ᴜɴᴅᴇʀɢʀᴏᴜɴᴅ

HOOFDSTUK 29

Ik staar Aiden enkele seconden compleet verbaasd aan.

De ogen van een Gemerkte kleuren zwart als hij of zij intens de elementen gebruikt. Dat is een van de vele dingen die in de profetieën geschreven staan. Dat wist Livia me een tijd geleden te vertellen.

Ik heb mijn eigen ogen nog nooit zwart zien worden. Dat kan ook niet anders want dit is de eerste keer dat ik mijn elementen zo gecontroleerd kan oproepen en gebruiken. Maar nu zegt Aiden me da ze zonet niet enkel zwart, maar ook rood kleurden. Ik weet welke wezens rode ogen krijgen bij het gebruik van de elementen: Gekerfden.

'Ben je zeker?' vraag ik aarzelend.

Hij knikt traag.

'Ik kan geen Gekerfde zijn. Ik kan de Gladiolux vasthouden. Ik ben een gemerkte.' Dit alles zeg ik meer tegen mezelf dan tegen Aiden. 

Hij loopt ondertussen te ijsberen terwijl hij zijn ogen gesloten houdt en zijn hand tegen zijn voorhoofd.

Hij houdt plots halt, staart voor zich uit en schudt met zijn hoofd. 'Er klopt iets niet aan dit alles.'

Ik zucht. 'Er klopt al niets van sinds ik die Gladiolux heb aangeraakt. Nu kan ik eindelijk de elementen oproepen en dan duikt er weer een ander mysterie op.'

Mijn euforie van een paar minuten geleden is verdwenen als sneeuw voor de zon.

Aiden merkt mijn bezorgdheid en raakt kort mijn schouder aan. 'Geen zorgen, we vinden er wel een verklaring voor.'

'We? Is het niet beter om dit aan de onderzoekers over te laten die ook de rest van mijn situatie bestu-'

'Nee,' onderbreekt hij me, 'ik vertrouw hen niet helemaal en zeker niet met dit.'

Knikkend kijk ik hem aan. 'Oke, dan zoeken we het zelf uit.' Als Aiden de onderzoekers niet vertrouwd dan doe ik dat ook niet. Hij kent ze beter dan ik.

Mijn ogen dwalen af naar de glazen wand die we voorbij wandelen op weg naar de uitgang. Ook al zie je amper kleuren in het glas, toch kan ik het niet laten om in de reflectie mijn ogen te inspecteren.

'Het was maar heel kort', zegt Aiden die door heeft waar ik naar kijk.
Ik wend me af van het glas en loop door zonder nog iets te zeggen.

~

Nadat ik me heb gedoucht en omgekleed tref ik Aiden in de woonkamer.
Wanneer hij me ziet grijpt hij zijn autosleutels van het kookeiland. 'Ik ga even naar de Underground  ga je mee of blijf je liever hier?'

Ik loop op hem af en bind snel mijn losse haar samen in een rommelige knot en wanneer ik naast hem sta zeg ik: 'Ik kom mee.'

Ik moeit toch ooit eens terug naar de Undergroud gaan. Bovendien wordt het dringend tijd dat ik nog eens bij de onderzoekers ga horen of er al meer duidelijk is over mijn situatie.

~

Zo gezegd zo gedaan. Enige tijd later stappen Aiden en ik in de liftkoker die leidt naar de Underground. Binnen enkele seconden zitten we zeventien verdiepingen diep. De lift stopt.

'Als je me nodig hebt dan ben ik in de gemeenschappelijke ruimte hier verderop,' zegt Aiden en hij maakt een hoofdbeweging naar de verlaten gang die verschijnt achter de opengaande liftdeuren.

Ik knik. 'Oke, tot straks.'

Hij stapt uit en de liftdeuren sluiten zich weer. Ik druk op de knop met "-49" op. Het onderzoekscentrum is een van de verdiepingen die ver naar beneden liggen, maar desondanks duurt het maar een fractie van een seconde voor een stem aankondigt dat ik gearriveerd ben.