အမုန်းတရား၏နောက်တော်ပါး [Completed]

Part-52

အမုန္းတရား၏ေနာက္ေတာ္ပါး Ep-52

Zawgyi

  ေ႐ွာင္က်န္႔ရဲ႕ကိုယ္ဝန္က အခုဆိုလ်ွင္ ခုနစ္လထဲ႐ွိေနေလၿပီ။ ဗိုက္ကလည္း တစ္လထက္တစ္လ ပိုေဖာင္းလာၿပီး ေျခေထာက္ေတြကေဖာေရာင္လာကာ အေၾကာေတြတင္းလာၿပီး လမ္းေလ်ွာက္ရတာပင္ ခက္ခဲလာ၏။
 
  အေၾကာေတြတင္းလာသည့္အခ်ိန္ဆိုလ်ွင္ ရီေပၚက ေ႐ွာင္က်န္႔ရဲ႕ေျခသလံုး၊ ေျခဖဝါးေတြကို ႏွိပ္ေပးသည္။ အေပၚယံအေရျပားေတြမွာ႐ွိတဲ့ အာရံုေၾကာငယ္ေတြကို ႏႈိးဆြေပးရာေရာက္သည့္အတြက္ ေသြးလည္ပတ္မႈ ပိုမိုေကာင္းမြန္လာၿပီး၊ ႂကြက္သားေတြ ေညာင္းညာေတာင့္တင္းေနမႈက သက္သာေစၿပီး၊ ေနရထိုင္ရတာလည္း ေပါ့ပါးလန္းဆန္းလာ၏။
 
  ရီေပၚက ေ႐ွာင္က်န္႔ရဲ႕တစ္ကိုယ္လံုးကို သံလြင္ဆီတို႔လို အသားအေရႏူးညံ့သြားေစမယ့္ သဘာဝအဆီေလးေတြကို လက္ေခ်ာင္းေတြအပါအဝင္ တစ္ကိုယ္လံုးေနရာအႏွံ႔ လိမ္းေပး၏။ အေရျပားေျခာက္ေသြ႔ျခင္းကို ကာကြယ္ေပး၏။ ႏွိပ္ေပးသည့္အခ်ိန္သည္ အသားအေရေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနခ်ိန္မွာျဖစ္သည့္အတြက္ ပိုမိုထိေရာက္ေလသည္။
 
  ဗိုက္၊ တင္ပါးဆံု၊ ေပါင္တို႔ကို အသာအယာပြတ္ေပးၿပီး၊ ရင္သားတစ္ခုလံုးကို ႏို႔သီးေခါင္းထိပ္ထိေအာင္ တစ္ပတ္လည္အႏွံ႔ ညင္ညင္သာသာ ႏွိပ္နယ္ေပး၏။
 
  ယားယံတာ၊ ထံုက်ဥ္တာေတြေပ်ာက္ကင္းရေအာင္ ရီေပၚက ပိုးသားဂြမ္းဖတ္၊ ငွက္ေမြးတို႔လို ႏူးႏူးညံ့ညံ့အရာေလးေတြနဲ႔ပြတ္ေပး၏။ ခပ္အုပ္အုပ္ဆံပင္ေလးေတြကို မႏူးညံ့လြန္းသည့္ဘီးေလးျဖင့္ ညင္ညင္သာသာဖီးေပးေသာေၾကာင့္ စိတ္႐ႈပ္မႈေတြေပ်ာက္ကင္းၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာမႈေတြသာ ရ႐ွိေနေတာ့သည္။
 
  "က်န္႔"
 
  "ဟင္"
 
  "ျခံထဲလမ္းဆင္းေလ်ွာက္ရေအာင္"
 
  "အင္း"
 
  ဆိုဖာေပၚထိုင္ေနသည့္က်န္႔ကို ကူတြဲေပးၿပီး ျခံထဲဆင္းခဲ့ေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ျခံထဲေဆာ့ေနၾက၏။ ေဆာင္းဝင္စမလို႔ ႏွင္းဖြဲေလးေတြက်ကာ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ေလးျဖင့္ ေနထိုင္ေကာင္း၏။ အျဖဴေရာင္ေမြးပြအက်ႌထူထူႀကီးေတြကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး၊ ယုန္နားရြက္ပါေသာဦးထုပ္ေလးေတြကို ေဆာင္းထားသည့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ႏွင္းဖြဲေလးေတြကို လိုက္ဖမ္းေနၾကေသာေၾကာင့္ ယုန္ျဖဴလံုးေလးေတြႏွင့္ပင္ တူလွသည္။
 
  မ်က္ႏွာေပၚ၌ အျပံဳးေတြေဝဆာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ့ကေလးႏွစ္ေယာက္က သူတို႔ေရာက္ေနသည္ကိုပင္မသိ။ ႏွင္းဖြဲေလးေတြလက္မွာကပ္ေနသည္ကိုၾကည့္ၿပီး တခစ္ခစ္ရယ္ေမာေနၾကေသာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထံပင္ အေပ်ာ္ေတြကူးစက္လာရသည္။
 
  သားေလးေတြက ခုလိုႏွင္းက်ခ်ိန္ဆို အရမ္းသေဘာက်ၾကတာ. . .
 
