ᴜɴᴅᴇʀɢʀᴏᴜɴᴅ

HOOFDSTUK 1

Ik staar naar de voegen van de tegels in de douche terwijl het warme water op mijn hoofd en schouders regent. Op sommige plaatsen tussen de tegels zitten er kleine schimmelvlekjes. Nog iets dat aan de takenlijst kan toegevoegd worden. "Schimmel wegschrobben van de douchetegels". Ik slaak een diepe zucht.

Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan en ik ben er zo goed als zeker van dat mijn vermoeide ogen elk rood cijfer op mijn wekker hebben gezien. Bovendien heb ik mijn kussen wel zeven keer omgedraaid, maar het bleef slecht liggen. Elke spier van mijn lichaam doet pijn door mijn slechte nachtrust en van al de dozen die ik gisteren door heel het huis heb gesleurd. Mijn moeder kreeg een maand geleden het fantastische idee om ons leven in Miami op te geven en te verhuizen naar Asheville. Het eerste wat ik deed toen ze die naam noemde was het intypen bij Google Maps. Het bleek een of ander klein stadje in Noord-Carolina te zijn. En nu ben ik hier: in een godvergeten gat tussen een hoop bossen.

Vandaag is het maandag, dat wil dus zeggen dat ik binnen een uur aan mijn nieuwe school moet staan. Ik kijk al een hele week op tegen deze dag. Aangezien de school al een aantal maanden bezig is zal ik waarschijnlijk de enige nieuwe leerling zijn. Dat maakt het er ook niet makkelijker op. Mijn vorige school was ook niet echt hooggeplaatst en bevond zich in een buitenwijk, maar na de drie jaar die ik er al had doorgebracht was ik het er stilaan gewoon geworden en wist ik mezelf te redden. Vrienden had ik er niet echt. Soms eens iemand waarmee ik wel eens praatte, maar meer niet. Er is dus gelukkig al niemand die ik ga missen nu ik hier naartoe ben gekomen.

Plotseling wordt het water van de douche ijskoud. Ik slaak een kreet en spring weg bij de waterstraal waarbij ik mijn kleine teen stoot. Vloekend draai ik snel de knop dicht, zeep mijn haar in en spoel het zo goed mogelijk uit met het ijskoude water. Ik droog me af, trek mijn ouderwetse schooluniform aan en loop naar mijn kamer.

'Morgen'

Ik schrik me dood. Mijn zus, Caroline, zit op mijn bed en ligt in een deuk van het lachen door mijn reactie.

'Caroline wat doe jij in mijn kamer?' zeg ik. 'Je weet toch dat ik dat niet wil.'

'Doe niet zo flauw. Ik kwam gewoon zien wat je gaat aandoen voor de eerste schooldag.'

Ik ken haar, hier zit meer achter.

'Wat wil je?' vraag ik achterdochtig.

'Niets...Of ja misschien toch. Mag ik die zwarte pumps van je lenen?' Ze glimlacht weer dat kleine, vervelende lachje van haar.

Ik slaak een zucht. 'Ja, neem ze maar, ze liggen in de rechterhoek van mijn kledingkast.'

Ik weet dat bekvechten met haar geen zin heeft en al zeker niet om een paar pumps. Caroline grabbelt in mijn kast en haalt er twee blinkende, zwarte pumps uit. Vervolgens loopt ze, zonder ook maar een bedankje, de kamer uit, maar net in de deuropening blijft ze staan en draait zich om.

'Ik zou wat make-up op doen als ik van jou was want je bent net een wandelend lijk. Oh, en trek die rok eens wat meer omhoog en doe een knoopje van je blouse open.'

Ik rol met mijn ogen. 'Zo hoor je het te dragen.'

'Ja tuurlijk zusje.' Zegt ze spottend terwijl ze de gang op loopt en in haar kamer verdwijnt.

Ugh, vervelend wicht!

Ik loop terug naar de badkamer en smeer een beetje gezichtscrème en concealer van mijn moeder onder mijn wallen. Zo, dit zal maar moeten dienen. Ik ben niet zo'n meisje dat veel make-up draagt. Te veel gedoe om het erop te krijgen en ook weer te veel gedoe om het eraf te halen. Wanneer ik klaar ben ga ik naar beneden. Mijn moeder is nog niet wakker. Ze is gisteren uit geweest en slaapt nu haar roes uit. Ze zal niet voor vier uur wakker zijn. Dat wordt dus vanavond weer zelf koken.

