in een poging vriendelijk te zijn.

'Morgen' zegt hij enkel, zonder zijn blik van het scherm af te wenden.

Ik heb vannacht besloten om uit te zoeken waar Rafaël en hij het vannacht over hadden. Net op het moment dat ik Aiden wil vragen waar hij gisterenavond naartoe moest, begint mevrouw Hall, die ondertussen binnen is gekomen, aan de les.

'Goedemorgen iedereen, vandaag gaan we starten met de bloedgroepen. Je zal de bloedgroep bepalen van je labpartner.'

Oké dit kon wel eens de uitgelezen kans zijn om Aiden te ondervragen over gisterenavond. Wanneer ik opzij kijk naar Aiden zie ik tot mijn verbazing dat hij niet meer op zijn gsm bezig is, maar nu haastig om zich heen kijkt. Hij staat op en loopt richting de deur. Wat heeft hij nu ineens?

Aiden is ondertussen bijna aan de deur, maar mevrouw Hall blokkeert hem de doorgang.

'En waar denk jij dat je heengaat meneer Evans?'

'Ik ben iets vergeten in mijn kluisje' zegt hij onhandig.

'Dat kan dan nu wel wachten' zegt ze kordaat.

Aiden draait zich zuchtend om en neemt weer plaats naast mij en mevrouw Hall gaat verder met haar uitleg.

Even later leg ik alle benodigdheden op onze labtafel en knoop mijn labjas dicht.

Ik wend me tot Aiden. 'Ben je er klaar?'

Hij heeft een uitdrukking in zijn ogen die ik niet goed kan thuisbrengen. Is het angst?

'Eh, kijk Caila, ik heb niet zo graag dat er bloed bij me wordt getrokken. Ik laat zoiets liever doen door een dokter. Ik hou niet van naalden.' Hij haalt zijn schouders op en doet een poging om te glimlachen, maar die komt allesbehalve geloofwaardig over.

Ik kijk hem verbaasd aan. 'Je bent bang van naalden?'

'Ja' zegt hij, maar ik geloof hem niet. Hij gedraagt zich niet alsof hij bang is, maar eerder of hij iets probeert te ontlopen. Bestaat deze gast misschien uit mysteries? Want bijna elke keer dat ik hem zie komt er weer iets nieuw vreemd aan hem naar boven.