"ေလာ္ယြင္ရွီး က်ဳပ္လာတယ္ "
ေဖးယြီဟာ အလုပ္သြားခါနီးတိုင္း ယြင္ရွွီးရဲ႕အိမ္ကိုအရင္သြားၿပီးေတာ့ ဘာမွာဦးမလဲဆိုၿပီး ေမးေနၾကျဖစ္ေနၿပီပင္။
"ေဖးယြီ ခဏေလးေနာ္ ".
အိမ္ထဲမွ အသံကိုၾကားေတာ့ ေဖးယြီ ဒီတိုင္းေလးပဲ မတ္တပ္ရပ္ကာေစာင့္ေနလိုက္သည္။
"ငါလာၿပီ "
ယြင္ရွီးထြက္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ ပုဝါျဖင့္စည္းထားေသာ အထုပ္ေလးကပါလာေလ၏။
"အလုပ္သြားေတာ့မလို႔ ဘာမွာဦးမလဲ "
"မမွာေတာ့ဘူးေလ ေန႕တိုင္းဝယ္လာရတာ ပိုက္ဆံကုန္တဲ့အျပင္ အလုပ္လဲရႈပ္တာမို႔လို႔ မဝယ္နဲ႕ေတာ့ "
"အင္း အဲ့တာဆိုလဲၿပီးေရာ သြားေတာ့မယ္ "
"ခဏ"
ေဖးယြီလွည့္ျပန္ခါနီး ယြင္ရွီးက ခုနက ထုပ္ပိုးထားတဲ့ အထုပ္ေလးကို လက္ထဲထိုးထည့္ေပးလိုက္သည္။
"ဒါကဘာလဲ "
"ထမင္းဘူး ... မင္းက ငါ့အတြက္ ေန႕တိုင္းနီးပါးတစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုဝယ္လာတာေလ။
အဲ့တာေၾကာင့္ ငါလည္း တစ္ခုခုျပန္လုပ္ေပးခ်င္လို႔ "
"မလိုဘူး ကိုယ့္ဘာသာ အားရွိေအာင္စား "
ေဖးယြီက မယူပဲ ျပန္ေပးေတာ့ ယြင္ရွီးသူ႕ကို စိတ္တိုစြာတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။
"မယူနဲ႕ေလ မင္းဝယ္လာရင္လဲ ငါဘာမွမယူေတာ့ဘူး "
စိတ္တိုတိုနဲ႕ေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ အထုပ္ကိုယူၿပီးတာနဲ႕ အိမ္ထဲျပန္ဝင္ဖို႔လုပ္ေနတုန္း ေဖးယြီက သူ႕လက္ကိုလာဆြဲေလ၏။
"ယူမယ္ ယူမယ္ ရၿပီမလား "
လက္ထဲကအထုပ္ေလးက ေဖးယြီလက္ထဲသို႔ တစ္ဖန္ျပန္ေရာက္သြားေတာ့မွ ယြင္ရွီးၿပဳံးလိုက္ေတာ့၏။
"ဒါဆို ေကာင္းေကာင္းသြားေနာ္ တာ့တာ"
ယြင္ရွီးက ၿပဳံးစစမ်က္ႏွာထားနဲ႕ တာ့တာျပၿပီးတာနဲ႕ လွစ္ကနဲ အိမ္ထဲကိုေျပးဝင္သြားေလ၏။
ေဖးယြီကေတာ့ အထုပ္ေလးကိုလက္ကမွာကိုင္လ်က္သားေလးနဲ႕ ယြင္ရွီးကိုေငးၾကည့္ေနမိ၏။
