Thompson University

Chapter 68

Monday nanaman, and next week is the Thompson University Intramurals. Maraming excited at kinakabahan. And I'm in the middle of those two feeling.

Monday so as ussual ay may practice nanamana ko kasi si jenny ay nagpapractice siya ng talent niya in this week. So bale 1 week siyang magpapractice ng talent niya at ako naman ay 1 week ding nagoapractice for being a representative of Nursing Department. Yes, taga sbtitute lang ako sa prqctoce ni Jenny but kinakabahan ako ng hindi ko maexplain. Feeling ko sa araw ng pageant ay may ibang mangyayari na hindi inaasahan ng lahat.

"Hey!" Sigaw ng babaeng nasa likod ko habang naka upo ako sa bench ng gymnasium ngayon to wait sa mga totoong kandidata.

"Gelay see, kung sino pa ang hindi kasali and former candidate is siya pa talaga ang nauuna sa practice." Bulong ng isa sa mga candidate sa kasama niyang nag ngangalang Gelay.

"Siguro feel na feel niya,sis I caaaan't!she's so ugly. Dapat siya yung isinasali sa mga pageant ng Nursing Department e para siguradong legwak agad." Bulong namn ni Gelay sa bruhang kasama niya. Pero rinig na rinig ko naman. Aminado naman akong magaganda sila e, oo lahat ng estudyanteng babae dito ay magaganda kaso mukhang bruha naman ang mga ugali, ako lang kakaiba. Di lang kasi ako magaling mag-ayos at mahilig maglagay ng kung ano-ano sa sarili just to impress human race. At aminado naman ako na hindi ako ganun kagandahan. Pero alam ko kung ano ang tama at mali at tiyaka kung ano ang nakakasakit sa damdamin ng nga tao.

"Hey guys" sigaw ni Jenny  habang nasa pinto palang siya. Ang ganda niya. Sobrang ganda. Konting make up lang nakalagay sa mukha niya.

Nakita ko kung paano nagbago ang expression ng mukha ng mga kandita. Marami kasing naiirita sa kanya. Alam kasi nilang laging nananalo si Jenny sa nga pageant na sinasalihan niya. Siya yung matindi nilang kalaban pagdating sa pageantry. Kumaway siya sa akin and I wave back to her.

Bumaba na ako, andyan naman na si Jenny e to take incharge sa pagpapractice niya. Kinuha ko narin yung nga gamit ko para maka umattend pa sa class.

"Ensley !  Sa'n ka pupunta?" Sigaw ni Jenny sa akin.

"Ahm papasok na!" Sigaw ko rin kay Jenny, medyo malayo na din kasi ako.

"Ahm pwede bang bilhin mo muna ako ng drinks?" Sigaw niya ulit sa akin.

"Sige Jenny!" Lumapit sa akin si Jenny at nag abot ng isang libo.

"Bumili nalang ako sa pinakamalapit n store. Bumili ako ng choco Milk Juice in bottle. After then ay agad din akong bumalik sa Coliseum."

Noong nakita ako ni Jenny ay agad naman itong bumaba. Patakbo pa itong lumapit, siguro uhaw na uhaw na ito.

"Jenny!" Tiyaka abot sa kanya ng drinks niya.

"Ano yan Ensley? Di ako bata to drink na kagaya ng isang bata." Sigaw neto sa akin.

"Eh wala ka naman kasing ibinilin sa akin kung ano bibilhin ko or kung ano ang gusto mo." Explain ko sa kanya na mas lalong ikinataas ng kilay niya.

"Ensley naman, nasa 20th Century na tayo,understood naman na milk tea or anything else na drinks na naaayon sa ating mga teenagers." Pasigaw na explain ni Jenny. Akala ko mabait si Jenny at totoo yung nga ipinapakita niyang kabutihan sa akin. Pero hindi pala. Pareho lang din pala siya sa lahat ng estudyante dito. Wala siyang ikina iba. Maganda nga siya pero kabaliktaran naman sa pagiging pangit ng ugali niya.
11
Unti-unti akong lumalayo sa kanya. Pero nagulat ako sa huli niyang ginawa sa akin.

