Ellerini yavaş ve sakince belime yerleştirdi. Vücudumdaki hissettiğim titreme nasıl bir tehlikede olduğumun habercisiydi. Kulağıma eğildi nefesi ciğerlerimin en derinine kadar inerken. kalbim yerinden çıkacakmışcasına atıyordu.
"Sen benimsin küçüğ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15 Haziran 2015
"Poyraz Mısra'nın gitmesine izin veremeyiz!" Diye bağırdı O . Duymak bile istemediğim sesi ben hızlı adımlarla yürürken bile kulaklarımdaydı.
Uzaklaştım olabildiğince hızlı adımlarla. Aptallıktı, sadece aptallık. Hangi kadın nişanlı bir adamın yanında durmak isterdi ki, o kadın çok kötü olsun hatta iblisin ta kendisi olsun, asla bir kadın hemcinsine oynanan bir oyuna göz yummamalıydı. Aptal olan bendim. Bir bebeğe oyuncak verilir ve o da oynar. Bende onun eline düştüm o da benimle oynadı. Buna izin vermem benim aptallığımdı.
Hıçkırıklarımı bastırmak için derin derin nefes aldım. Göz yaşlarım durmuyor, olanları düşündükçe daha hızlı ve hırçın akıyordu. Beni neden sevmemişti, ona sığınmıştım, onadan başka kimsem yokmuş gibi ona bağlanmıştım. O bana bunu neden yapmıştı, sevmediğini istemediğini söyleseydi giderdim. Bu adiliğe gerek kalmazdı.
Karşıma çıkan ilk taksiye binip terminale indim, üzerimdeki elbiseyi bile çıkarma fırsatım olmamıştı. Elbiseye baktıkça geceyi hatırlıyorum, hatırlatılaca da üzerimde bu elbiseyi parçalamak istiyordum.
"Evet, Hamileyim..."
"İyi akşamlar" dedi masa başındaki kadın.
"İyi akşamlar, İzmir için bir bilet alabilir miyim" dedim.
"Tabi kimliğinizi alabilir miyim?" Kimliğimi uzatıp evden kaçarken yanıma aldığım parayı uzatıp ödemeyi yaptım. Şanslıydım sadece bir saat sonra gidecektim. Herşeyi yıkan o adamı tamamen gerimde bırakacaktım.
"Mısra!" Dedi yine o ses, son 30 dakikada kalmıştı. Yüzüne bile bakmadan otobüse doğru ilerdedim.
"Güzelim dur, yalvarıyorum dinle beni!" Dedi, dinlemedim. Yüzüne bakmak bile istemiyordum, hangi yüzle karşıma geçebiliyordu.
"Dokunma bana! Sen hangi yüzle karşıma geçebiliyorsun ya aklım almıyor! Bu ne yüzsüzlük! Bu ne kalaktersizlik!" Diye bağırdım. Gözlerime şaşkınlıkla birkaç saniye baktı.
"İnanıyor musun? Böyle bir şey yapacağıma olanak verebiliyor musun?" Diye sordu.
"İnkar et o zaman!" Diye bağırdım tekrar göğsüne vurarak. " Yapmadım de! Seni aldatmadım de! Bende Allah'ın belası bileti yırtıp atayım!" Dedim, göz yaşlarımı neden olduğu hıçkırıklar cümlemi kesiyordu hep.
"Ben" dedi kafasını öne eğdi. "Hatırlamıyorum" dedi. Alayla kocaman bir kahkaha attım, delirmiş gibi gülüyordum.
"Sen kendinden şüphe ederken neden bunu bana soruyorsun!? Allah kahretsin hataydı, benim senin nişanlı olduğunu öğrendiğim gün siktirip gitmeliydim! Ben o gün senin arabanın önüne atlamamalıydım! Allah yine kahretsin ben seni keşke hiç tanımasaydım!" Dedim ve otobüse bindim. Cam kenarından ona doğru baktığımda gözünden akan yaşların kalbime artık bir etkisi olmadığını hissettim.
