အမုန္းတရား၏ေနာက္ေတာ္ပါး Ep-61
Zawgyi
အိမ္ေ႐ွ႕ကြက္လပ္တြင္႐ွိေသာ သစ္ပင္အရိပ္ေအာက္၌ ကေလးေတြစုရံုးကာ ေအာ္ဟစ္ကစားေနၾက၏။ ကေလးအေယာက္ေရတစ္ဆယ္နီးပါးရဲ႕အသံက ဝက္ဝက္ကြဲကာ တစ္ရပ္ကြက္လံုးၾကားရေလာက္သည္အထိ ဆူညံလွသည္။
"ေရး. . .ငါႏိုင္ၿပီကြ"
"မင္းက ကလိမ္ကက်စ္က်တာကို ႏိုင္မွာေပါ့"
"ဘယ္မွာကလိမ္ကက်စ္က်လို႔လဲ မင္းတို႔အားလံုးလည္း ျမင္ၾကတာပဲကို"
"ေတာ္ၿပီ ကေလးေတြ ရန္မျဖစ္နဲ႔၊ ဧည့္ခန္းထဲမွာ တီဗြီလာၾကည့္ၾက"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ရီက်န္႔ ရီေ႐ွာင္ ပါပါးေျပာေနတယ္မလား ဆက္မကစားနဲ႔ေတာ့လို႔"
တစ္ဖက္အဖြဲ႔နဲ႔တစ္ဖက္အဖြဲ႔ ရန္ျဖစ္စကားမ်ားၾကေတာ့မည္ကို ႀကိဳသိေသာေၾကာင့္ တားဆီးရ၏။ ေနကပူ ကေလးေတြရဲ႕အသံကဆူနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ ခဲလံုးနဲ႔ပစ္မွာျမင္ေယာင္မိသည္။ ကိုယ့္ကေလးႏွစ္ေယာက္ပါ,ပါေနသည္မလို႔ တစ္ျခားကေလးေတြကို ေအာ္ေငါက္မဆဲဆိုခ်င္။
"ေျခလက္ေဆးၿပီး လာခဲ့ၾက"
ေရဆိပ္ဘက္ကို ေျခလက္ေဆးရန္လႊတ္လိုက္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲဝင္၍ တီဗြီဖြင့္ကာ ကာတြန္းလိုင္းေျပာင္းေပးရသည္။ ဆိုဖာဆက္တီခံုေတြမ႐ွိေသာေၾကာင့္ ဖ်ာၾကမ္းခင္းထားသည့္အေပၚ၌ တင္ပလႅင္ခ်ိတ္ထိုင္၍ တည္ခင္းထားေသာမုန္႔မ်ားကို ႏိႈက္ယူစားၾက၏။
"တိတ္တိတ္ၾကည့္ၾကေနာ္ ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးအိပ္ေနတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
တစ္ညီတစ္ညာေခါင္းေလးေတြညိတ္၍ ခံုအျမင့္ေပၚမွတင္ထားေသာ တီဗြီဘက္မ်က္ႏွာမူကာ ေမာ့ၾကည့္ေနၾကျပန္သည္။ ႀကိဳးပုခက္ထဲ၌ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးကို အသံျပဳေခ်ာ့ျမဴကာ ပုခက္ကိုလႊဲလိုက္ၿပီး၊ ကေလးသံုးေယာက္ရဲ႕အဝတ္အစားေတြေလ်ွာ္ရန္ ထည့္ထားေသာျခင္းေတာင္းကိုမ,၍ ေရဆိပ္ဘက္ထြက္လာခဲ့၏။
"က်န္႔ အဲဒါဘာလုပ္မလို႔လဲ"
ႏြားစာေကြၽးရန္ရိတ္ထားသည့္ျမက္ေတြကို ႏုတ္ႏုတ္စဥ္းေနရာမွ ဓားကိုပစ္ခ်ကာ သူ႐ွိရာေျပးလာၿပီး ေရဆြဲတင္သည့္ပံုးကိုဆြဲလု၍ ေျပာေနသည့္ေမာင့္ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးရင္း ေရပံုးကိုဆြဲလုျပန္ေတာ့ မလြတ္ေပး။
