ᴜɴᴅᴇʀɢʀᴏᴜɴᴅ

HOOFDSTUK 23

Ik breng mijn zondagvoormiddag in mijn bed door. Caroline komt ook rond de middag haar kamer uit. Na een nacht ontnuchteren ziet ze er al beter uit dan gisterenavond. Mijn moeder is eens op tijd thuis gekomen voor de verandering. Ik tref haar aan in de eetkamer. Ze is bezig met het eten van een licht aangebrande toast. Ik neem plaats tegenover haar aan de tafel om mijn lunch te eten. Ze kijkt niet op en bladert gewoon verder in een tijdschrift. Naast haar ligt een hoop papieren. Vanboven ligt haar CV. 

'Ga je werken?' 

Ze kijkt op en ik knik richting het papier. 

'Misschien.' 

'Waar ga je solliciteren?' 

'Maakt dat uit.' Ze haalt ongeïnteresseerd haar schouders op. 

'Nee, maar ik wil wel eens voor je rondhoren.' 

Haar ogen vormen zich tot spleetjes. 'Ik heb geen hulp nodig', zegt ze bits en richt zich vervolgens weer op de woorden in het tijdschrift. Tot zover mijn poging om vriendelijk te zijn. 

De rest van de dag hang ik wat rond en vul de uren met het maken van huiswerk en projecten voor school. De laatste dagen heb ik mijn schoolwerk redelijk verwaarloosd waardoor ik nu bedolven ben onder het werk. Ik ben tot 's avonds laat bezig met alles af te maken, maar wanneer ik twee uur na het avondeten mijn boeken sluit, heb ik alles van de voorbije week heb ingehaald en de komende week voorbereid. Ik neem me voor om in de toekomst een betere evenwicht te vinden tussen schoolwerk en de Underground. 

Ik mis de basis. Na een hele dag niets te doen dat met de Underground te maken heeft besef ik pas hoeveel tijd ik er de afgelopen dagen spendeerde. Het voelde er ondertussen als een tweede thuis. Maar ik merk ook dat de afstand die ik nu even heb genomen me goed doet. Ik hoef me even geen zorgen te maken over alles wat ik nog niet kan, de trainingen en personen die vanalles van me verwachten. Ik zou me bijna terug een leven kunnen voorstellen zonder de Underground, bijna. 

~

De week vliegt voorbij en ik ben niet één keer in de Underground geweest. Livia maakt zich zorgen. Dat zie ik als ik tegenover haar zit aan de tafel in de kantine. Ik blijf veel in de buurt van Alice en Mike zodat Liv me niet ieder moment van de dag kan vragen waarom ik niet naar de Underground kom. Aiden ontwijken is ondertussen mijn specialiteit geworden. Ik ben er zeker van dat Livia hem iedere dag verplicht om met me te praten want uit eigen beweging zie ik hem dat nooit zolang volhouden als nu. Meestal wandel ik gewoon weg en gelukkig is hij niet zo wanhopig dat hij me achterna komt, maar vandaag is anders. 

Wanneer ik 's middags naar de schoolbibliotheek ga om een boek voor Spaans te zoeken word ik opgeschrikt door een boek dat uit het rek achter me valt. 

'Dat zou ik maar oprapen als ik van jou was.' Zijn stem klinkt luid in de stilte die ons omgeeft. 

'Jij gooide het op de grond,' sis ik hem geïrriteerd toe. 

Hij komt de gang waar ik sta, ingelopen en tilt één wenkbrauw omhoog. Een trekje dat Livia ook vaak doet. 

Hij grijnst 'Prinses, ik stond aan het begin van de gang. Dat boek ligt in het midden van de gang. Ik kan het niet gedaan hebben.' 

Ik sla mijn armen voor me in elkaar en kijk hem kwaad aan. 'Aiden, denk je dat ik achterlijk ben? Je beheerst lucht. Als je wilt kan je al deze boekenrekken omgooien.' Ik gebaar naar de massief eiken rekken. 

