CRIPPLED: JULLIANNA (VUILLTRAEN SISTERS SERIES #1)

48

BACK

"I always thought that you'd be the first one to get married."

I also thought about that. She's been cheated with the man she loved back then. But a blessing came into her life after she lets go of the toxic relationship she had with Ard. I just gave her a small smile.

"Well... things really changed with just one blink, Ate." I chuckled to hide the pain.

"I'm glad that you finally decided to stay here for good," she said.

"Miss, narito na po ang Papa ninyo," sabi ng kasambahay.

Tumayo agad ako. Kinakabahan ako sa magiging reaksyon ni Papa. Hindi niya kasi alam na nakauwi na 'ko kaninang umaga pa. Tuwing gabi raw umuuwi si Papa, mga before dinner kaya naman hindi na rin muna kami kumain ni Ate at hinintay siya.

"Papa, may bisita ka," sabi ni Ate sa kaniya.

"Sino?" tanong niya. Tinignan niya pa ang relo niya, mukhang tinitignan ang oras dahil nagtataka sa sinabi ni Ate.

"Pa," sambit ko sa kaniya.

Napatingin siya sa gawi ko. Nanlaki ang mga mata niya nang makita ako. Unti-unti siyang lumapit sa akin. Naiyak agad ako nang makitang umiyak siya. Huling kita namin ni Papa ay no'ng graduation ko sa UP. Kaya naman kapansin-pansin sa akin ang mga pagbabago sa hitsura niya. May bakas na ng katandaan ang buhok niya dahil nagsimula na itong pumuti.

"You've lost weight, didn't you?" tanong niya sa gitna ng pagyayakapan namin.

"Gumanda lang, Papa," sagot ko kahit na umiiyak.

Sa susunod na buwan na ang kasal ni Ate. Gusto ko na sanang simulan ang fellowship training ko sa VMH kaso sabi ni Papa, huwag na muna raw. Magpahinga muna ako hanggang sa kasal ni Ate saka ako mag-fellowship training. Nakilala ko rin 'yong pamilya ng magiging asawa ni Ate dahil nagkaroon ng dinner sa bahay namin a week before their wedding.

"Miss, Seah, may bisita po kayo," sabi ng kasambahay sa akin nang buksan ko ang pintuan ng kuwarto ko.

"Po?" Napakunot ang noo ko sa narinig.

Wala akong naaalala na may bibisita sa akin ngayon.  Maliban kasi kina Papa at Ate, 'yong mga kasambahay lang ang may alam na nakauwi na 'ko rito sa CDO. Hindi ko nga lang alam kung ipinaalam ba ni Ate sa mga kaibigan niya at may iba na ring nakakaalam. Tinanguan ko na lang ang kasambahay at sumunod sa kaniya sa baba.

"Kahit ngayong nakauwi ka na... wala ka pa ring balak na ipaalam sa akin na nakauwi ka na, 'no?"

I stiffened on the floor where I am standing when I saw who the visitor that the helper talks about. I immediately felt the side of my eyes heated. I bit my lower lipp to stop it from trembling. I broke the eye contact we had and looked down on the floor.

"Fe," my voice broke.

"Gaya lang no'ng pag-alis mo, hindi mo rin ipinaalam sa akin. Basta-basta ka na lang umalis," sabi niya.

Halos hindi na 'ko makagalaw pa sa kinatatayuan ko. Pakiramdam ko kahit anong minuto, mawawalan ako ng lakas sa sakit na nararamdaman ko. Pumikit ako at nagsimula ng tumulo ang mga luha ko hanggang sa naramdaman kong niyakap niya 'ko nang mahigpit.

"Pero... hindi ako galit, ha?" pagkaklaro niya, nanginginig na rin ang boses dahil naiiyak. "Gusto ko lang malaman kung bakit," halos pabulong niyang sabi.

After my tears calmed, we started to talk to each other. I explained to her why I chose to study med in Manila. I also told her about the friends I had in Manila and how my life is going there. I felt relieved when she said that she understands me. She always does, though. I don't remember even once that she doesn't understand me.