ᴜɴᴅᴇʀɢʀᴏᴜɴᴅ

HOOFDSTUK 30

Ik vertel Aiden en Rafaël alles wat ik daarjuist bij de dokter te weten ben gekomen, maar Aiden is niet overtuigd.

'Ja het zou je schild kunnen zijn, maar dat verklaart nog niet dat ik het zo gemakkelijk kon doorbreken tijdens de ceremonie. Dan had ik de weerstand moeten voelen en die was er niet.'

Ik begrijp niet veel van wat Aiden zegt en kijk hem fronsend aan. 'Wat bedoel je met het doorbreken van mijn schild?'

Rafaël kijkt plots verbaasd. 'Je hebt het haar niet verteld?'

Mijn blik gaat nerveus van de ene broer naar de andere. 'Wat heb je me niet verteld Aiden ?'

Hij staart me even kort aan en zegt dan: 'Ik heb ervoor gezorgd dat de krachten die door je ruggenzenuw stroomden wegvloeiden doormiddel van je schild te doordringen en ze zelf op te nemen.' Een verbaasd geluidje ontsnapt uit mijn mond. Het is even stil. 'Ik dacht dat je dat wist', zegt hij dan.

Aiden was dus degene die ervoor zorgde dat het vuur in mijn ruggengraat tijdens de ceremonie weg ging. Ik herinner me nog dat de dokter erbij werd geroepen en dat iemand mijn wangen aanraakte, maar ik had me nooit verder afgevraagd hoe het kwam dat het vuur en de pijn zo plots verdwenen. Ik had altijd gedacht dat de dokter me een pijnstiller had gegeven, maar u ik erover nadenk besef ik dat zelfs de sterkste pijnstiller het gevoel van het helse vuur dat ik over heel mijn rug voelde, niet kon wegnemen.

'Dankjewel', zeg ik nog steeds verbaasd.

Aiden knikt. 'Geen probleem.'

'Wordt het niet eens tijd dat je meegaat op patrouille, Caila', zegt Rafaël dan. 'Aiden vertelde me daarjuist over je vorderingen bij de training en die luchtpulsatie van daarnet was ook niet niets. We kunnen bovendien wel wat extra hulp gebruiken met al die verdomde schaduwen te doden.'

Ik aarzel. 'Ik...euh...ik weet niet of dat zo'n goed idee is.' Mijn blik verplaatst zich naar Aiden. Hij was de vorige keer degene die in alle staten was toen ik voorstelde om te helpen.

'Je hebt nog een hoop te leren,' begint Aiden terwijl zijn ogen zich in de mijne boren, 'maar ik ben ervan overtuigd dat na nog een week of twee trainen, je er wel klaar voor bent.' Om zijn lippen speelt een grijns.

Ik beantwoord zijn grijns met een dubbel zo grote glimlach. Eindelijk kan ik mijn nut bewijzen!

Het korte moment van geluk wordt onderbroken door Rafaëls telefoon die over gaat. Hij neemt op.

'Ja, ik ben op 17. Naar u? Ja kom er meteen aan.'

Hij beent zonder afscheid te nemen haastig de ruimt uit.

Ik kijk Aiden vragend aan. 'Wat is er met hem aan de hand?' Vraag ik terwijl ik naar de deur gebaar waar Rafaël zojuist door verdwenen is.

'Ik vermoed dat dat de magiër was, in verband met Mia', zegt hij en zijn wenkbrauwen trekken in een frons samen.

Die naam kwam daarnet ook ter sprake tijdens de boers hun ruzie. 'Is ze zijn vriendin?' Vraag ik voorzichtig. Ik weet het niet wat het met dat meisje is, maar ik wil niet met Aiden ook een ruzie starten.

'Het is ingewikkeld,' zucht hij. 'Kom ik loop wel even mee naar je kamer.'

We verlaten de jongensvertrekken en lopen richting de lift. Ik zwijg en wacht geduldig op een uitleg. Wanneer Aiden op het knopje drukt om de lift naar ons verdiep te laten komen begint hij te vertellen.

'Mia en Raf kennen elkaar van het begin van de middelbare school. Eerst konden ze elkaar niet uitstaan en zaten ze elkaar voortdurend dwars, maar een van de jaren erna werd Raf met Mia ingedeeld voor bijles. Hij was namelijk een ramp in wiskunde en Mia had zich opgegeven om bijles te geven. Een stom toeval, maar het zorgde ervoor dat Raf verliefd werd op haar.'

Aiden slikt even en staart voor zich uit. Ondertussen zijn we aangekomen bij de verdieping waar mijn kamer zich bevindt. We stappen de lift uit en Aiden gaat verder met zijn verhaal.

