Kalbim Seni Sevdi

▪︎ 23 ▪︎

Kalbim Seni Sevdi

▪︎ 23 ▪︎

▪︎ Duyurulardan haberdar olmak için beni buradan veya liakhanzade ismiyle instagramdan takip etmeyi, destek olmak için de yıldıza basmayı unutmamanızı dilerim.

İyi okumalar!

Genç kadın yattığı sedyeden karnını silerek doğrulduğunda yüreğine bir korku çöreklenmişti. Yanı başında duran sevdiği adamın elini tutup güç almak istercesine sıktığında tüm dikkati karşısında üzgün gözlerle onlara bakan iki doktordaydı. Adamın da ondan pek bir farkı yoktu. Az sonra alacakları haberin kötü bir içerik taşıdığını sezinlese de içinde baş gösteren umudu, halledebileceklerini fısıldıyordu kulağına. Bir eli kadının elindeyken diğeriyle omzunu sarıp onu kendine çekerken kalbi endişeyle çarpmaktan bitap düşmüştü.

"Maalesef..." diye söze başladı, doktorlardan biri. "Size böyle bir haber vermek istemezdim ama-"

Doktorunun lafını tamamlamasına izin vermeden ileri atılıp, "O iyi değil mi? Bebeğimiz iyi." diye fısıldadı kendini inandırmak istercesine.

"Üzgünüm." dedi doktor konuşmakta zorlanarak. "Bebeğinizin kalbi durmuş."

"Hayır." dedi kısık bir sesle kadın. Dolmaya başlayan gözlerini eşinin gözlerine dikip, "Hayır." derken başını iki yana sallıyordu. "Bebeğimiz iyi. Ona bir şey olsa hissederdim."

Çağlar çaresizliğin hayatında ilk kez bu kadar iliklerine işlediğini hissediyordu. Aldığı haberden sonra boğazına oturan yumru yutkunmasına bir an olsun izin vermezken kızaran gözleri kadının gözleriyle buluştuğunda, kulaklarına onun çırpınışını yansıtan sesi dolduğunda içinde başkaldıran hisler dünyanın en çaresiz insanı olduğunu düşünmesine neden oldu. Durumun gerçekliğini daha sindirememişken, ağırlığını kaldırmaya hazır değilken kadının bu hali içinde birbirine tutunarak onu ayağa kaldırmaya çalışan tüm her şeyi yerle bir etti.

Şimdi hangi kelimeleri seçip salıverse dudaklarının arasından, kadının yüreğinde açılan yaraya merhem olabilirdi? Ne söylese, nasıl teselli etse acısını hafifletebilirdi? Evladıyla sınanan bir anneyi ne avutabilirdi ki?

Sabahtan beri akmasınlar diye kendini sıktığı göz yaşlarını daha fazla tutamayacağını fark eden adam kadına sarılarak yüzünü sakladı. Bu durumda ağlıyor olmaktan utanmıyordu elbet ama içi harabeye dönmüş, acıdan kavrulan kadını bu haliyle daha fazla üzmek istemeyişindendi saklanışı. Küçücük bir umudu bile varsa onu ayakta tutan, adamın bu yıkılmış halini görüp kendini hepten bırakmasın diyeydi.

"Hayır!" diye haykıran kadın hıçkırıklara boğularak sevdiği adamın omzunda ağladı. Uzun ve sancılı geçen dakikalardan sonra Çağlar biraz kendini toparlayıp geri çekildiğinde Yeliz'in yüzünü avuçları arasına aldı. Göz göze geldiklerinde kadının sessizliğine rağmen akan göz yaşları adamın yüreğini yaktı.

"Geçecek..." diye fısıldadı. Söylediği kelimenin gerçekliğine bir nebze bile inanmasa da elinden başka bir şey gelmiyordu. Yeliz'i teselli edebilecek doğru dürüst, tutarlı bir gerçeğe sahip değildi.

"Çok üzgünüm ama bebeği almamız gerekiyor." deyiverdi, doktor. Karşısında acılar içinde gerçeği kabullenmeye çalışan çifti önemsiyor olsa da, şimdiye dek onlara tanıdığı zamandan fazlasını veremezdi. Bir doktor olarak birçok durumla karşılaşıyordu ve profesyonel olarak işe duygularını karıştırmaması gerektiğinin bilincindeydi.