Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Mark Hope Calvares
* * * * *
M A R K
Matapos ng naging argumento namin ni Tale sa labas ng restaurant ay pareho naming napadesisyunang tapusin na lang ang breakfast na naiwan namin kanina sa loob. Tsaka, kanina pa kasi ako nagugutom. Kung hindi lang sana nag-inarte ‘tong kasama ko, sana kanina pa ako nakakain ng almusal. Daig niya pa ang maliit na bata kung makatampo. Masyado pa akong pinahirapan.
Nagtataka akong napapabaling sa babaeng kanina pa sulyap ng sulyap sa pwesto namin. Siya rin ‘yong babaeng nakabangga ko sa entrance kanina. Napailing na lang ako at inabala na lamang ang sarili sa pagkain.
Hindi nagtagal ay natapos na kaming kumain ni Tale at kasalukuyan nang tinatahak ang kabaan ng highway. Pumapailanlang sa loob ng kotse ang tugtuging ‘It’s My Life’ ng sikat na boy band na Nirvana Redux. Minsanan akong napapasabay sa pagkanta upang mapalis ang pagka-bored ko. Masyado kasing tahimik itong si Tale at tanging diretso lang ang tingin sa daan.
“Uuwi na ba tayo?” Kuryoso kong tanong sa kanya matapos ang kanta sa radyo.
“Nope. We’re still going somewhere.” Napatango-tango na lang ako bilang pagsang-ayon. Hindi mapigilan ng utak ko na mag-isip ng kung ano-ano patungkol sa sinabi niya. Pasimple kong naikagat ang aking labi nang biglang maalala ang huli naming date ni Tale. Sobrang tagal na nang huli naming labas ni Tale. Nagtatrabaho pa ako no’n bilang personal chef ni sir Ryuu at hindi ko na maalala kung kailan ‘yon.
Hindi kaya magdi-date kami ulit?
Hindi ko maiwasang kiligin sa tuwing iisipin ko ang maaari naming gawin pa ngayong araw. Kahit hindi naging maganda para sa aming dalawa ang simula ng araw, ang mahalaga ay naayos namin ito agad.
“Dad? This is Mark and he’s my boyfriend.”
Mas lalo atang nang-init ang pisngi ko nang maalala ko naman ang sinabi niya sa dad niya noong engagement party. Hindi ko nagawang matuwa nang mga oras na ‘yon dahil sa galit na nararamdaman ko kay Tale. Pero ngayon, ang isipin muli ang bawat katagang sinambit niya nang gabing ‘yon ay tila parang isang panaginip at hirap akong paniwalaan.
Hindi ba ako nananaginip? Totoo ba ang lahat ng ‘to? Ibig bang sabihin ng lahat ng ‘yon ay pwede ko nang ipagdamot si Tale kahit kanino man – kahit doon sa Natalie na ‘yon? Kahit sa sinong babae man?
Malapad akong napangiti at pasimpleng sinulyapan si Tale. Tila nawalan ng lamig ang aircon nitong kotse at parang biglang uminit ang pakiramdam ko. Malagkit kong pinagmasdan ang pagtangis ng malaki niyang braso habang minamaneubra niya ang manibela ng sasakyan. Pakiramdam ko ay parang nawalan ng lamig ang aircon nitong sasakyan at nang-iinit ang buong paligid ko.
