Thompson University

Chapter 71

Pagkagising ko ay nag-ayos na ako ng gamit namin. Iyu-uwi na kasi namin si tatay ngayon. Malakas naman na siya e. Kahit na gaano ang pilit naming mag stay muna siya dito sa hospital ay wala kaming magagawa ni nanay kasi mas mapilit si tatay. Kaya wala kaming nagawa kung hindi payagan siya sa desisyon niya.

Tinupi ko na ang mga damit ni tatay at tiyaka ineready ko na rin ang mga documents na hahanapin ng mga nurse sa counter mamayang aalis na kami.

Naalala ko first day pala ngayon ng intramurals sa Thompson University. Sigirado akong sobrang saya ngayon dun. May parade na magaganap at isa ang mga candidate sa search for Ms. Intrams ang ipaparade.

Ngayon na rin mag sisimula ang mga games but before anything else ay magaganap yung Yell competition. Aminado akong ang ganda ng Yell namin. Sina Jeus, Eliel at Jaycer kasi gumawa. Ang galing din nilang magturo and infareness super cute nilang mag turo. Mga gwapo ba naman ang mag tuturo! Tutok na tutok ang nga classmate namin sa pagpapractice. Napaka seryoso nila kung practice time na. Kailangan kasi nilang manalo dahil every year na ang nursing department ang laging nananalo pagdating sa usapang Intrams. Sa pageant, wala na sioang problema dahil malaki ang tiwala nila kay Jenny. She's beautiful, she's so talented and she's smart. Yes matalino ang lahat ng kandidata at sabi ko nga noong una ay lahat dito ay mga magaganda at gwapo wala kang makikitang hindi maganda o gwapo. Except nalang sa akin na nag-iisang pangit sa balat ng Thompson University. Pero laging sinasabi nila nanay ay maganda raw ako kaya may konting confident na nabubuo sa sarili ko.

Nagugulahan pa rin kung bakit ba napakatalino ng mga estudyante sa Thompson University pero walang ka manner manner.

Ang tatlong lalaki lang ata ang nakikinig sa kanila e at nirerespeto nila. Sila taong palaka, Eliel at Jaycer. I don't know why? but the only reason that I knew is that their handsomeness is more than any other guys in our school. Aminado rin ako doon. Lalong lalo na kay taong palaka. Huwag na huwag mong tatangkaing tognan ang mukha niya dahil mapapatulala ka if ever. Maaakit at pipiliin mo nalang na tignan siya mag hapon. Pero nasanay na ako e. Pangit na ang tingin ko sa kanya. Nakaka umay din e.

"Anak ok na ang lahat,yung mga dokumento nalang ang kaipangan natin." Sabi ni nanay.

"Opo nay, naka handa na po lahat." Sagot ko naman kay nanay.

Inalalayan ko na rin si tatay para mag bihis sa Cr.

After how many minutes ay lumabas na si tatay. Binuhat na rin namin ni nanay ang mga gamit namin at pina upo si tatay sa rocking chair.

Nasa counter na ako ngayon and binayaran ko na rin ang bills namin gamit yung pinadala ni Mr. Azriel. To be honest kukulangin talaga ang pera ko sa pagbayad ng bills ni tatay. Binabalak ko na rin kung saan ako uutang if ever.

I leave the counter and start to walk towards my father. Nakangiti nanamab si tatay. Nakuta ko nanaman yung nga mata niya na kahit hindi nakangiti mababasa at mababasa mo pa rin sa mata niya kung gaano siya kasaya.

"Ok na po tay" sigaw ko kay tatay habang papalapit palang ako kay tatay.
Medyo malayo pa kasi ako sa kanya e.

"Saan ka kumuha ng pinamvayad mo?" Tanong ni tatay sa akin habang nakakunot ang noo.

"Ahm si Mr. Azriel po, yung amo ko po nag offer po siya ng tulong. Then kanina po sabi ng nurse ay kalahati nlang yung babayaran ko kesyo may nag bayad na daw po sa kalahati. Ayaw naman niyang sabihin kung sino. Binilin daw siya ng nagbayad na huwag raw niya sasabihin.

Ring!ring!ring!

" hello po sir?" Sagot ko sa kabilang linya, si Mr. Kis ang tumatawag.

"Hello iha, kamusta na?" Tanong niya sa akin.

"Ahm ok lang naman po, bale papalabas na po kami ng hospital." Explain ko kay Mr. Kis. Hindi na ako nag tataka kung kanino niya nalaman. Dahil for sure na naikwento na ito ni Mr. Azriel.

"Ingat kayo iha." Sambit ni Mr. Azriel sa kabilang linya.

"Salamt po." Tanging sagot ko and I ended up the call.

After then,dumiretso na kami nila nanay at tatay umuwi.

Ilang minuto lang ay nasa tapat na kami ng bahay namin. Iginilid ko nalang den mun ang mga gamit namin at iniwalay ang mga damit na gamit na para malabahan na.

"Anak paghinga ka nalang din muna. Wala.ka pang pahinga e mula nung umuwi ka dito sa atin hanggang sa hospital." Utos ni nanay sa akin.

"Hay naku nay, sanay na po ako, at tiyaka isa pa po ay huwag niyo po akong  problemahin. Kayang-kaya ko na po ang sarili ko. Hindi na po ako tulad ng dati na napaka hinang nilalang." Pagkatapos kong sinabi ang mga yun ay napatawa sina nanay at tatay.

"Ayiee si tatay tumatawa na." Biro ko.

"Masaya lang ako anak.kasi sa kabila ng naging kasalanan namin sa'yo.- sa paglilihim namin sa katotohanan ng pagkatao mo ay andito ka pa rin." Explain ni tatay na mangiyak iyak na.

"Oops wala pong iiyak, tay naman e. Kahit ano pong mangayri kayo pa rin po ang tatay ko. Kasi ipinaramdam niyi sa akin ang totoo at tunay na pagmamahak ng isang magulang. Salamat po." At tiyaka ko yinakap silang dalawa.

Mahal na mahal ko silang dalawa. Pero bakit kaya? Bakit ako iniwan ng mga tunay kong magukang sa daan? I don't want to think negative. Siguro may dahilan e. Pero ramdam ko na hindi nila intensyon na itapon ako. At ramdam ko rin na hinahanap nila ako.

What if found them? I think K will be the happiest person in that day. Pero ayokong iwan sila nanay at tatay.
Mananatili ako sa kanila. Ipaparamdam ko sa kanila ang pinaramdam nila sa akin na hindi nila ako iniwan at hinayaang mag-isa. Mahal na mahal ko sila.

Pangako iaahon ko sila sa hirap.