ᴜɴᴅᴇʀɢʀᴏᴜɴᴅ

HOOFDSTUK 25

Het meisje beweegt niet. 

'Anna! Anna !' 

Tara is als een bezetene aan het gillen. Een van de andere meiden valt flauw in de armen van het derde meisje. Ik denk niet verder na. Ik trap mijn hakken uit, sprint naar het zwembad en spring Anna achterna. Het koude water voel ik amper. Ik grijp haar vast bij haar zwarte jurk en sleur haar naar de kant. Gelukkig is het zwembad niet diep waardoor ik haar makkelijker de kant op krijg. Alice schiet me te hulp. Tara en haar vriendinnen staan er maar te staan en staren naar hun vriendin die levenloos op de grond ligt. 

'Sta daar niet zo! Bel een ambulance verdomme!' Schreeuw ik hen toe. 

Tara ontwaakt uit haar verdoving en begint haastig op haar telefoon te tikken. Ik plaats mijn vingers in Anna's hals. Geen hartslag. Haar longen zitten ongetwijfeld vol met water. Ik plaats mijn handen ter hoogte van haar hart. Ooit heb ik geleerd om te reanimeren, maar ik heb geen flauw idee meer of ik alles nog weet. Toch begin ik zonder verder te twijfelen.

Één, twee, drie, vier… 

Uiterst geconcentreerd duw ik haar borstkas keer op keer in, maar Anna beweegt niet.

Ik voel de adrenaline door me heen razen. Ze mag en zal niet sterven! Ik word plots omringd door een hele hoop mensen. Ze kregen allemaal door wat er zich hier buiten aan het afspelen is en komen nu de ramptoerist uithangen. 

Alice kijkt geërgerd om zich heen. Ze houdt al heel de tijd haar jasje tegen Anna's hoofdwond om het bloeden te stelpen, maar desondanks ligt haar hoofd al in een steeds groter wordende plas bloed. Tara is aan het pratende met de ambulancier aan de telefoon en ondertussen vormt de massa stilaan een cirkel om ons heen. 

Mijn hart hamert in mijn borstkas en ik begin moe te worden. Het beklemmende gevoel van iedereen die staat te kijken helpt ook niet.

'Allemaal nú achteruit, verdomme!' schreeuw ik buiten adem. Iedereen gaat een paar stappen achteruit. 

En dan, uit het niets voel ik het: water. Ik voel het water in het zwembad achter me en het water verderop in de tuin dat uit de sprenkelaars komt en bovenal het water dat zich onder mijn op en neer duwende handen bevindt. Het water in Anna's longen schreeuwt om eruit te geraken. En plots is het niet moeilijk meer. Het is alsof mijn geest het water in handen heeft en het als een marionet kan bewegen en kneden zoals ík het wil. En met mijn geest trek ik aan de touwtjes. Ik wijs het water de weg naar buiten. 

Anna komt met een schok bij en hoest al het water uit haar longen. Ze hapt gulzig naar adem. Ik leg haar op haar zij en Alice houdt nog steeds voorzichtig haar jas tegen de wond. Wanneer ik opkijk zie ik twee fonkelende helderblauwe ogen naar me staren. Aiden. Hij heeft het gezien. Hij zag hoe ik het water in Anna's longen aanstuurde.

~

De ambulanciers arriveren niet veel later. Ik word meerdere keren geprezen voor wat ik heb gedaan, maar het gaat allemaal in een waas aan me voorbij. De ambulance vertrek naar het ziekenhuis en iedereen hangt of zit verspreid over het huis. Velen zijn er al vertrokken. Voor hen was het feest gewoon over, maar degenen die nog gebleven zijn, zijn ofwel te hard geschokt over wat ze gezien hebben om al te vertrekken, of zijn goede vrienden van Tara en blijven om haar te helpen. Alice is zonet vertrokken. Ze zat net zoals ik onder het bloed en zei me dat ze de gebeurtenissen op haar eentje wou verwerken.

Ik ben nog steeds in de Villa. Ik kan me nog niet aanzette om door te gaan dus wandel ik doelloos rond in de tuin. Mijn blik dwaalt steeds af naar de vlek bij het zwembad. De buitenverlichting accentueert de donkerrode kleur. Mijn maag draait zich om en ik sta te trillen op mijn benen. Ik loop traag tussen de sprenkelaars door, het gazon over. Mijn jurk is al nat van mijn sprong in het zwembad dus dat extra beetje water maakt niets uit. 

'Caila?' 

Ik schrik op van Aiden's stem achter me. Hij haalt me in en komt naast me lopen. Zijn ogen kijken me zijdelings aan. 

'Je hebt het gedaan.'Je hebt het water aangestuurd.' 