  "ရီက်န္႔. . .ရီေ႐ွာင္"
 
  "ဒက္ဒီ ပါပါး"
 
  ေပါက္ဆီလံုးေလးေတြပမာျဖစ္ေနၾကသည့္ကေလးႏွစ္ေယာက္က သူတို႔အနားကို ေျခပုတိုေလးေတြျဖင့္ေျပးလာၾကၿပီး လာဖက္ၾက၏။ ရီေပၚက ကေလးေတြႏွင့္အရပ္တစ္ေျပးညီျဖစ္ေအာင္ ထိုင္လိုက္ၿပီး ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြကို ခပ္ဖြဖြညႇစ္လိုက္ေတာ့ ျဖဴေဖြးၿပီးပန္းေရာင္သမ္းေနတဲ့ အသားႏုႏုေလးေတြက ခ်က္ခ်င္းရဲတက္လာသည္။
 
  "မင္းတို႔ေတြ အရမ္းအေဆာ့သန္ပါလား ဟမ္"
 
  "ခစ္ခစ္"
 
  "ခစ္ခစ္. . .ခစ္ခစ္"
 
  ငါးႏွစ္အရြယ္ ​ေျခာက္ႏွစ္ဝင္စအရြယ္ေတြမလို႔ ေ႐ွ႕သြားေလးေတြသာ ႐ွိၾကေတာ့သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆိုလ်ွင္ ပိုးစားၿပီးမညီမညာသြားေလးေတြသာ ႐ွိေတာ့မည္။ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္။ ဖခင္ျဖစ္သူဝမ္ရီေပၚက ကေလးအထူးကုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သြားပိုးမစားေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ေပးသည္။
 
  "ေမာင္. . .ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ထမင္းစားခန္းထဲေခၚသြားေတာ့"
 
  "က်န္႔ကိုေမာင္တြဲကူေပးမယ္"
 
  "ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုသာ ေခၚသြားပါေမာင္ရယ္. . .က်န္႔ကိုယ့္ဘာသာ ေလ်ွာက္ႏိုင္ပါတယ္"
 
  "သားသားေလးတို႔ ကစားခ်င္ေသးတယ္ ဗိုက္ဆာေသးဘူးရယ္"
 
  "ပါပါး သားသားေလးတို႔အိမ္ထဲ ဝင္ခ်င္ေသးဘူးလို႔"
 
  "မဆိုးရဘူး. . .မနက္စာစားၿပီးမွ ျခံထဲဆင္းေဆာ့၊ အခုကႏွင္းဖြဲေတြက ႏွာေစးမိမယ္၊ ပါပါးေျပာတာ ၾကားလား"
 
  "ပါပါးကို မေခၚဘူး. . .အင့္"
 
  "သားသားေလးတို႔ကစားခ်င္ေသးတာကို. . .အီး. . .ပါပါးက. . .အင့္. . .တားတယ္"
 
  "ခဏေနျပန္ကစားလို႔ ပါပါးေျပာေနတယ္ေလ"
 
  "သားသားေလးတို႔က အခုကစားခ်င္တာ. . .ရႊတ္"
 
  "မဆိုးစမ္းနဲ႔ကြယ္. . .သားသားေလးတို႔ ႏွင္းဖြဲေတြနဲ႔ကစားခ်င္မွန္း ပါပါးသိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ႏွင္းဖြဲထဲမွာၾကာၾကာေနရင္ ေနမေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ ပါပါးသတိေပးေနရတာေလ"
 
  "အီးဟီး. . .ပါပါးကို မုန္းတယ္"
 
  "ဟင္"
 
  သူတို႔ကိုပင္မ​ေစာင့္ ငိုယိုၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႀကီးေတြစူေထာ္၍ အိမ္ထဲ​ေျပးဝင္သြားၾကသည့္က​ေလးႏွစ္​ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းေမာခ်ရသည္။ မ်က္ဝန္းမွမ်က္ရည္စတို႔က ေျမျပင္ေပၚမက်ခင္မွာပဲ ေမာင္က လက္ဖဝါးျဖင့္ဖမ္းယူလိုက္ၿပီး၊ မ်က္ရည္စေတြသုတ္ေပးကာ ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းတာခံလိုက္ရသည္။
 
