Reaching for the Star ✔

Chapter 30 ★ Jealous

♡ Jessie ♡

 

Maaga ako nagising ngayon umaga, dahil na rin siguro medyo maaga akong nakatulog kagabi.Medyo masakit rin ang mga mata ko dahil nakatulog ako ng umiiyak. I check the time at 5am palang kaya pala medyo madilim pa sa labas.

Hindi ako nakapag dinner kagabi kaya nagpasya ako na bumaba para pumunta sa kusina siguro naman nagluluto na si Manang ng almusal namin. Naabutan ko si Manang sa kusina at base sa naaamoy ko fried rice ang pinag kaka abalahan nya. Sometimes I'm wondering kung bakit parang marami pa ring ginagawa si Manang dito sa bahay samantalang kami lang namin dito.

"Good morning Manang! Ang bango nyan ah!" Bati ko sakanya ng makalapit ako. Pero mukha nagulat sya sa bigla kong pagsulpot.

"Haru jusko kang bata ka! Balak mo ba akong patayin sa gulat? Bigla bigla ka nalang sumusulpot!" Pagalit nya sa akin habang hawak hawak ang kanyang dibdib. Halata sa mukha nya na nagulat ko nga sya. Now I'm kinda felt guilt pero hindi ko naman kasi sinasadya.

"Pfft. Sabi sayo bawasan mo na ang kape e, masama sa kalusugan yan. Tignan mo nagiging magugulatin ka na," paglalambabing ko sakanya. Yep ganito lang ako maglambing kay manang. Haha

"Ewan ko sayong bata ka! Maupo ka na at hahainan na kita ng agahan," she said and I obliged. Dito na ko sa bar mini dining umupo ayaw ko kasing kumakain sa dining area namin because everytime na dun ako kumakain na aalala ko sina Mom & Dad. Naaalala ko yung mga pahanahong lagi kami sabay sabay kumakain.

"Ang aga mo atang nagising ngayon. Sabagay maaga ka rin naman natulog kagabi, ok naba ang pakiramdam mo?" sabi nya ng ma-ilapag ang mga pagkain sa harap ko.

"Yep, I'm ok you don't have to worry Manang," i smiled at her at sumandok na ng fried rice.

"Oo nga pala hija - napansin mo ba si Aaron sa Sala? Napakulit ng batang yun! Sinabi ko ng sa sa guest room nalang matulog pero hindi nakinig. Ok na daw sya dun para makita ka nya agad kung sakaling baba ka," she said which caused my body to stiff. Dahan dahan kong inangat ang ulo ko para tignan si manang. Is she serious? He's here? Should I be happy about that? I don't know!

 

'Just admit it, you're jealous that's why,' a voice inside my head said.

Am I really jealous? According to Wikipedia Jealousy is an emotion, and the word typically refers to the negative thoughts and feelings of insecurity, fear, and anxiety over an anticipated loss of something of great personal value, particularly in reference to a human connection. Hindi ko pa nararamdaman ang ganung klase feeling noon kaya hindi ko masabi sa sarili ko kung nagseselos nga ko. But that definition strikes me… I felt insecure towards that girl because she looked like she knows him more than I do… I felt that fear when James almost forgot me last night. Almost lang ba talaga? Or  totally kinalimutan ka nya? A voice inside me said. But Manang said that he follows me home last night… aren’t that already prove that he didn’t totally forget me? I answered back. Tama naman ako diba?

 Nag-seselos nga ba ko? Should I ask the girls? No. No. No hindi nila ko titigilan kung sa kanila ako magtatanong. Tama na sigurong ang sagot ng Wikipedia para umamin ko sa sarili ko na nagseselos talaga ako. I just have to accept it. Fine I admit I was jealous last night! Sigh…