ᴜɴᴅᴇʀɢʀᴏᴜɴᴅ

PROLOOG

Ik trap met een enorme kracht tegen de gevechtspop. Deze slaat, ondanks het zware gewicht aan de steunvoet, steil achterover en komt met een harde klap op de grond terecht. Ik blijf tegen de pop trappen, ook al ligt die nu op de grond. Éen, twee, drie, vier...

Ik blijf doorgaan tot ik me door uitputting met een wanhopige schreeuw op de grond laat zakken. Ik barst in huilen uit. Mijn tranen glijden van mijn wangen en druppen op de zwarte tegels.

Hoe is het toch allemaal zover kunnen komen? Ik had een eenvoudig leven kunnen hebben. Ik had gewoon mijn middelbare school kunnen afmaken en naar de universiteit kunnen gaan om daar een of andere goedkope opleiding te volgen, een baan te zoeken en misschien zelfs gelukkig te worden. Maar ik zit hier en heb geen flauw idee wat ik nu ga doen.

Maar één ding is zeker:

Ik kan niet meer terug...