  သံုး,ေလး,ငါးႏွစ္ကေလးတစ္ေယာက္အရြယ္ဟာ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီလွတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ကမၻာေလာကၾကီးကို နားလည္သေဘာေပါက္ဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ရ႐ွိခဲ့ေလၿပီ။
 
  လသားအရြယ္တုန္းက ေျခလွမ္း,လွမ္းရင္ပဲ လဲက်ေတာ့မလို အႏၱရာယ္႐ွိ​ေနတဲ့ ကေလးေတြဟာ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔အကူအညီမလိုပဲ ေျပးလႊားေနၾကၿပီ။ ေတာ္ရံုတန္ရံုျမင့္တဲ့အျမင့္ေပၚေတြကေန ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈနဲ႔ ကြၽမ္းက်င္စြာတြယ္တက္တတ္ၿပီး၊ ေနာက္ျပန္ေတြလည္း သြားတတ္ေနၿပီ။ အခန္းေထာင့္ေတြကို ေျပးသြားၿပီး ႐ုတ္တရက္ ျပန္လည္ခ်ိဳးေကြ႔တတ္လာၿပီး၊ ဆတ္ခနဲ ရပ္တတ္လာၿပီ။ ေျခေထာက္တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ရပ္တတ္ၿပီး ခုန္ဆြခုန္ဆြေတြလည္း လုပ္တတ္လာၾကၿပီ။
 
  မုန္းတယ္ဆိုတဲ့စကားေတြကိုလည္း သိနားလည္ၿပီး ေျပာတတ္လာၾကၿပီ။
 
  ပါပါးကို မုန္းတယ္ဆိုတဲ့စကားမေျပာၾကပါနဲ႔ ပါပါးမခံစားႏိုင္လို႔ပါ၊ ကိုယ့္ဝမ္းနဲ႔လြယ္ၿပီး ေမြးထုတ္ထားရတဲ့ရင္ေသြးေတြရဲ႕ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္က်လာတဲ့စကားလံုးေတြထဲမွာ မုန္းတယ္ဆိုတဲ့စကား ပါပါး ရင္အနာရဆံုးပဲ. . . ရင္အနားရဆံုးပဲ
 
  ပါပါးရဲ႕ေစတနာေတြက ေဝဒနာျဖစ္ခဲ့ရၿပီေပါ့ ဟင္. . .
 
  ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကိုပဲ ေရရြတ္ေျပာဆိုတတ္တဲ့သားေလးေတြက ခုဆို မုန္းတယ္ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္း ေရရြတ္တတ္လာၿပီ. . .
 
  "အင့္. . .ဒီနားကအရမ္းနာတယ္"
 
  ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ကိုထု၍ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငိုေနေသာ က်န္႔ေၾကာင့္ သူကိုယ္တိုင္ပင္ ရင္ထဲဆို႔နင့္နာက်င္ရသည္။ ကေလးသာသာစကားေလးေတြမလို႔ ပါးစပ္ထဲ႐ွိရာေလ်ွာက္ေျပာတတ္ၾကေပမယ့္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္တျဖစ္ စိတ္ခံစားခ်က္အတက္အက်ျဖစ္ေနတတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရင္ေသြးေတြရဲ႕ႏႈတ္ဖ်ားက ခုလိုဖြင့္က်လာတာကို ခံႏိုင္ရည္မ႐ွိႏိုင္။
 
  သူ႔ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကို ကပ်ာကယာသုတ္ၿပီး က်န္႔ရဲ႕လက္ေမာင္းေလးကိုခပ္ဖြဖြပုတ္ကာ ေက်ာျပင္အား ပြတ္သပ္ေပးေနေသာ္လည္း ငိုသံေတြကမစဲ။
 
  "သားေလးေတြက က်န္႔ကို မုန္းတယ္တဲ့. . .အင့္"
 
  "ပါးစပ္ထဲ႐ွိရာေလ်ွာက္ေျပာတာပါ က်န္႔ရယ္၊ သား​ေလး​ေတြက က်န္႔ကိုအရမ္းခ်စ္တာ ေမာင္အသိပဲ၊ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္"
 
  "မ. . .မဟုတ္ဘူး၊ ခဏကသူတို႔ၾကည့္တဲ့အၾကည့္ေတြထဲမွာ က်န္႔ကို. . .အင့္. . .မုန္းတဲ့အရိပ္အေယာင္ေတြ. . .အီးဟီး. . .ရႊတ္. . .ျမင္လိုက္ရတယ္"
 
