Küçük Kadınım

40. Bölüm

Yarış alanına geldik Aras ile beraber, orta yaşlı bir adam ve genç bir çocuk vardı başlangıç çizgisinde.

"Oooo Arslanoğlu nasılsın?!" Dedi sahte bir şekilde adam. "İyi gördüm seni" diye devam etti.

"Ben aynı şeyi söyleyemeyeceğim Akif Koparan." Dedi, dikkatimi iki araba çekti. Biri Aras'ın olmayan ama Aras'ın  kullanacağı bir araba diğeri ise onlara ait bir araba.

"Aras kendi arabası ile yarışacak " dedim soğuk bir sesle. "Size güvenmiyorum"

"Bu arabada Aras'ın sayılır. Değil mi Aras?" Dedi iğrenç gülerek genç çocuk.  "Araba pist alanının" diye devam ederken gözlerimi kıstım ve dudaklarımı araladım.

"Açık konuşacağım size güvenmiyorum. Alanı sizin seçmenize izin verdik. Ama Aras benim arabamla yani TURNA ile yarışacak. " Aras'ın dudakları yana kıvrılıken, adam ve oğlu kısa süreliğine göz göze geldi.

"Güzelim fark etmez benim için. O arabada olsa bu arabada olsa her türlü gömeceğim onları buraya. " dedi kafamı olumsuz anlamda salladım.

"Hadin binelim" Akif gülümseyerek seyirci bölümüne yönelirken adı Cengiz denilen çocuk arabaya bindi. Dar kolidordan geçip arabaya bindi.

"Aras sen ciddi misin? Nasıl kabul edersin. Hiç mi takip etmiyorsun, pistjet yarışlarını görmedin mi! Arabaların kaybetmeleri için her yolu deniyorlar!" Diye feryat ettim,Aras umursamadan ellerimi avucunun arasına aldı ve alnıma bir öpücük bıraktı.

"Korkma, birşey olmayacak. Bu adamın telefonu dinleniyor, bizi bağlı  olduğu kişiye götürecek. " dedi hala dudakları alnımdaydı.

"Umurumda değil. Ister kazan ister kaybet. Sadece sana zarar gelmesinden korkuyorum. " dedim ellerimi göğsüne dayadım.

"Seni seviyorum Küçüğüm " dedi. Gözlerine baktım

"Hayır Aras ya! Korkuyorum !" dedim bağırarak . Gülümseyip dudaklarıma bastırdı dudaklarını ve birşey demeye firsat bulmadan koludora girdi.

Derince yutkundum ve seyici bölümüne girdim. Kalbim boğazımda atıyordu, nefes alamıyordum ellerimi sık sık boğazıma götürüyorum . Sadece ikiyüz metre ileride Akif Koparan biri ile konuşuyordu. Umarım ne konuştuğunu dinliyorlardır.

"3!, 2! 1!"

Yarış başlamıştı, sakin olmalıydım. Sadece 4 kilometre yakalşık 10 dakika. On dakika 4 turdu. İçimi rahatlamalıydım sadece bir yarıştı.  Arabayı onlar seçmemeliydi, bunu kabul etmemeliydim. Bazı şeyler öğrenmiştim,  arabayı patlatıyorlar ya da benzin deposunu deliyorlardı.

Son 4 dakika son tur. Aras büyük farkla önde. Sakin gidiyor herşey, herşey yolundaydı. Aras iyi bir sürücü baya iyi  bir sürücü hatta son iki dakika 500 metre kalmıştı. Bir yandan da Akif'i takip ediyordum. Kulaklık vardı kulağında konuşuyor mu konuşmuyor mu belli değildi uzak olduğu için ağız hareketlerini belli değildi.

Son 100 metre kalmıştı, Aras yavaşlamaya başladı.  Koşarak aşağı indim ve bitiş çizgisinin önünde durdum. Korkulacak birşey  yoktu bildiğim gibi.

Arabanın camladı kapkara olduğu için Aras'ı  göremedim ama onun beni göründüğünü bildiğim için gülümsedim. Tam o an bir şey oldu. Büyük  bir ses ve ışık.

Kalbimin durduğunu hissettim sadece 70 metre ilerimde olmuştu olan. Olamazdı bu bir kabustu. Ellerim hayretle ağzıma gitti ve bir feryat çıktı ağzımdan.