"ေမာင္ ေရပံုျမန္ျမန္ေပး၊ ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးမႏိူးခင္ ဒီအဝတ္ေတြအၿပီးသတ္ေလ်ွာ္ရမွျဖစ္မွာ၊ သူႏိူးရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေလ်ွာ္ၿပီးမွာမဟုတ္ဘူး"
"ေမာင္ ေရခပ္ေပးမယ္"
"ေတာ္ပါေမာင္ရယ္. . .ေမာင့္ရဲ႕အလုပ္ေတြသာ ၿပီးေအာင္သြားလုပ္စမ္းပါ၊ ဟိုအလုပ္မၿပီး ဒီအလုပ္မၿပီးနဲ႔ျဖစ္ေနမယ္"
"သိပ္မမ်ားေတာ့ပါဘူးကြာ၊ က်န္႔အခုလုပ္ေနတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကကုန္ေနၿပီ၊ သြားေလ်ွာ္ေတာ့"
"ၿပီးတာပဲ"
တြင္းေရျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႀကိဳးျဖင့္ဆြဲတင္ရ၏။ ေရေၾကာတည့္သည္မလို႔ တြင္းနက္နက္မတူးရပဲ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ေတာင္ေလာက္သာတူးရၿပီး ႐ွစ္ေတာင္အထိေရတက္ေလသည္။ ေရေတြေျမႀကီးကမ္းပါးေတြကို မတိုက္စားေစရန္ အုတ္ေခြေတြျဖင့္ျပဳလုပ္ထား၏။
ေရတြင္းကိုအမိုး,မိုးထားသည္ေၾကာင့္ မိုးရာသီခ်ိန္ေရာက္လ်ွင္ပင္ ေရေႏွာက္က်ိေနမွာကိုပင္ မစိုးရိမ္ရ။ အမိုးသာမမိုးထားလ်ွင္ ေရေတြကေႏွာက္က်ိၿပီး အမႈိက္စေတြလႊင့္စင္ထားတတ္သည္။
ပ်ဥ္တန္းေပၚဒလွည့္တပ္၍ ႀကိဳးတပ္ထားသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရဆြဲတင္ရာ၌ မခက္ခဲမပင္ပန္းဘဲ လြယ္ကူ၏။ ေရေတြတစ္ပံုးၿပီးတစ္ပံုးဆြဲတင္ကာ ကန္အျပည့္ျဖည့္လိုက္သည္။ ေတာင္ယာသြားေသာေဒၚေလးႏွင့္ ဘုရားေက်ာင္းသြားေသာဖြားေအတို႔ ျပန္လာလ်ွင္ ေရခ်ိဳးရေအာင္ပါ ျဖည့္ထား၏။
ကန္အျပည့္ျဖည့္ၿပီးသြားသည္ႏွင့္ က်န္႔ကလည္း အဝတ္အစားေတြေလ်ွာ္ၿပီးေလၿပီ။ အဝတ္အစားေတြက ပံုးတစ္ပံုးအျပည့္ျဖစ္ကာ မ,ယူရန္ျပင္ေနသည့္က်န္႔ေၾကာင့္ သူအျမန္မ,ယူလိုက္သည္။
"ဒီအဝတ္ေတြက ဘယ္မွာလွန္းမွာလဲ"
"ခဏအနားယူလိုက္ဦး၊ က်န္႔ကိုယ္တိုင္ပဲ လွန္းလိုက္မယ္"
"အဝတ္ေတြအမ်ားႀကီးေလ်ွာ္ထားရတာ က်န္႔ပင္ပန္းေနၿပီ၊ ၾကည့္ပါဦး ေခြၽးေတြေတာင္စို႔ေနၿပီ"
ပံုးကိုခါးတြင္ေထာက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ထိန္းကိုင္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာမွေခြၽးေတြကို တယုတယသုတ္ေပးေနတဲ့ေမာင္က၊ သူကိုယ္တိုင္ ပင္ပန္းၿပီးေခြၽးေတြထြက္ေနတယ္ဆိုတာ မသိေလေရာသလား. . .