'Hij vertelde me over haar in een dronken bui op een avond. Hij wist heel goed dat een serieuze relatie met haar niet mogelijk was want hij kon haar niet vertellen over de Underground, waar hij, net zoals wij allemaal, het merendeel van zijn vrije tijd doorbrengt. Hij zette zijn gevoelens voor haar aan de kant. De tijd ging voorbij en in het begin van haar laatste jaar veranderde ze plots van school, niemand wist waarom. Totdat ongeveer een jaar geleden de magiër een visioen kreeg van een meisje in en psychiatrie dat onze hulp nodig had.'

We zijn ondertussen aangekomen bij mijn kamer en mijn nekharen zijn overeind gaan staan van het verhaal over Mia. Ik scan mijn kamersleutel en open de deur. Aiden volgt me de kamer in en ik gebaar naar de zetel terwijl ik de deur weer sluit. Wanneer ik naast Aiden in de zetel plof kijk ik hem afwachtend aan.

'Raf en ik kregen de opdracht om het meisje op te sporen en haar naar de Underground te brengen. Wanneer we haar eenmaal hadden gevonden besefte we dat het Mia was, maar ze was ze slechts een schim van het vrolijke meisje dat ik vroeger zo vaak naast mijn broer had zien lopen.'

Aidens spieren zijn gespannen en hij staart droevig in het niets alsof hij het allemaal weer opnieuw beleeft. Hij draait zijn hoofd en kijkt me aan terwijl hij licht zijn hoofd schud. 'Ze zag er verschrikkelijk uit, Caila. Ze werd daar in die psychiatrie mishandelt. Haar tante en nonkel hadden haar er naartoe gestuurd toen ze ontdekte wat Mia kon, ze dachten dat ze gek was. We wouden haar meenemen naar de Underground en Raf probeerde haar gerust te stellen, maar ze herkende hem niet en in haar doodsangst viel ze ons aan. Raf ving het ergste deel op, dat is ook de reden van zijn litteken,' zegt Aiden wijzend naar zijn eigen hals waar bij Rafaël het roze litteken loopt. Ik had gedacht dat het van een gevecht met een schaduw kwam.

'Maar je kreeg haar mee naar de Underground,' zeg ik, Aiden aansporend om verder te gaan.

Hij knikt. 'Ja, eenmaal hier werd ze in een beveiligde kamer geplaatst en goed in de gaten gehouden. Het bleek dat Mia een jager is en haar element geest is. Heel zeldzaam dus en daarmee zou ze ook de opvolger voor de magiër kunnen worden, maar dat bleek dus niet zo makkelijk te zijn. Ze had blijkbaar al heel lang toegang tot haar element, maar uit angst voor haar tante en nonkel wist ze het al die tijd te verbergen en onderdrukken, zo goed dat zelfs de jagers haar nooit hadden opgemerkt. Zulke situaties komen maar heel zelden voor en tot dan nooit eerder bij een jager met het geest element.' Aiden zucht, 'Nu zit Mia al een jaar lang in haar kamer en hebben we nog steeds geen manier gevonden om haar beter te maken. Raf probeert zo veel mogelijk bij haar te zijn. Hij neemt het zichzelf namelijk kwalijk dat hij haar in de steek liet.'

'Wat een onzin daar kan hij toch niets aan doen,' fluister ik, niet in staat om na dat heftige verhaal nog een klank uit mijn dichtgeknepen keel te krijgen.

'Nee,' zegt hij al even zacht. Ik kijk naar Aiden en zie de pijn in zijn ogen. Ik leg voorzichtig mijn hand op de zijne, niet goed wetend wat te doen. Hij kijkt me aan en een paar minuten is het doodstil. Ik hoor mijn eigen hart tegen mijn ribben tekeer gaan.

Plots staat hij op. 'Ik kan maar beter gaan, het was een lange dag,' zegt hij terwijl hij met zijn hand zijn voorhoofd masseert en kort zijn ogen sluit.

Ik knik, 'Ja, we kunnen beiden wel wat slaap gebruiken.' Hij komt in beweging en ik volg hem tot aan de deur. 'Bedankt dat je het me vertelde,' zeg ik voor hij kan wegwandelen. Hij knikt en eerst lijkt het of hij nu wel zal vertrekt, maar plots slaat hij zijn armen om me heen en trekt me in een omhelzing. Heel even sta ik aan de grond genageld, maar dan sla ook ik mijn armen om zijn brede borstkas. 'Nee, jij bedankt,' mompelt hij in mijn haar. Ik wil hem vragen waarvoor hij me bedankt, maar hij laat me abrupt los, zegt snel 'goedenacht,' en wandelt dan weg.

'Goedenacht,' zeg ik zacht terug en sluit de deur.

Ik staar even naar de deur voor me en draai me dan om en kijk naar de klok aan de muur: half tien. Ik zou me kunnen klaarmaken voor de nacht, maar desondanks grijp ik een zwarte trui van mijn bed en trek die aan, loop de gang op en wandel richting de lift.

Tijdens het wandelen typ ik haastig een bericht naar Livia:

Wat is het nummer van Rafaëls kamer?