Thompson University

Chapter 64

Martes ngayon na kung saan kagabi galing ako kina Mr. Kis sa bahay nila Eliel upang maki dinner,ahm mali ata,kagabi na kung saan ininvite ako ni Mr. Kis na magdinner sa bahay nila.

Bago ako bumangon nagpray muna ako para blessed tayo ngayong araw na ito.

"God,thank you po sa lahat-lahat. Sobrang saya ko po ngayon dahil ang dami ko na pong kaibigan sa Thompson University kahit na ang akala ko noon ay walang mag aatubing lapitan ako, thank you po kasi pinakinggan niyo po ang mga prayer ko. Sana po ay lagi noyo po akong gabayan sa mga nagpagdedesisyonan kong gagawin. At sila nanay at tatay po, kayo na po ang bahala sa kanila. Amen."
After kong nagdasal ay tumayo na ako at naghanda na ng mga gamit na dadalhin ko sa school. Bags,shoes, Uniform and ID. After kong niready ang lahat ng kailangan ko ay nagtungo na ako sa banyo upang makapag logo na.

After how many minutes ay natapos na akong naligo kaya nagbihis na ako.

Nakaready na ako at palabas na ako ngayon sa kwarto ko pero pagkabukas ko sa pinto ko ay si tanong palaka agad ang bumungad sa harapan ko.

Saglit ko siyang pinagmasdan at nakaramdam ako ng konting takot sa mga tingin niya. Siguro dahil ito sa ginawa ko kagabi na hindi ako nakapagpaalam. Unti-unti akong umaatras pero unti-unti naman siyang sumusunod sa akin. Waaaah diko na alam ang gagawin ko. Sambit ko sa isip ko. Nagiging paranoid na siya, ang hirap niyang intindohan this time. Wala na yung cute niyang mukha ngayon sibrang nakakatakot na siya. Napahiga ako sa kama ko noong naramdaman kong wala na akong takas at point na yun na wala na akong maaatrasan pa. Pero ang pinagtaka ko ay kahit na nakahiga na ako sa kama dahilan ng wala na akong maatrasan ay tuloy-tuloy pa rin ito sa paglapit sa akin hanggang sa naramdaman ko nalang yung katawan niya na nakapatong sa akin. At ang mukha niyang palapit ng palapit sa akin. Hahalikan niya ba ako? No wayyyy, ayokoooo! Hanggang sa idadampi na niya ang labi niya sa labi ko.

"Haaaaaaaaa" sigaw ko at agad akong nahimasmasan at napagtanto kong panaginip lang pala ang lahat ng iyon. Huminga lang ako ng malalim tiyaka tumayo na at magreready na ako ng mga gamit ko. After then, naligo na ako. Pero hindi parin  mawala sa isipan ko ang panaginip ko kanina.
Feeling ko talaga totoo yun,sana hindi. If ever na magiging totoo yun.... Napa stop nalang ako sa pagsasalita ng narealize ko ang iniisip ko. Bakit? Bakit ko pa rin ba iniisip yun? Nag aassume ba ako? Na sana totoo nalang? Haysss erase erase!

Papunta na ako sa pinto para buksan ito at makalabas na. Pero nagulat ako ng si taong palaka ang nakita kong nasa tapat ng pinto ng kwarto ko.

"Ano bang ginagawa mo? Sobrang tagal mong kumilos kanina pa ako naghihintay sa baba." Maktol niya sa akin na halatang inip na inip sa buhay.

"Eh ano kasiii... basta!ang dami kong inayos sa gamit ko." Palusot ko, and alam kong hindi kapani-paniwala at halata naman sa pagsasalita ko e.

"Let's go!almost malelate na tayo oh, pwede mo naman kasing gawin yung pag-aayos mo ng gamit kagabi e" nangaral nanaman.

"Oo na! Kasalanan ko na." Smbit ko nalang sa kanya habang hinahabol ko siya na pilit sumabay sa paghakbang niya kaso ang lalaki ng steps niya kumpara sa steps ko doble o triple ata ang sa kanya. Halos patakbo na ang ginagawa ko para lang makasabay ko siya baka kase iwanan niya ako if nahuli nanaman ako.

"Hay naku! Diko alam sa'yo taong palaka akala mo naman kung sinong pumapasok ng maaga, maaga ka lang naman pumapasok mula noong ako na ang kasabay mo sa oagpasok e.

JEUS POV

Nasa hardin na ako para hintayin si Ensley kasi kanina ko pa siya hinihintay,
siya kasi ang halos gumigising araw-araw sa akin sa umaga. Kaso ngayon lang na walang gumising sa akin kaso ok lang kasi maaga naman akong nagising. Nasanay lang siguro ako sa ganoong paraan at ikot ng umaga ko.

15 minutes na ang nakakalipas kaso wala.pa rin siya. 25 minutes nalang ay magtatime and hindi na kami makakapasok if ever na malate kami bago ang time. Walang late-late do'n.
Kaya nagpdesisyonan ko nalang na umakyat nalang at puntahan siya sa kwarto niya. Kaso kakatok palang sana ako ay agad ng nagbukas ang pinto ng kwarto niya. Napansin kong hinihingal ito na animo'y nagbuhat ng kaban-kabang bigas.

Sobrang naiinis na ako sa kaniya kanina. Pero noong nakita ko lang siya,  parang na pawi lahat ng pag kakainis ko.
Mga gigil na expression niya everytime na na iinis siya sa akin ay siya ring puma pawi sa mga pagod ko. Makita ko lang siya buo na ang araw ko. I don't know why? But all of my past is bringing back because of Ensley, the girl who makes me happy and changed me at the same time. Binago niya lahat ng meron ako,binalik niya ako sa kung sino ako noon. Ginawa niya ako ulit bilang isang masaya at kuntento sa lahat. I'm inlove again? Pero hindi puwede! Ayko siya, and alam kong hindi ko siya gusto, ahmm I think I like her because she's nice. And no more from that. I will never fall to her.

Pero bakit ako naiinis kapag may kasama siyang ibang lalaki?

Hayst... Ayoko na!

Ensley POV

Nasa sasakyan na kami ni Jeus at kita ko sa mga galaw niya ay parang may malaking problema or something na iniisip, kanina pa siya tulala.

"Hoy! Ok ka lang?" Medyo pasigaw kong tanong sa kanya para magising ang dugo niya.

"Oo, ok lang ako. Bakit? Ikaw ba ok ka lang?" Balik niya tanong sa akin na ikinagulat ko kasi ngayon niya lang ako kinamusta or tinanong about sa kalagayan ko.

"Ok ka lang din naman, kanina ko pa nahahalata na parang may malalik kang iniisip?" Tanong ko ulit sa kanya.

"Ah wala. Puyat lang siguro 'to kasi hindi ako nakatulog ng maayos kagabi at hindi ko alam kung bakit?" Explain niya sa akin. Na wala naman akong sinabing mag explain siya.

Nagstop na ang kotse at pagtingin sa labas ay nasa parking lot na kami dito sa  Thompson University.

Sumaglit lang kami ni Jeus sa 7/11 dito sa loob ng Thompson University, may bibilhin lang daw siya pero ballpen lang nqman amg binili noya, sobrang mahal pa, ballpen na nga lang.

Naglakad na kami patungo sa classroon namin. 3 minutes nalang kasi isa magtatime na.

Nakasalubong naman namin si Mr. Kis, masigla ko naman itong binati to give respect. And hindi ko parin alam hanggang ngayon kung anong ganap ni Mr. Kis dito sa Thompson University.