Mijn moeder heeft een drankprobleem. Het begon toen mijn vader ons verliet. Ik was dertien. Op een avond hoorde ik ze ruzie maken en vervolgens vloog de deur met een enorme klap achter mijn vader dicht. Ik heb mijn moeder er nooit naar durven vragen. Het enige dat ze me heeft verteld is dat hij niet meer wilde blijven. Mijn moeder werd de volgende maanden elke dag ongelukkiger en dronk stilaan meer en meer. Al snel kregen we schulden en dreigden we het huis kwijt te raken. Totdat mijn moeder plots voor mijn neus stond met een nieuwe vriend. 'Dit is Jack, hij komt vanaf nu bij ons wonen.' En vanaf dan had ik mijn oude huis te delen met die gruwel, maar door zijn inkomen konden we het huis wel houden. Ik wist al vanaf het begin dat die Jack van haar niet deugde. Hij is ook de reden van dit klote verhuis-gedoe. De laatste maanden werd hij alsmaar agressiever. Ik verdacht hem ervan dat hij aan de drugs was. Tot hij op een avond dronken thuiskwam en mijn moeder een mep gaf. Dat was voor haar de druppel en ze gooide die klootzak van een Jack buiten. Tot grote vreugde van Caroline en mij, maar dit betekende wel dat we zonder zijn inkomsten het huis niet meer konden betalen. Ik had verwacht dat we gewoon een andere woning zouden zoeken in Miami, maar toen vertelde mijn moeder dat ze een huis had gekocht in Asheville. Ik had gehoopt dat deze nieuwe plek haar goed zou doen en dat ze haar drankgebruik en het uitgaan zou verminderen, maar het is nog niets verbeterd. Ze is de afgelopen week al zo goed als elke dag weg geweest en telkens komt ze weer straalbezopen thuis. Omdat ze zelf niets meer doet in het huishouden heb ik dit al jaren geleden overgenomen want op Caroline moet ik ook niet rekenen. Zij zit heel de dag op haar kamer te sms'en met haar krengen van vriendinnen en wanneer ze dat niet doet dan kijkt ze wel een of ander film.

Ik neem een kom en kieper er een hoop cornflakes in. Ik doe de koelkast open om de melk te pakken, maar die is blijkbaar op. Oké, dat wordt dan maar droge cornflakes. Dat herinnert me eraan dat ik zeker niet mag vergeten om vanavond langs de winkel te gaan. Nadat ik mijn kom heb leeggegeten, twee grote tassen koffie heb leeggedronken en een lijstje heb gemaakt met wat ik zeker niet mag vergeten in de supermarkt, roep ik Caroline. Ze antwoord niet, zoals gewoonlijk. Ik zucht en neem mijn sneakers. Wanneer ik helemaal klaar ben komt Caroline naar beneden.

'Kom de volgende keer eens wat sneller, straks zijn we nog te laat.'

Ze doet of ze me niet heeft gehoord.

Het is maar een paar minuten lopen naar Asheville High. Gelukkig, want voor mijn vorige school moest ik een half uur op de bus zitten. Na een wandeling van vijf minuten staan we voor de poort.

'Is dit het?' Vraagt Caroline terwijl ze afkeurend haar neus optrekt.

'Ja, dit is het.'

_______________________________________

Hey! Ik hoop dat je genoten hebt van dit eerste hoofdstuk.
Ik wil even kort zeggen dat de eerste hoofdstukken voor sommigen nogal cliché kunnen overkomen. Ik begon dit verhaal toen ik 17 was en ondertussen ben ik gegroeid in het schrijven. Ik zou het nu waarschijnlijk anders aanpakken, maar ik laat het verhaal voorlopig hoe het is. Ik beloof je wel dat de clichés al heel wat verminderen wanneer het verhaal vordert. Er staat Caila dan ook nog heel wat te wachten...

Vergeet zeker niet te stemmen en laat me gerust weten wat je van de hoofdstukken vindt.

Enjoy!

~ Eseilenna