"ဒီမွာ ေမာင့္ရဲ႕လက္ေတြေပါက္ျပဲကုန္ၿပီ"
သူ႔ကိုေခြၽးသုတ္ေပးေနတဲ့ ေမာင့္ရဲ႕လက္ေတြက ေပါက္ျပဲေနၿပီးေသြးစေလးေတြပင္ စို႔ေနေလၿပီ။ သူအဝတ္ေလ်ွာ္ၿပီး ေမာပန္းေနတဲ့႐ုပ္ကိုၾကည့္ကာ စိုးရိမ္တႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ေမာင္က ေပါက္ျပဲေနတဲ့လက္ေတြကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္။
"ေဆးထည့္ရေအာင္ အိမ္ထဲမွာသြားေန၊ က်န္႔ ဒီအဝတ္ေတြလွန္းၿပီးရင္ လာခဲ့မယ္"
"အဝတ္ပံုးကို ေမာင္သယ္ကူေပးပါ့မယ္"
"ဒီအဝတ္ပံုးေလာက္နဲ႔ေတာ့ က်န္႔ဘာမွမျဖစ္ေသးပါဘူး၊ ကေလးေတြရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေတာင္ ခ်ီပိုးေနေသးတာပဲ"
"အင္းပါ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ခေမာက္ေဆာင္းသြား ေနပူျပင္းတယ္"
အဝတ္ပံုးကိုေမာင့္ထံမွလက္လႊဲယူၿပီးခ်ိန္ ေမာင္က သူ႔ေခါင္းေပၚခေမာက္ေဆာင္းေပးၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားသည္ႏွင့္ သူလည္း အဝတ္ေတြလွန္းရသည္။ ဝါးလံုးေတြျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ အဝတ္တန္းေတြက ဒီရြာကိုေရာက္တဲ့သံုးရက္ေျမႇာက္ေန႔တြင္ ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ျပဳလုပ္ထားျခင္းပင္။
အဝတ္လွန္းေနရင္း ကေလးေတြရဲ႕ေအာ္ဟစ္သံေၾကာင့္ ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးလန္႔ႏိူးသြားမွာပင္ ေတြးပူေနရသည္။ ကေလးဆယ္ေယာက္နီးပါးရဲ႕အသံက မိုးၿခိမ္းသံအလား က်ယ္ေလာင္လြန္းလွသည္။
"ဒီကေလးေတြဟာေလ မေအာ္နဲ႔လို႔ေျပာထားရဲ႕သားနဲ႔"
အဝတ္ေတြကိုအျမန္လွန္းရင္း အဝတ္ပံုးကိုေရဆိပ္တြင္အျမန္ထားကာ အိမ္ထဲဝင္ရ၏။ ေမာင္က ပုခက္လႊဲရင္း ကေလးေတြနဲ႔အၿပိဳင္ ကာတြန္းကားၾကည့္ေနျခင္းေၾကာင့္ ေမာင့္အသံပါ တစ္စြန္းတစ္စ ထြက္ေပၚေန၏။
ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲမွအသင့္ပါလာေသာ ေဆးဘူးေတြကိုအျမန္ယူကာ ေမာင့္ရဲ႕လက္ဖဝါးေတြကို ေဆးထည့္ေပး၏။ ဒါကိုပင္ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက တီဗြီကိုအၾကည့္မပ်က္။
"ခ်လပ္"
"ဂ်ိမ္း"
"အမေလးဗ်"
"အား!"
ျဗဳန္းစားႀကီး လ်ွပ္စီးလက္ကာမိုးၿခိမ္းလိုက္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အသံနဲ႔ကေလးေတြရဲ႕အသံက တစ္ခ်ိန္တည္းက်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚသြားရသည္။ တီဗြီကိုအျမန္ပိတ္ကာ ျပတင္းေပါက္မွ ေကာင္းကင္ကိုေမာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူအဝတ္ေတြလွန္းေနသည့္အခ်ိန္ ၾကည္လင္ေနတဲ့ေကာင္းကင္က ယခုမွာေတာ့ ၿပိဳေတာ့မည့္မိုးလို အံု႔ဆိုင္းေနၿပီး ေကာင္းကင္တစ္ခြင္ မည္းတက္လာေလသည္။
"မိုးကလည္းခ်က္ခ်င္းႀကီး မိႈင္းတက္လာပါလား"
"ပါပါး တီဗြီကဘာလို႔ပိတ္လိုက္တာလဲ"
"ဒီေလာက္မိုးၿခိမ္းေနတာ မပိတ္ပဲဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ အဲဒီမိုးက မင္းအေဖ ဝမ္ရီေပၚမဟုတ္ဘူး"
ရီက်န္႔ကိုေျပာေနရင္းမွ သူ႔နာမည္ပါၾကားလိုက္ရသည္ေၾကာင့္ ရီေပၚမ်က္ႏွာက ဆတ္ခနဲ ေ႐ွာင္က်န္႔ဘက္လွည့္သြားရ၏။
မိုးၿခိမ္းလ်ွပ္စီးလက္တာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ သူ႔နာမည္ႀကီး ထည့္ေျပာစရာလိုလို႔လား. . .