  "က်န္႔. . .ေမာင့္ကိုၾကည့္"
 
  မ်က္ဝန္းအိမ္၌ မ်က္ရည္စေတြတြဲခိုေနၿပီး တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ငိုေနေသာ က်န္႔ကိုၾကည့္၍ ရင္ေတြေပါက္ထြက္မတတ္ နာက်င္ရသည္။ ေသြးႏုသားႏုနဲ႔မလို႔ စိတ္ခံစားခ်က္အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ေပၚတတ္သည္။
 
  "မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ မ်က္လံုးေတြနာေနလိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဗိုက္ထဲက,ကေလးအတြက္လည္း မေကာင္းဘူး"
 
  "ရႊတ္"
 
  နဖူးမွဆံစေလးေတြကို ဖယ္ေပးၿပီး နဖူးေျပေျပေလးအား နမ္း႐ႈိက္ၿပီး အိမ္ထဲသို႔ ေပြ႔ခ်ီေခၚခဲ့၏။ ခုႏွစ္လထဲဝင္ၿပီျဖစ္တဲ့ဗိုက္ႏွင့္မလို႔ က်န္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္က အရင္လိုေပါ့ပါးမေနေတာ့။ အငိုလြန္ကာ သူ႔လက္ေပၚမွာတင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္က်န္႔ကို အေပၚထပ္အိပ္ခန္းမွ ကုတင္ေပၚခ်ေပးၿပီး ကေလးႏွစ္ေယာက္႐ွိရာ လာခဲ့သည္။
 
  ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ေလွကားအတက္အဆင္းမလုပ္ရေအာင္ ေအာက္ထပ္အိပ္ခန္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ဖို႔ရန္ပင္ စိတ္ကူးထားသည္။
 
  ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေဆာ့ကစားရန္ျပင္ဆင္ထားေပးသည့္ အခန္းထဲ Legoအပိုင္းအစေတြျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကတဲ့ေမ်ာက္ေလာင္းႏွစ္ေကာင္က သူ႔ကိုတစ္ခ်က္သာၾကည့္ၿပီး Legoဆက္ေနၾကျပန္သည္။ ေမ်ာက္ေလာင္းႏွစ္ေကာင္ေ႐ွ႕တြင္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး Legoဆက္ရန္ ကူညီေပးလိုက္၏။
 
  "ပါပါးကို စိတ္ေကာက္ေနၾကတုန္းလား"
 
  တိတ္ဆိတ္မႈကို သူ႔ဘက္ကစၿပီး ၿဖိဳခြင္းကာ ေမ်ာက္ေလာင္းႏွစ္ေကာင္အား အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို ဂ႐ုပင္မစိုက္။
 
  ""ပါပါး. . .ငိုေနတယ္"
 
  ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔ကို မသိမသာၾကည့္လာၾကသည္။
 
  "ဘာလို႔. . .ပါပါးကို မုန္းတယ္လို႔ေျပာၾကရတာလဲ"
 
  ". . . . ."  
 
  ". . . . ."
 
  "ပါပါးကအရမ္းခ်စ္တာကို သားသားေလးတို႔က အဲဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ ပါပါးဘယ္ေလာက္ခံစားရမလဲဆိုတာ သိၾကရဲ႕လား"
 
  နဂိုပံုမွန္​ေလသံျဖင့္သာ ေျပာဆို၏။ ေလသံမာမာျဖင့္ဆံုးမသည္ထက္ ေလသံေျပေျပနဲ႔ ဆံုးမလ်ွင္ ပိုၿပီးထိေရာက္ေပလိမ့္မည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္က တေရြ႔ေရြ႔တိုးလာၿပီး သူ႔ရင္ခြဲထဲဝင္ကာ လည္ပင္ကိုးသိုင္းဖက္လာၾက၏။
 
  "သားသားေလးတို႔ကို ပါပါးကိုယ္တိုင္ အပင္ပန္းခံၿပီး ဝမ္းနဲ႔လြယ္ေမြးခဲ့တာ သားသားေလးတို႔သိတယ္မလား"
 
  "ဟုတ္"
 
  "ကိုယ့္ဝမ္းနဲ႔လြယ္ၿပီးေမြးခဲ့ရတဲ့ ရင္ေသြးရဲ႕ႏႈတ္ဖ်ားက မုန္းတယ္လို႔ေျပာရင္ မနာက်င္ပဲေနမလား၊ သားသားေလးတို႔ကိုေရာ ပါပါးက မုန္းတယ္လို႔ေျပာရင္ ေဟာဒီရင္ဘတ္ကမနာပဲ ေနမလားဟင္. . ."
 
