Küçük Kadınım

-1. Bölüm -

Selam arkadaşlar...
Bu benim ilk kitabım değil daha önce birçok kitap yazmayı denedim . Bazı dememelerim başarısız olduğu  için bırakmıştım, ama şimdi en baştan tekrar başlayacağım. Sizde desteklerinizi esirgemezseniz sevinirim.

BÖLÜMLERDE DEĞİŞİKLİK YAPILMIŞTIR!

Keyifli okumalar.

"ADALETSİZ HAYAT" BÖLÜM BİR...

Sabah ayazı burnumu yakmaya başlamıştı . Ellerimi soğuk ceketimin cebine koyup ısıtmaya çalışıyordum. Kolumdaki saate baktığımda saat beş buçuğa geliyordu. Bu saatte başlıyordu işte benim günüm. Gidip çalıştığım dükkanı açmam gerekiyordu. Hızlı adımlarla otobüs durağına yürümeye başladım. Geç kalmak istemiyorum. Eğer geç kalırsam 2 kilometre yürümemem gerekecekti.

Çantamdan çıkardığım parayı şoföre  uzattım ve arka taraflarda bir koltuğa geçtim.

Uykumu alamadığım için gözlerim o kadar yanıyordu ki, surekli gözlerimi ovuyordum.  Sonuçta herkes annesinin karnından zengin doğmuyordu, yada ailesini seçemiyordu değil mi....

Ben Mısra Tufan

On yaşından beri ailesine bakan evin küçük kızıyım. Üç abimin olup ikisinin  boş  olmasına rağmen benim çalışmam adil değildi .  Akın burada değildi o okumak için başka şehre gitmişti, ona kızmaya hakkım yokken iki tane eşşek gibi abim; gayet sağlıklı annem ve babam vardı.

Sadece adil olmayan bu değil, evin en küçüğü olarak benim  eğitim hayatımı bitirip zorla bu hayatı yaşatmaları da adil değildi.

Sürekli içki içen bir baba... para düşkünü bir anne... ve sürekli at yarışına para yatıran abilerim.
En acısıda bu parayı benim kazanmam ve onların savurmasıydı. Eğer bir hastalıkları olsaydı onlara benim bakmam görevim olurdu ama sapasağlam olmalarına rağmen kimsenin çalışmak gibi bir niyetleri yoktu.

Beni evlendirme fikri sunmuştu birkaç komşumuz ama sırf çalışıyorum diye bu konuyu bile açmıyorlardı. Galiba bana yaptıkları tek iyilik buydu.

İyilik denirse buna tabiki.

Kafamı camdan kaldırdım ve aşağıya indim. Üniversite sınavımı vereli birkaç gün olmuştu. Kararımı vermiştim. Neresi olursa olsun gidecektim ve kurtaracaktım kendimi. Tek başıma başaracaktım. Artık yaşamak benimde hakkımdı. Evliliğe ya da bir aileye ihtiyacım olmadan yaşayabileceğimi biliyordum.

"Mısra kızım günaydın" Hatice teyzenin sesini duyunca daldığım hayallerden çıktım ona gülümsedim.

"Günaydın teyze" kilidi açıp içeriye girdim. Gelen kutuları içeri taşıyıp market raflarına dizip rafların tozunu aldım. Ailemden habersiz burada ders çalısıyordum. Liseyi gizlice bitip üniverste sınavına girmiştim. Buranın sahibi Mustafa abi sağolsun bana çok destek olmuştu. Babamın arkadaşıydı Mustafa abi bana babamdan fazla babalık yapmıştı, okumamda en büyük destekçi oydu. Eğitim hayatım benim için önemliydi.

"Günaydın Mısracığım" Mustafa abiye gülümseyip "günaydın abi" dedim ve  diğer eşyaları düzenledim.

"Mısracığım senin sınavın ne zaman açıklanacak " diye sordu, kartonları üst üste koydum "ayın yirmi ikisinde abi "dedim.