ᴜɴᴅᴇʀɢʀᴏᴜɴᴅ

HOOFDSTUK 2

Ik wandel de grote ijzeren poort door. Het ziet er uit zoals ik me had voorgesteld: groepjes leerlingen staan verspreid over het plein en anderen hangen op bankjes of zitten op het grasveld. Ik kijk naar links waar daarjuist Caroline nog stond en zie haar nog net een hoek omgaan. Ik zal dan alles maar alleen regelen. Ik loop richting de hoofdingang, op zoek naar het secretariaat.

De vrouw achter de balie glimlacht naar me. 'Waar kan ik je mee helpen?' vraagt ze.

'Ik ben nieuw, ze hebben me gezegd dat ik best even langs hier kwam voor wat meer informatie.'

'Oh oke, welkom op Asheville High. Hoe heet je?'

'Caila Marin' zeg ik.

'Oke laat me even de papieren zoeken.'

De vrouw begint als een bezetene door een hele papierberg te rommelen.

'Waar liggen die verdomde dingen? Het is hier altijd zo'n rommel.' Ze gooit het ene papier na het andere op de grond. 'Aha, gevonden! Sorry voor het wachten, hier is je lessenrooster.' Ze overhandigt me een licht gekreukt papier. 'Dit is de code van je kluisje en dit zijn je boeken. Heb je verder nog iets nodig?'

'Nee, dit is alles.'

'Oke, veel succes vandaag!' Ze schenkt me een bemoedigende glimlach.

Ik bedank haar, stapel alles op elkaar en loop in de richting waarvan ik vermoed dat de gang met kluisjes is. Het is inderdaad de juiste gang. Ik loop door op zoek naar nummer 184. Ik ga de hoek om bij nummer 160 en bots tegen iets aan - of nee - niet iets, maar iemand.

Al vloekend draait de jongen waar ik zonet tegen botste zich om. Zijn blauwe ogen fonkelen kwaad wanneer hij me aankijkt. Op zijn witte schoolhemd zit een grote bruine koffievlek. Shit!

'Kijk is uit je doppen, lomp wicht!'

Een paar van de jongens die achter hem staan kijken me afkeurend aan alsof ik een of andere besmettelijke ziekte heb.

'Euh s-sorry ik wou niet, ik-ik kon niet...' stotter ik.

Ik leg mijn boeken neer en grabbel haastig in mijn tas op zoek naar zakdoekjes om de vlek mee af te kuisen. Wanneer ik het pakje eindelijk heb gevonden tilt hij een wenkbrauw omhoog.

'Je denkt toch niet dat ik met deze zooi' hij gebaart naar de vlek, 'een hele dag blijf rondlopen?'

'Ik wil het wel voor je wassen' stel ik voor.

Heel even verandert zijn kwade uitdrukking in iets dat lijkt op verbazing, maar al snel fronsen zijn wenkbrauwen weer. 'Nee, laat het maar. Met al die onhandigheid van je kleur je het nog roze. Ik los het zelf wel op.'

En plots kan het me niet meer schelen dat ik ervoor heb gezorgd dat er een grote koffievlek op zijn shirt zit. Deze ondankbare klootzak verdient niet beter!

'Zoals u wenst uwe majesteit' zeg ik theatraal. Ik maak een overdreven buiging, raap mijn stapel boeken op en loop zonder om te kijken naar het einde van de gang waar ik mijn kluisje vind.

'Kom we gaan' hoor ik meneer koffievlek tegen zijn vrienden zeggen en hij loopt de gang uit met zijn vrienden achter hem.

De eerste dag en ik weet al meteen wie ik best kan mijden. Ik leg de boeken in mijn kluisje, verander de code en ga terug naar het plein. Ik besluit om maar even op een bank te gaan zitten. Ik zit goed en wel of er komt een meisje aan mijn bank zitten. Ze begint meteen tegen me te praten.

'Jij bent nieuw hé? Je komt me niet bekend voor en ik ken bijna heel de school. Ik ben Livia en jij?'

'Caila en ja ik ben nieuw.'