  "အင့္. . .ရႊတ္. . .ပါ. . .ပါပါးကို သားသားေလးတို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ သားသားေလးတို႔ကို မမုန္းပါနဲ႔. . .အီးဟီးဟီး"
 
  "ေနာက္တစ္ခါ မေျပာေတာ့ပါဘူး. . .အီး. . .ဒီတစ္ခါ ပထမဆံုးနဲ႔ေနာက္ဆံုး. . .အင့္. . .မ. . .မလိုု႔ သားသားေလးတို႔ကို ခြင့္. . .ခြင့္လြတ္ပါ. . .ရႊတ္"
 
  "ဒါဆို သားသားေလးတို႔ မွားတယ္၊ အျပစ္႐ွိတယ္ဆိုတာ လက္ခံလား"
 
  "ဟုတ္. . .ရႊတ္. . .သားသားေလးတို႔ မွားမွန္းသိပါၿပီ၊ အျပစ္လဲ႐ွိပါတယ္"
 
  "မွားမွန္းသိရင္ ဘာလုပ္ရမလဲ"
 
  "ေတာင္း. . .အင့္. . .ေတာင္းပန္ရပါမယ္"
 
  "ဘယ္သူ႔ကိုလဲ"
 
  "ပါ. . .ပါပါးကို. . .ရႊတ္"
 
  "အျပစ္လုပ္ထားတဲ့အတြက္ ဒက္ဒီက ဘာအျပစ္ေပးရမလဲ"
 
  "ႀကိဳက္. . .ႀကိဳက္တဲ့အျပစ္ေပးပါ၊ ခံယူပါ့မယ္"
 
  "ဟုတ္ၿပီ. . .ပါပါးအိပ္ရာႏိုးရင္ ေတာင္းပန္ၾက"
 
  "ဟုတ္ကဲ့. . .ဒက္ဒီ"
 
  "အင္း. . .လိမၼာတယ္"
 
  ဆံပင္ေလးေတြကို လက္နဲ႔ဖြေပးလိုက္ၿပီး ေပြ႔ခ်ီကာ သူ႔ေပါင္ေပၚထိုင္ခိုင္းေစလိုက္သည္။ Legoအပိုင္းဆက္ေလးေတြ ဆက္တာမွားလ်ွင္ ဝိုင္းကူဆက္ေပးၿပီး သင္ျပေပးမိ၏။
 
  "မနက္စာေရာ စားၿပီးၿပီလား"
 
  "ႏြားႏို႔နဲ႔မုန္႔ စားၿပီးၿပီ"
 
  "အင္း. . .ဖက္တီးပုတ္ေလးေတြ"
 
  အခ်ိန္အေတာ္လင့္ေအာင္ ကစားကူၿပီး တစ္ဖက္အခန္းသို႔ ကူးခဲ့ေတာ့ က်န္႔ကအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းပင္။ မနက္စာမစားရေသးတဲ့က်န္႔ေၾကာင့္ ႏြားႏို႔ႏွင့္ အာလူးတစ္လံုးကိုဖုတ္၍ အခြံႏႊာကာ အိပ္ခန္းထဲသို႔ပင္ ယူေဆာင္ခဲ့လိုက္သည္။
 
  အာလူးကို လူအမ်ားစုက တန္ဖိုးေလ်ွာ့တြက္ၾက​ေသာ္လည္း အာလူးသည္ အာဟာရဓာတ္အလြန္​ေကာင္းမြန္၏။ အာလူးတစ္လံုးတြင္ ပ႐ိုတင္းဓာတ္သံုးဆယ့္ရွစ္ဂရမ္ ပါဝင္ၿပီး၊ ထို႔ျပင္ ကယ္လ္စီယမ္၊ သံဓာတ္၊ သိုင္ယာမင္၊ ရစ္ဘိုဖလက္ဗစ္ႏွင့္ ဒိုင္ယာစင္ဓာတ္မ်ားအျပင္၊ ပန္းသီးတစ္လံုးထက္ ဗိုက္တာမင္ဒီဓာတ္ ခုနစ္ဆပါဝင္၏။
 
