ဘား ကေန ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္းကိုေရာက္တဲ့အခါ ေပြ႕ခ်ီထားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေပါ့ေပါ့ေလးကို အသာေလးခ်ေပးလိုက္သည္။
တုန္ယင္ေနတဲ့ လက္သီးဆုပ္ေလးေတြက ေသြးေရာင္ေတာင္ရွိမေနေခ်။ ဘာစကားမွမေျပာပဲ ယိုင္တိုင္ယိုင္တိုင္နဲ႕ ထြက္သြားတဲ့သူရဲ႕ေနာက္ကို စိတ္မခ်စြာျဖင့္ လိုက္သြားမိသည္။
အသက္မပါတဲ့ေျခလွမ္းေတြက ေႏွးေကြးလြန္းတယ္။ အဲ့လိုပဲ သတိမကပ္တဲ့သူရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြဟာလဲ အဓိပၸာယ္မဲ့ေန၏။
တီ
"ခင္မ်ား ဘာလုပ္ေနတာလဲ "
ကားနဲ႕တိုက္လုနီးပါးျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ ေဖးယြီ သူ႕ကိုေအာ္ေငါက္လိုက္သည္။ ဘယ္လိုပဲ စိတ္ဆင္းရဲေနပါေစ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ဆုံးရႈံးလုနီးပါးျဖစ္တာမို႔လို႔ ေဖးယြီသည္းမခံနိုင္။
"သတိထားစမ္းပါ ... အဲ့ေလာက္ ေသခ်င္ေနတာလား ဟမ္ .. "
ပခုံးႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲယမ္းကာ ေမးလိုက္ေပမယ့္ ထိုလူကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျဖ။ အသိစိတ္က ဝင္တစ္ခ်က္ မဝင္တစ္ခ်က္နဲ႕ သူ႕အားၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြက ပင္ပန္းလြန္းလွသည္။
"ေသလိုက္ရင္ ဒါေတြအားလုံး ၿပီးသြားတယ္မလား ... အစကတည္းက ေသလိုက္ရမွာ "
ပန္းေရာင္သန္းေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြကေန တစ္လုံးခ်င္းစီက်လာတဲ့ စကားလုံးေတြက ေအးစက္ေနသည္။
"ခင္မ်ားက ေသာက္႐ူးလား ... ေသခ်င္တိုင္းေသရေလာက္ေအာင္ ခင္မ်ားအတြက္ ဘာေတြက ခက္ခဲေနလို႔လဲ ... ခင္မ်ားက ေသခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္
တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက အသက္ရွင္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ႀကိဳးစားေနလိုက္ၾကလဲ "
ေဒါသထြက္စြာေျပာလိုက္ေတာ့ ယြင္ရွီးဆိုတဲ့သူက သူ႕လက္ေတြကိုျဖဳတ္ခ်လာ၏။
"မင္းကဘာမို႔လို႔လဲ ... ငါ့အေၾကာင္းကို ဘာေတြမ်ားသိေနလို႔ အဲ့လိုေျပာေနတာလဲ ... အသက္ရွင္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းရွင္သန္ခ်င္လြန္းလို႔ ငါဘယ္ေလာက္ထိ ႀကိဳးစားေနထိုင္ခဲ့ရလဲဆိုတာကို မသိပဲနဲ႕ လာမေျပာနဲ႕ "
သူ႕ေရွ႕မွာ မ်က္ရည္ေတြအျပည့္နဲ႕ နာက်ည္းစြာေျပာေနတဲ့ ယြင္ရွီးကိုၾကည့္ၿပီး ပထမဆုံး
အေနနဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္မဲ့စြာ ဝမ္းနည္းမိလာသည္။
