Kalbim Seni Sevdi

▪︎ 7 ▪︎

Kalbim Seni Sevdi

▪ 7 ▪

"Teşekkür ederim, yanımızda olduğun için."

Çağlar gülümseyip derin bir nefes aldı. İçinden kendine bu konuşmayı yapması gerektiğini hatırlatıp söze başladı.

"Ben çok düşündüm, Yeliz. Eğer sen de kabul edersen evlenebiliriz -ki şu anlık en iyi seçenek bu gibi görünüyor."

Adamın söylediklerinden sonra düşündükleri belki de saçmaydı ancak Yeliz evlilik istemiyordu. Yeliz onu severken adamın ona karşı böyle duyguları olmadan bir evlilik sürdürmek hiç de sağlıklı değildi.

"Ben bunun doğru bir çözüm olduğunu düşünmüyorum. Bebek için evlenmek zorunda değiliz."

Çağlar düşündüğü birkaç günde en doğru yolun bu olduğunu fark etmişti. Arkadaş gördüğü kadınla evli olmak elbette onun da çok istediği bir şey değildi ancak her şeyi düşünmek zorundalardı.

"Anlıyorum seni de, Yeliz ancak emin ol en azından bir süre evli kalmamız en doğrusu olacak. Ailelerimize bu durumu başka nasıl açıklayacağız? Üstelik bebek doğduktan sonra da sorunlar eminim ki devam edecek. Evlilik dışı bir bebek olduğunu öğrendiğinde hissedeceklerini saymıyorum bile. İstersen bebek doğduktan sonra boşanabiliriz, seni temin ediyorum ki aramızda bir şey geçmeyecek. Sadece aynı evi paylaşacağız, onun dışında yanında olmam daha iyi olacak, hamileliğin ilerledikçe zorlandığın işler olacak, doğumun başladığında yardım gerekecek... Daha bir sürü şey sayabilirim. Elbette sen istemezsen seni buna zorlayamam sadece benim baktığım açıdan da bakmanı istiyorum."

Yeliz bu detayları daha önce düşünmediğini o an fark etti. Tüm bunların yanında ailesinin gerçeği öğrendiğinde onu istedikleri adamla evlendirmek için neler yapabileceklerini düşününce kulağa mantıklı geliyordu, evlilik. Bebeği için gerekirse ailesinden biraz daha kaçardı ancak bu bebek için doğru olacak mıydı? İşte bu yüzden birkaç dakikanın ardından pes etmiş bir tavırla adama döndü.

"Peki, kabul."

Duyduğu kabulleniş cümlesiyle bedenine yayılan rahatlıkla tebessüm etti, adam. Geriye kalan tek şey ailelere durumu anlatmadan evliliği kabul ettirmekti.

"Güzel, o halde işe ilk ailelerimizle başlayalım."

Yeliz kaşlarını çatmış Çağlar'ın söylediklerini anlamlandırmaya çalışıyordu.

"Nasıl yani?"

"Ailelerimiz doğal olarak bebek yüzünden gerçek bir evlilik yaptığımızı düşünecekler, işe onlarla tanışarak başlarsak her şey daha normal gözükecek."

"Ben... Bilmiyorum. Sence bu fikir ne kadar doğru?"

"Seni ailemle tanıştırmak istiyorum ve ailemin kararımızı hoş karşılayacaklarını düşünüyorum, onlardan gizli böyle bir şey yapmak pek içime sinmiyor. Bebek meselesine gelince bunu açıklamayı zaten düşünmüyorum." diyerek derin bir nefes aldı adam. Kendini çok kaptırdığını fark ettiğinde, "Ben... Ben kendi kafamdakilerle seni bunalttım, kusura bakma. Elbette istemezsen seni zorla ailemle tanıştıramam. Kararı sana bırakıyorum." dedi mahçup bir şekilde.

Yeliz adamın bu birkaç günde sadece bu olayı düşünüp planlar yaptığından emin olmuştu artık. Ailesinin saçma takıntıları ve istekleri yüzünden hiçbir zaman normal bir evlilik hayali bile kuramamıştı. Gelecekten bu tür beklentileri yoktu onun. O yüzden de adamın kararına göre hareket etmekte sakınca görmedi, madem kendi hayalleri ve istekleri yoktu o halde adamınkileri gerçekleştirebilirlerdi. Böylelikle sevdiği adam sayesinde en azından birkaç güzel anı biriktirebilirdi, ileride bebeklerine anlatabileceği...