    ကယ္လိုရီမ်ားမ်ားပါဝင္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ အာလူးကိုမေၾကာ္ေတာ့ပဲ မီးဖုတ္ခဲ့လိုက္သည္။ မီးဖုတ္ျခင္း၊ ျပဳတ္ျခင္း၊ ေထာင္းေခ်ျခင္းတို႔ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုျပဳလုပ္လ်ွင္ ေဒၚကုအား အခြံကိုအရာႏႊာၿပီး မျပဳတ္မဖုတ္ခိုင္းမိ။ အခြံအရင္ႏႊာလိုက္လ်ွင္ အမ်ွင္အေျမာက္အျပား၊ ပ႐ိုတင္းဓာတ္အားလံုးနီးပါး၊ ဗီတာမင္အေျမာက္အျမားႏွင့္ သံဓာတ္တစ္ဝက္မ်ွ ဆံုးသြားတတ္သည္။
   
    ႏြားႏို႔သည္ ေစ်းႏႈန္းလည္းသင့္ေတာ္ကာ ပ႐ိုတင္းဓာတ္ အာဟာရကို​ေပး၏။ ထို႔ျပင္ ကယ္လ္စီယမ္၊ ဗိုက္တာမင္ေအတို႔ကိုလည္း ရ႐ွိေစသည္။ ႏို႔တြင္႐ွိေသာမလိုင္သည္ ကယ္လ္လိုရီဓာတ္ အားလံုးတစ္ဝက္ပါ႐ွိေသာေၾကာင့္ မလိုင္နည္းတာ ဒါမွမဟုတ္ မလိုင္ထုတ္ထားေသာႏြားႏို႔ ေသာက္သံုးရန္ ပိုမိုသင့္ေတာ္သည္။
   
    ႏြားႏို႔ကို မႀကိဳက္ႏွစ္သည့္သူဆိုလ်ွင္ လူး၊ ဆပ္၊ ၾကက္ဥႏို႔ေပါင္း၊  စြပ္ျပဳတ္တို႔ျဖင့္ ေရာၿပီးသံုးေဆာင္​ေပးသင့္၏။
   
    က်န္႔က ႏြားႏို႔ႀကိဳက္သည္မလို႔ ႏြားႏို႔ႏွင့္အာလူးဖုတ္သာ ျပင္ဆင္ခဲ့လိုက္သည္။ အိပ္ခန္းအေ႐ွ႕အေရာက္ တံခါးဖြင့္မည္အျပဳ အိပ္ခန္းအတြင္းတြင္ စကားေျပာသံေတြ တစ္စြန္းတစ္စ ၾကားေနရ၏။ အခန္းတံခါးကိုအသာလွပ္ၿပီး ထိုသားအဖတေတြကို ေခ်ာင္းၾကည့္ကာ နားစြင့္မိသည္။
   
    "သားသားေလးတို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
   
    "သားသားေလးတို႔ အဲလိုမေျပာသင့္ဘူး၊ မွားပါတယ္"
   
    "ပါပါးမ်က္ရည္က်ေအာင္၊ ဝမ္းနည္းေအာင္ သားသားေလးတို႔ လုပ္မိပါတယ္၊ ပါပါးႀကိဳက္တဲ့အပစ္ေပးပါ သားသားေလးတို႔ ခံယူပါ့မယ္"
   
    "ပါပါးမငိုပါနဲ႔"
   
    ေခါင္းငံု႔ၿပီး အသံတိတ္မ်က္ရည္က်ေနသည့္ က်န္႔ကို သူတို႔လက္ဖဝါးေသးေသးေလးေတြင္ျဖင့္ ခပ္ဖြဖြသုတ္ေပးေနၾကသည္။ က်န္႔ကိုသာ မ်က္ရည္ေတြသုတ္ေပးေနၾကေသာ္လည္း သူတို႔ရဲ႕ေပါက္ဆီလံုးေလးတဖြယ္ ေဖာင္းအစ္ေနသည့္ ပါးျပင္ေလးေတြေပၚ၌ မ်က္ရည္စေတြ စီးက်ေနသည္။
   
    "ပါပါး သားသားေလးတို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ရႊတ္"
   
    "ပါပါးက ခြင့္လႊတ္တာမလို႔ မငိုရဘူးေနာ္"
   
    "ဟုတ္ကဲ့ အင့္"
   
    "ပါပါး ပံုျပင္ေျပာျပပါလားဟင္"
   
    "သားသားေလးတို႔က နားေထာင္ခ်င္လို႔လား"
   
    "ဟုတ္. . .ရႊတ္"
   
    "သားသားေလးတို႔နားေထာင္ခ်င္ရင္ ပါပါးက ေျပာျပမွာေပါ့"
   
