Küçük Kadınım

-4. Bölüm-

Bölüm dört "GERÇEK"

Ben bu halde aşağı inmek istemiyorum , şimdi  kazağın kolunu falan açacaktı . Kolumun durumu berbat ve ben bundan acayip rahatsız  oluyorum. Bakışlarındaki acıma duygusunu görüyorum ve bundan nefret ediyorum. Ama acıdığı için almıştı beni eve değil mi?

Tamam acıdı için almış olabilir ama bu durum çok farklı ve derindi benim için, umarım didiklemez konuyu çünkü çok fazla doluyum ve herşeyi anlatabilirdim . Ama ben bunu istemiyorum.

"Tişört giymeni söylemiştim, pansumsan yapacaktık." Dediğinde omuzumu silktim.

"Ben tişört giymem onun için tişörtüm yok." Şaşırmıştı, ama bunu belli etmemeye çalışıyordu sadece kafa sallayıp elindeki kutuya odaklandı. O üzerine hala birşey giymemişti.  Bundan rahatsız edici şekilde rahatsız olmuyorum bu normal değil. Sanki uzun yıllardır bu görüntüyü alışkınınmışım gibi hissediyorum bu manyakça birşeydi. Daha onu göreli 1 saat bile olmamışken.

"Kolunu çıkar kazaktan" yavaşça kolumu çıkardım  kazaktan. Kolumda pansuman yapması gereken yaradan başka her yere baktı  ve bu utanç vericiydi. Morluklar , kızarıklar ve akşamdan kalma el izleri....

"Bunlar nasıl oldu böyle?" Diye sordu dehşet içinde.  Sesindeki sinir beni iyice germeye başladı. Herkese bana nasıl zarar verdiklerini anlatmak istiyordum rezil olsunlar diye. Ama sonra içime giren birşey buna izin vermiyordu.

"Önemli değil acımıyor zaten" dedim buruk bir gülümsemeyle. Yalancı dedim kendime.  "Yalancısın Mısra deli gibi acıyor onun için yatamıyorsun bile akşamları." Hâlâ acıyordu...

"Yalan konuşma vücudunun nasıl gerildiğini anlayabiliyorum." Dedi ameliyata giren doktor edasıyla. O kadar dikkatli yapıyordu ki pansumanı burdan çok komik duruyordu.

"Neden evden kaçtın artık anlatacak mısın?" dedi birkaç saniye gözlerini gözlerimle buluşturdu ve tekrar yaraya odaklandı.

"Zorla evlendirmeye kalktılar, halimi görüyorsun yetmez mi? " sesim kendinden emin çıkmıştı. Olanlardan utanmıyordum bunlar benim elimde olan birşey değildi. Aile olmayı beceremeyen insanlar yüzündendi bunlar gerçeklerdi. Ve ben bunları söylemekten asla çekinmeyeceğim.

"Neden evlenmedin belkide seni kurtarırdı "

İnsanların bunu düşünmelerini anlamıyorum neden evlenince kurtulacaklarını düşünüyorlar ki.

"Ciddi misin? 50 küsur yaşındaki adamla evlenip kurtulmak mı!" Kaşlarını kaldırdı ve tuhaf bir şekilde bakmaya başladı.

"Ne? O arkandan bağıran it ile mi!" Dedi o da benim gibi bağırarak " bunu neden söylemedin kafasını koparırdım . Bir sapıktan kurtulurduk!"

Elindeki pamuğu sert bir şekilde bastırınca ağzımdan ufak bir çığılık çıktı. "Lütfen fazla bastırma, iyice yaktı" dediğimde tuhaf bir bakışla bana baktı. "Tamam özür dilerim" dedi biraz daha narin dokunuşlar yapmaya başladı yarama.

"Sinirini kolumdan çıkarma lütfen." dedim gülümseyerek. Bu şekilde tepki göstermesi nedensizce kendimi güvende hissettirmiştim. Bu adam beni koruyabilir mi? Diye düşündüm bi an. Yapar mıydı bunu?