Hij grijnst weer en zegt niets. Ik draai me weer naar het boekenrek met oude Spaanse boeken. Ik dacht dat ik hem hoorde wegwandelen, maar dan hoor ik hem naast me. 

'Waarom kom je niet meer?' 

Hij bedoeld natuurlijk de basis. Ik zucht en kijk niet op. 

'Is het omdat je bang bent?'

'Laat me met rust,' snauw ik hem al fluisterend toe. 

'Livia maakt zich zorgen.' 

Ik grabbel het eerste het beste boek uit het rek vast en been kwaad richting de uitgang. Kan die gozer me niet gewoon met rust laten! Mijn leven interesseert hem toch niet dus moet hij stoppen met die ondervragingen in opdracht van zijn zus. 

'Caila!' gromt hij geërgerd terwijl hij me achterna komt. 

Ik ben bang dat hij me weet in te halen, maar net op dat moment blokkeert de vrouw aan de balie Aiden de doorgang. 

Ze grijpt zijn bovenarm vast 'Jongeman er wordt hier niet geroepen in deze bibliotheek.' 

Ik vlucht de gang op, prop het boek in mijn schooltas en loop naar de kantine. Daar aangekomen zie ik tot mijn opluchting enkel Mike en Alice aan ons tafeltje zitten. Sinds Alice me zaterdag vertelde dat ze gevoelens had voor Mike en ik haar had verteld dat ze ervoor moest gaan, is er iets verandert tussen hen. Alice blokt Mike's flirt pogingen niet meer af en flirt soms zelfs subtiel terug. Een koppel zijn ze volgens mij nog niet, maar het gaat wel die kant op. 

'Hey,' ik ga met een plof naast Alice zitten, 'waar is Livia?' 

'Ze moest even over huis zij ze,' zegt Mike. 

'Hmm oke.' Ik steek een hap kip binnen. 

'Hebben jullie ruzie ofzo want het is wel duidelijk dat je haar ontloopt,' merkt Alice op. 

Ik haal mijn schouders op en slik de hap kip door. 'Ik heb gewoon besloten dat ik wat minder tijd met haar ga doorbrengen en wat meer met jullie.' 

'Oh euh, oke.' Alice is duidelijk verward door mijn antwoord maar stelt geen verdere vragen. 

'Seg Caila,' begint Mike, 'nu je dan toch wat meer tijd met ons wilt doorbrengen kom dan vanavond met ons mee naar Tara's homeparty. Wat denk je?' 

Ik wil hun aanbod eerst afwijzen, maar besluit uiteindelijk toch om toe te stemmen. Ik moet na mijn week afzondering toch wel eens één keer onder de mensen komen.

'Ja, oke ik kom.'

'Yes, super!' Alice is enthousiast. 

'Al weet ik wel niet wie Tara is,' merk ik op. 

'Ah Tara is een van de populaire meiden. Ze zit aan de tafel naast die van Joyce. Blond haar, blauwe ogen, rijk en rotverwend. De villa van haar ouders heeft blijkbaar een "infinity pool". Ze heeft ook een tijdje iets gehad met Aiden.' 

Alice somt al de weetjes rond Tara op, maar vooral het laatste wekt mijn aandacht. Ik wist namelijk niet dat Aiden hield van blonde meiden. Caroline is natuurlijk ook wel blond en ze hebben wel nummers uitgewisseld. Ik vraag me ongewild af of ze nog steeds sturen. Die gedachte schud ik snel van me af. Ik heb geen blond haar net zoals Caroline en mijn moeder. Ik heb mijn vaders donkerbruine haar geërfd. 

Alice onderbreekt mijn gepeins. 'Dus vanavond om elf uur bij Tara's huis? Ik stuur je haar adres nog wel.' 

Ik knik. 'Ja dat is oké. Ik zal er staan.' Hopelijk is dit beter dan het bosfeest, bedenk ik me. Want de vorige keer werd ik bijna geroosterd.