    စားပြဲေပၚတင္ထားသည့္ ပံုျပင္စာအုပ္ေလးကို လွမ္းယူၿပီး သူ႔ကိုေပးလာ၏။ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ကေလးေတြဟာ မိဘေတြႏွင့္အတူ ပံုျပင္၊ ေက်ာင္းစာ အစ႐ွိတဲ့စာအုပ္ေတြကို အတူဖတ္ခ်င္ၾကသည္။ သူတို႔သိတဲ့ပံုျပင္ေလးေတြ သူတို႔သိထားတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ကေလးေတြကိုေျပာျပခိုင္းၿပီး နားေထာင္ေပးၾကသင့္သည္။
   
    နားေထာင္သိ႐ွိၿပီးသားပံုျပင္ေတြျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔ပါပါးေျပာျပေနသည္ကို ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္နားေထာင္ေနၾကေသာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ျပံဳးမိရျပန္သည္။
   
    အခုလိုအခ်ိန္ေတြဆိုျပန္ရင္လည္း ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္ၾကတာ. . .
   
    ရီေပၚ တံခါးဖြင့္ၿပီး လက္ထဲမွဗန္းကို စားပြဲေပၚတင္ကာ ကုတင္ေပၚ တင္ပါးလႊဲထိုင္လိုက္၏။ ေျခဆင္းထိုင္ေနသည့္က်န္႔ရဲ႕ေျခသလံုးေလးေတြကို ႏွိပ္နယ္ေပးရင္း ကေလးေတြကိုေျပာျပေနသည့္ ပံုျပင္ေလးကို နားေထာင္ေနမိသည္။
   
    ပံုျပင္နားေထာင္ရင္း က်န္႔ရဲ႕လက္ေမာင္းေတြေပၚ ေခါင္းမွီတင္၍ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ ကေလးႏွစ္ေယာက္အား ေခါင္းအံုးေပၚအသာအယာခ်၍ က်န္႔ကိုေပြ႔ခ်ီၿပီး ဆိုဖာေပၚခ်ကာ ေႏြးေနသည့္ႏြားႏို႔ႏွင့္ အာလူးဖုတ္ကို စားေစသည္။
   
    စားေသာက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေပၚေပက်ံေနသည့္ အာလူးအပိုင္းအစေလးေတြကို လက္နဲ႔ဖယ္႐ွားလိုက္ၿပီး၊ လက္ကိုင္ပုဝါေလးျဖင့္ ခပ္ဖြဖြသုတ္ေပး၏။
   
    "ေမာင္"
   
    "ဟင္"
   
    အိပ္ရာထစျဖစ္၍ မၿဖီးသင္ရေသးသည့္ ဆံပင္ခပ္အုပ္အုပ္ေလးကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြျဖင့္ ၿဖီးသပ္ခ်ေပးေနရင္း အသံျပဳလိုက္၏။ ၿပီးေနာက္ ကေလးေတြလက္လွမ္းမမီွေအာင္ တင္ထားသည့္ ေဆးပုလင္းေတြထဲမွအနက္ သံလြင္ဆီပုလင္းကိုယူၿပီး က်န္႔ရဲ႕နံေဘး ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
   
    "သားသားေလးေတြက က်န္႔ကို ေတာင္းပန္တယ္"
   
    "အင္း"
   
    "သားေလးေတြက လိမၼာပါတယ္"
   
    "အင္း"
   
    က်န္႔ရဲ႕အက်ႌေလးကို ရင္ဘတ္အထိဆြဲတင္ၿပီး ပူလံုးေနသည့္ဗိုက္ကေလးကို သံလြင္ဆီျဖင့္ ခပ္ဖြဖြပြတ္ေပး၏။ သံလြင္ဆီမလိမ္းခင္ ျပတ္ထြက္ေနၾကသည့္အေၾကာေလးေတြက ခုေတာ့ ပင္ကိုယ္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္ေနေလၿပီ။
   
    "ဒီဗိုက္ထဲက ပုစိေလးေရာ ဘယ္လိုလာဦးမလဲမသိဘူး"
   
    "သူ႔ေကာေကာေတြနဲ႔တူရင္ ေမာင္ေတာ့ ႐ွိ႐ွိသမ်ွအေမြးေတြေျပာင္ေလာက္တယ္၊ ခုေတာင္ ဒီေမ်ာက္ေလာင္းႏွစ္ေကာင္ကို မနည္းထိန္းေနရတာ"
   
    "အဟင္း. . .ဟင္းဟင္း"
   
    သေဘာက်စြာရယ္ေနသည့္ က်န္႔ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို ဖ်တ္ခနဲ ခပ္ဖြဖြနမ္း႐ႈိက္၏။
   