"Sayo nalang to" sambit ni Jenny tiyaka niya ibinuhos sa akin ang Choco milk drink na ipinabili niya sa akin. Nagulat ako sa ginawa niya. Mariin kong tinignan mula paa hanggang ulo ang katawan ko. Ang dumi ko. Sobramg dumi. Nagkulay chocolate ang  puti kong uniporme. Di ako galot kay Jenny kundi nag woworry ako dahil dalawang ang blouse ko. Paano kung di na ito matanggal. Hindi kasi madali at mura ang pagpapagawa ng Thompson University's Uniform. Mga magagaling at sikat na designer lang ang kayang gumawa ng uniform na ganito.

Yumuko nalang ako para hindi ko makita ang mga nagtatawanang mga kandidata dahil sa akin. Awang-awa ako sa sarili ko sa oras na ito. Mahiwagang lupa kainin mo na ako.

Umiiyak na ako dahil sa kahihiyaan at pagka-awa sa sarili ko, hanggang ganito nalang ba ang tingin nila sa akin? Isang dakilang mahirap lang na walang maibubuga?

Kinuha ko ang mga gamit ko at tiyaka tumakbo ng mabilis, mabilis na mabilis. Gusto kong takasan ang mundong ito. Mundong mapanakit. Mundong paulit-ulit kong inintindi, mundong simula't sapul puro paghihirap lang ang pinaparanas sa mga mahihirap na katulad ko. Hindi ko ba alam kung bakit? Pwede namang pantay-pantay, pwede namang mabuhay lang ng normal at pwede namang puro saya lang at walang hirap na madadama. Akala ko if nasa private na ako, mas magiging maayos ang buhay ko. Mas mag gogrow ako at pwede kong ipaglaban at tuparin ng tahimik ang mga pangarap ko. But sad to say na nagkamali pala ako. Yes, pwede kong tuparin parin ang mga pangarap ko pero sobrang hirap. Ang hirap intindihin ang hirap takasan ang mga sangkatupak na pagsubok.

Sa pagtatakbo ko may nakabunggo ako na di ko namalayan dahil nakayuko ako.

"Ensley? Is that you?" Sambit ng boses ng lalaking nakabangga ko.

"Tyler?" Agad kong yinakap siya.

"Tyler, ayoko na! Pagod na pagod na ako, gusto ko lang lang namang mag-aral e" sunod-sunod kong sabi sa kanya habang humihikbi dahil sa pag-iyak.

"Tahan na Ensley, kasama mo ako. Hindi kita pababayaan." Sagot naman ni Tyler na ikinataka ko. Kung bakit ganun ang mga nasabi niya. For the first time naramdaman ko ang pagiging sincere niya toward me. Parang may something yung mga salitang binitawan niya.

"Salamat Tyler." Pasasalamat kosa kanya habang yakap-yakap pa rin siya.

Feeling ko kapag nandyan si Tyler, if siya yung nasa tabi ko at nagbibigay ng advises is safe ako na dapat wala akong katatakutan na tuloy lang dapat.

Bumitaw na ako sa pagkakayakap sa kanya noong naramdaman kong basa na ang balikat ni Tyler dahil sa mga luha ko.

"Look at me Ensley" tiyaka niya hinawakan ang baba ko para ang pokus ko ay nasa kanya lang.

"Tignan mo ako, hangga't nararamdaman mo ito(sabay turo niya sa puso ko)hangga't sinasabi niyang tumuloy ka at hangga't tumitibok yan, magpatuloy ka. Sumugal ka kahit mahirap. Pakinggan mo kahit na nabibigo ka. Because things takes time. Ang kailangan mo lang gawin ay magpatuloy at maniwala." Explain niya sa akin na ikina ngiti ko naman.

"Salamat Tyler" ang tanging nasambit ko.