Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Alfred Tale Crosagne
* * * * *
M A R K
Sa sala na kami nakatulog ni Tale kagabi. Magdamag niya akong pinatahan sa pag-iyak sa pamamagitan ng pagyakap niya sa akin. Ilang ulit niya ring hinahalikan ang aking noo upang pakalmahin ako. Bahagya akong napapaigtad sa tuwing malakas na kumukulog ang galit na kalangitan. Sa tuwing makakarinig ako ng mga biglaan at malakas na tunog ay nanunumbalik sa alaala ko ang mga nangyari noon. Nanunumbalik sa akin ang matinding bangungot na dinanas ko noon. Ang dahilan kung bakit tuluyang nawala ang mga magulang ko sa aking buhay. Isang bangungot na kailanman ay tatatak na sa aking nakaraan.
Gumuhit ang ngiti sa aking labi nang masulyapan ko ang napakagwapong lalaki na natutulog pa rin sa tabi ko. Nakalingkis ang kanyang malaking braso sa aking tiyan. Malaya kong napagmasdan ang hubog ng kanyang mukha sa puntong ito. Bahagyang magkahiwalay ang kanyang manipis na labi. Kusang gumalaw ang aking kamay upang haplusin ang kanyang pisngi at damhin ang mga papatubong balbas dito.
Masyado nang napalapit ang loob ko kay Tale. Hindi ko na alam ang gagawin ko kapag nawala siya sa buhay ko. Hindi ko kakayanin na mawalay siya. Paano na lang ako? Paano na lang ako kagabi kung wala siya sa tabi ko? Simula nang dumating si Tale sa buhay ko ay nagbago na ang lahat sa akin. Nakadepende na ang lahat sa kanya.
Ang kaninang ngiti sa aking labi ay naglaho nang isang tanong ang pumasok sa isip ko.
Paano na lang kapag nawala na siya sa akin? Ano nang mangyayari sa akin? Masyado na akong nasanay na nasa tabi ko. Masyado na akong nasanay sa mga halik at haplos niya. Natatakot ako na baka sa oras na mawala siya ay gumuho ang mundo ko. Natatakot ako na baka magsawa siya sa akin. Natatakot ako na mangyari yun. Sa sitwasyon namin ngayon, hindi ko alam kung anong panghahawakan ko para manatili siya sa tabi ko. Alam ko - alam ko na darating ang panahon na mawawala siya sa buhay ko. Totoo naman diba? Ganun ang reyalidad. Hindi lahat ng tao ay habang-buhay na mananatili sa tabi natin. Darating ang panahon na magsasawa rin sila sa atin at iiwan din tayo sa huli. Gusto kong tanggapin na darating ang oras na yun. Ngunit puso ko na mismo ang sumasalungat doon. Na hindi habang-buhay na mananatili sa tabi ko si Tale.
Naikagat ko ang aking labi sa labis na pagpipigil na huwag maiyak sa reyalidad na yun. Ngunit sadyang mapilit ang mata ko na dumaloy ang mga luha mula dito. Sa oras na dumating ang panahon na yun ay wala akong magagawa kundi ang palayain siya sa buhay ko.
Bago pa man siya magising ay napili ko na lang na bumangon na upang maghanda ng kakainin namin ngayong almusal. Dumiretso muna ako sa kwarto ko upang maghilamos bago tumungo sa kusina. Abala ako sa aking ginagawang pagsalin ng pagkain nang maramdaman ko ang paglingkis ng braso sa aking bewang. Bahagya akong napaigtad ngunit agad ding nakabawi nang mapagalaman na si Tale ito. Nakangiti ko siyang hinarap bago pinatakan ng halik sa kanyang labi.