    "ဘာလိုလိုနဲ႔ ပုစိေလးေတာင္ လူ႔ေလာကထဲေရာက္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္မွ သိပ္မလိုေတာ့ဘူး"
   
    "ပုစိေလး လူ႔ေလာကထဲေရာက္လာရင္ေတာ့ ဒီထက္က်ယ္တဲ့ကုတင္ ဝယ္ရေတာ့မွာေပါ့"
   
    "ပုစိေလးအတြက္ က်န္႔ကိုယ္တိုင္ သိုးေမြးအက်ႌေလးေတြ တျခားအသံုးအေဆာင္ေလးေတြ ထိုးရဦးမယ္"
   
    "နားနားေနေန လုပ္ပါ၊ ကေလးအသံုးအေဆာင္ေတြ ေမာင္ဝယ္ေပးလို႔ရေပမယ့္ က်န္႔ကိုယ္တိုင္ သိုးေမြးထိုးေပးခ်င္လို႔သာ ေမာင္က က်န္႔စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လႊတ္ထားေပးရတာ"
   
    "ကေလးေတြအတြက္ က်န္႔လုပ္တတ္တာေလးေတြ လုပ္ေပးတာပါ"
   
    "ဟုတ္ပါၿပီကြာ. . .အမ်ားႀကီးေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေပါ့၊ ဇက္ေၾကာေတြေညာင္းၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲေနမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကေလးက အခ်ိန္ခဏအတြင္းႀကီးလာမွာဆို​ေတာ့ မ်ားမ်ားစားစားမလုပ္ပါနဲ႔"
   
    "အင္းပါ ေမာင္ရယ္"
   
    "ေနရထိုင္ရတာေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား၊ တစ္ေနရာရာ အဆင္မေျပတာေတြေရာ ႐ွိလား"
   
    "အားလံုးအဆင္ေျပပါတယ္ တစ္ခုပဲ"
   
    "ဟင္. . .ဘာလဲ"
   
    "ရင္သားေတြက တင္းရင္းေနေတာ့ အဆင္မေျပဘူး"
   
    "အင္း. . .ေမာင္နားလည္ၿပီ၊ က်န္႔အဆင္ေျပေအာင္ ေမာင္လုပ္ေပးမယ္"
   
    ရီေပၚသည္ ဆိုဖာေပၚတြင္ အေနအထားေျပာင္းထိုင္ကာ ေျခဆင္းထိုင္လိုက္ၿပီး သူ၏ေျခေထာက္ၾကားတြင္ ေ႐ွာင္က်န္႔အား ေျခဆင္းထိုင္ေစလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ အက်ႌကိုရင္ဘတ္ေပၚ လိပ္တင္လိုက္ၿပီး ေ႐ွာင္က်န္႔အား ကိုင္ထားေစ၏။
   
    ေ႐ွာင္က်န္႔ရဲ႕ရင္သားေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖိညႇစ္ကာ ႏွိပ္နယ္ေပး၏။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္မလို႔ သားဖြားမိခင္ေတြလို ႏို႔ရည္မထြက္။ လံုးဝန္းေနသည့္ ဗိုက္ကေလးေပၚတြင္ ခ်က္ကေလးသည္လည္း စူတူတူျဖစ္ေန၏။
   
    လိပ္တင္ထားသည့္အက်ႌေလးကို ျပန္ခ်လိုက္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲမွ က်န္႔ကိုသိုင္းဖက္ကာ ေ႐ွ႕ဆက္ေလ်ွာက္ရမယ့္ အနာဂတ္အတြက္ ေတြးေနမိသည္။ က်န္႔အတြက္ ေယာက်ာ္းေကာင္းတစ္ေယာက္ပီသရမလို အႁမႊာႏွစ္ေယာက္နဲ႔ဗိုက္ထဲကရင္ေသြးေလးအတြက္ ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ပီသရမည္။
   
   အသက္ႀကီးၿပီျဖစ္ၾကေသာ မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ သားေကာင္းတစ္ေယာက္ပီသရမလို၊ ေယာကၡထီးႏွင့္ ေယာကၡမအတြက္ သားသမက္ေကာင္း ပီသရမည္။
   
   ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့သူေတြကို တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ထားႏိုင္ဖို႔ ဒီထက္မက အလုပ္ပိုႀကိဳးစားၿပီး၊ တျခားလုပ္ငန္းခြဲေတြ လုပ္ကိုင္ရေတာ့မည္။ ခ်စ္ရတဲ့လူသားေလးေတြ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းမွာ မ်က္ႏွာမငယ္ဖို႔ရာအတြက္  ပိုႀကိဳးစားရေတာ့မည္။