Hij spreekt de woorden die al heel de tijd in mijn hoofd cirkelden, hardop uit. Ik slik. Hij heeft gelijk: het is me gelukt. Ik zou trots moeten zijn, maar toch wend ik mijn gezicht af. Aiden stopt met wandelen en neemt mijn pols vast om me tegen te houden. Ik stop en hij draait zich naar me toe. 

'Caila, het is je gelukt', zegt hij opnieuw. Zijn stem trilt lichtjes. 

'Uhu.' Ik kijk hem nog steeds niet aan een staar daarom maar naar een struik rozen. 

Zijn vingers nemen voorzichtig mijn kin vast en draaien mijn hoofd zijn richting uit waardoor hij me dwingt hem in zijn ogen kijken. 

Heel even kijkt hij me gewoon in stilte aan. Hij fronst zijn wenkbrauwen. 'Wat is er?' Vraagt hij en daardoor ontwaak ik plots uit mijn verdoving van de voorbije paar seconden. Hoe durft hij me dat zelfs nog te vragen!

'Wat er is?' Schreeuw ik in zijn gezicht. Ik haal overdreven mijn schouders op. 'Gho, wat denk je van net een meisje bijna voor je neus zien sterven, vervolgens haar reanimeren tot je er zelf bijna bij neervalt, oh en laten we vooral niet vergeten: even als een professional een element aansturen waarvan je, zélf en een hele gestoorde geheime basis nota bene, van dacht dat je het nog niet eens kon oproepen!' 

Ik ben aan het huilen. Opnieuw waar Aiden bij is, fantastisch. Maar zijn stilte en mijn plotse woede zet me aan om verder te gaan. 'En jíj, klootzak die je bent, geloofde er nog het minst van al in! Jij zou me moeten helpen! Je bent de enigste die me kán helpen, verdomme! En wat doe je? Je wrijft het er nog wat meer in dat ik niets kan om het dan vervolgens als een lafaard van je verantwoordelijkheden weg te vluchten!'

Nu sta ik niet meer te trillen door de angst of kou, maar puur door mijn woede en de adrenaline. De enkele tranen zijn nu watervallen geworden. En uit het niets geef ik Aiden een mep tegen zijn borstkas. Zijn daarop volgende onverschilligheid maakt me alleen nog maar kwader en ik timmer vervolgens met de ene na de andere vuist al huilend tegen zijn borstkas. Hij neemt me plots, zonder iets te zeggen, vast in zijn armen en houdt me stevig tegen zich aan gedrukt. Zo staan we daar een hele tijd. Ik snikkend in zijn armen met zijn kin die op mijn hoofd rust terwijl hij me probeert te kalmeren. Net zoals met de uitbarsting, bedenk ik me.

Wanneer ik wat ben bekomen laat Aiden me zachtjes los, kijkt me aan en zegt: 'Je hebt gelijk. Ik ben inderdaad een onverantwoordelijke klootzak geweest en dat spijt me. Het was fout.' Hij slaat zijn ogen neer. 'Ik was in de eerste plaats gewoon kwaad op mezelf omdat ik je in al deze miserie heb meegesleurd. Ik was alleen gefocust op alles wat je nog niet kon of had geleerd en niet naar wat je wel allemaal al in je mars had. Het resultaat was dat ik besloot dat het me niet meer kon schelen hoe je je voelde, of je trainde en of je überhaupt de elementen onder de knie kreeg.' Hij zucht en kijkt me weer aan. Zijn ogen fonkelen. 'Maar het kon me wel degelijk schelen. Het deed pijn om je zo te zien worstelen. Om te merken dat je langzamerhand de moed opgaf om je elementen te leren oproepen en je interesse voor de basis gewoon verdween.'

'Ik had tijd nodig,' zucht ik. 'Ik wou gewoon even terug een normaal leven met normale mensen, maar ik ben er nu achter dat dat niet gaat. Ik ben niet normaal. Niet sinds ik de Gladiolux aanraakte en een Gemerkte bleek te zijn. Niet sinds ik mentaal levend verbrand werd en een uitbarsting kreeg door mijn Merk.'

'En niet sinds je een meisje heb gered door een element aan te sturen', maakt Aiden mijn zin af. Zijn duim veegt een traan weg die ontsnapt uit mijn ooghoek. 'Ik ga je helpen Caila. Vanaf nu trainen we samen en zorg ik dat je die elementen van je onder de knie krijgt. Deal?' Hij schenkt me een kleine, hoopvolle glimlach. 

Ik kan niet anders dan terug glimlachen. Ik knik. 'Deal.' 

Hij trekt me terug in zijn armen. 'Sorry.' mompelt hij in mijn haar. 

'Vergeven en vergeten', zeg ik zacht.

Aiden maakt zich los uit de omhelzing. 'Oke, genoeg drama voor vanavond. Jij hebt dringend nood aan een warme douche en een goed bed.' En met die woorden dirigeert hij me de villa uit en brengt me vervolgens naar zijn auto.