Chapter 43 ★ Back at One

3.6K 61 7
                                    

Thanks for waiting! Happy Reading!


♡ Jessie ♡


It was saturday afternoon, I was inside my room reading a book when i heard a knock on the door, kaya lumingon ako sa gawing yun. At doon niluwa si Manang, she was holding a boquet of white flower.  She gave me knowing smile when our eyes met.


I almost ask myself kung kanino naman kaya galing yung bulaklak, nang maalala ko na isang tao lang pala ang madalas magbigay sa akin ng puting bulaklak.


"Someone sent this for you," she said. Inabot nya sa akin ang boquet at hindi nga ako nagkamali. It was a calla lily, inilapit ko ang bulaklak sa ilong ko para amuyin hindi ko na rin napigilan ang sumibol na ngiti sa mga labi ko.


"Kasama ito, sige bababa na ulet ako." Sabi pa ni Manang at inabot ang isang CD? Napakunot ang nuo ko, Ano naman kaya ito?


Binuksan ko ang CD case at tumambad sa akin ang isang sticky note na may nakasulat na 'Watch me :)'. Ano naman kayang itong pakulo nya ngayon.


Sa sobrang curious ko ay bumaba ako sa entertainment room, binuksan ko ang TV at isinalang ko sa player ang CD kong natanggap. Ewan ko ba but i have this feeling na mas maganda kung sa malaking screen ko ito titignan.


Sa una yan blanko lang ito but after a few second kamay na nakatakip sa camera ang nakikita ko mistulang inaayos ang anggulo nito another seconds at mukha na nya ang nakikita ko sa screen. Hindi ko tuloy napigilan ang pagtaas ng kilay ko pero nakangiti at the same time.


Anong trip ng lalaking yun?


Nang sa tingin nyang ayos na. He fake cough bago sya ng salita. "Hi Angel! You might be wondering why i'm doing this right? Ako rin hindi ko alam kung ano ang trip ko e." Natatawang sabi nya pa.


Wala sa loob ay napa-angat rin tuloy ang sulok ng labi ko. Para syang kinakabahan but at the same time masaya. Napansin ko  na nakaupo sya sa paanan ng kama nya, magulo ang buhok nya na para bang kakagising lang o kakatayo lang mula sa pagkakahiga.


"Paano ko ba sisimulan to? Ang dami ko kasing gustong sabihin sayo, pero pagnakakaharap kita parang bumabalukot ang dila ko at nakakalimutan ang mga gusto kong sabihin. Because you always occupy my mind." He grinned even though i can see that he is nervous. Natawa ako ng bahagya. Nakuha pa talaga pumik-up line ah. Tumikhim syang muli bago nagsalita.


"Seryoso na ko. I'm doing this beacuse of two reason," he said with serious race, he even held two fingers.


"First... to say sorry. My sincer and deepest apology. For everthing that i've done to hurt you. For the pain that i cause you and for the tears you shed for me. I'm sorry  because I'm weak, i let my emotion be the best of me, i let my emotion eat me which lead me of hurting you. If i can just turn back time i will do it without blinking an eyelid... without thinking twice, if i can just have a chance to talk to David Raskin and ask him to use his project almanac so that i can redo my wrongs i will do it." He pause and avertedhis eyes fron the camera for a second as if digging his mind for something.


"But that will never happen because just like what you said. 'What's done is done.' We cannot change what has been done already. All I can do is regret it and accept the fact that i caused you pain and make you cry, so that i can make up for it. If i have to court you for the rest of my life I will do it... with pleasure." He said with a smile. It's been weeks since our talk, i didn't expect na gagawa sya ng ganito.


Mataman ko lang ayang pinapanuod habang nakikinig sa mga sinasabi nya. Sa totoo lang hindi ko na mabilang kung ilang beses sya humingi ng tawad. At kahit pinatawad ko na sya sige pa rin sya.


Reaching for the Star ✔Where stories live. Discover now