"အဆင္ေျပလား"
ေဖးယြီရဲ႕အေမးစကားေၾကာင့္ စိတ္ေတြလြင့္ေနတဲ့ ယြင္ရွီးဟာ အခုမွျပန္ၿပီးသတိဝင္လာေတာ့သည္။
"ဟင္ ... အာ အဆင္ေျပသြားပါၿပီ "
စင္းက်ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ရွည္ေလးေတြမွာ မ်က္ရည္စေတြကပ္ၿငိေနလ်က္ ...
အသက္မပါေသာမ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ မၾကာခင္ေသးခင္အခ်ိန္က အားကိုးတႀကီးဆုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ ေဖးယြီရဲ႕လက္ေတြကိုအသာေလးလႊတ္ခ်လိဳက္သည္။
"ကူညီေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ... "
ယြင္ရွီးဆိုေသာသူဟာ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီးတာနဲ႕ ပ်ာပ်ာသလဲမတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
"အ"
ထိုင္ေနရာကေန ခ်က္ခ်င္းထလိုက္သည့္အတြက္ ေျခေထာက္ေတြဟာ ေကာင္းစြာမရပ္နိုင္ေသးတာေၾကာင့္ ယြင္ရွီးဟာ ယိုင္က်သြားသည္။
"ဂ႐ုစိုက္ေလ ခင္မ်ားရယ္ "
ေဖးယြီဟာ လဲက်လဳနီးပါးျဖစ္ေနတဲ့ ယြင္ရွီးရဲ႕ ကိုယ္ေလးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႕ ေပြ႕ထားလိုက္သည္။ ခါးေလးဟာ ေသးငယ္လြန္းလိုက္တာမ်ား သူ႕ရဲ႕လက္တစ္ေပြ႕စာေတာင္မရွိ။
ေဖးယြီဟာ ေပြ႕ယူၿပီးတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႕ရဲ႕ခါးေလးကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။
"ဒီလိုပုံစံနဲ႕ ခင္မ်ားအိမ္ျပန္လို႔ျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူး ... က်ဳပ္ပဲလိုက္ပို႔ပါ့မယ္ "
ေဖးယြီဟာေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ပဲ ေဘာင္းဘီအိတ္လက္တစ္ဖက္ႏွိုက္ထားတဲ့ အေနအထားနဲ႕ ေရွ႕ကေနဦးေဆာင္သြားလိုက္သည္။
"အိမ္ကိုသြားဖို႔ ဒီလမ္းအဆုံးထိေလွ်ာက္ရမွာမလား "
ေဖးယြီက အေရွ႕ကေနသြားေနေသာ္ျငား အိမ္ကိုမသိတဲ့အတြက္ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"အင္း လမ္းအဆုံးထိသြား႐ုံပဲ ... အဲ့မွာအိမ္ဆိုလို႔ ငါ့အိမ္တစ္အိမ္ပဲရွိတာ "
ေဖးယြီရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြမွာ အံ့ၾသရိပ္ေလးေတြ
သမ္းသြားသည္။ သူအေရွ႕ကိုဆက္သြားဖို႔ျပင္လိုက္ေပမယ့္ အေနာက္မွာရွိေနတဲ့ ေျခသံက ခပ္ေဝးေဝးမွာရွိေနတာေၾကာင့္ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