ဒီရြာကိုေရာက္မွ က်န္႔က ေဒါသႀကီးလြယ္သလို ကိုးအိမ္ၾကားဆယ္အိမ္ၾကားပါ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုတတ္လာၿပီ. . .
"ကဲ. . .ကေလးေတြ မိုးၿခိမ္းလ်ွပ္စီးလက္ေနၿပီ အိမ္ျပန္ၾကေတာ့ေနာ္၊ သားတို႔ကို ဦးဦးဝမ္ရီေပၚက အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပးလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္"
"ေမာင္"
"ဟင္"
"ကေလးေတြကို အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပးလိုက္ပါဦး၊ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီဆိုေတာ့ ကေလးေတြခ်ည္းပဲလႊတ္လိုက္လို႔မေကာင္းဘူး၊ မၾကာခင္ မိုးလည္းရြာေတာ့မယ့္အရိပ္အေယာင္ေတြ႔ရတယ္"
"အင္. . .အင္း"
"အိမ္အေရာက္လိုက္ပို႔ေပးလိုက္ေနာ္"
"ဟုတ္ပါၿပီကြာ"
အိပ္ခန္းထဲသို႔အျမန္ဝင္၍ နံရံမွခ်ိတ္ထားေသာ ကားေသာ့ကိုအျမန္ယူကာ ကားရပ္ထားရာဆီသြားေတာ့ ကေလးေတြကသူ႔အေနာက္မွ ထပ္ၾကပ္မခြာလိုက္လာၾက၏။ ေကာင္းကင္ႀကီးက ၿပိဳေတာ့မယ့္မိုးလိုမည္းေမွာင္ေနသည္ေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ပင္ ေမွာင္လာရသည္။
ကားတံခါးဖြင့္ၿပီး ကေလးေတြကိုေနာက္ခန္းေရာေ႐ွ႕ခန္းမွာပါ ထိုင္ေစၿပီး ကားစက္ႏိူးေတာ့ က်န္႔ကျခံတံခါးသြားဖြင့္၏။
"ကေလးေတြကို အိမ္အေရာက္ထိပို႔ေပးေနာ္"
"ဟုတ္ပါၿပီကြာ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားေလးသေဘာျဖစ္ေစရမယ္"
ထပ္ခါတစ္လဲလဲ ထိုစကားသာမွာၾကားေနသည္မလို႔ ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီးတဟုတ္,ဟုတ္နဲ႔သာ လုပ္လိုက္ရသည္။ ကေလးေတြကလည္း ကားစီးရသည္မလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ကာေအာ္ဟစ္ေနၾကသည္ေၾကာင့္ ျပံဳးမိရျပန္ေသးသည္။
ျဖဴစင္လိုက္တဲ့ ကေလးေတြ. . .
ျခံဝန္းထဲမွကားေလးထြက္သြားသည္ႏွင့္ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္ထဲအျမန္ဝင္ခိုင္းကာ ခဏကလွန္းထားသည့္အဝတ္ေတြကို ျပန္႐ုတ္ရျပန္သည္။ မ်ားျပားလွတဲ့အဝတ္စားေတြေၾကာင့္ လွန္းရ႐ုတ္ရလုပ္ေနရသည္မွာ မသက္သာလွ။ ဖြားေအတို႔ရဲ႕အဝတ္ေတြပါ အျမန္႐ုတ္ၿပီး၊ ေနပူလွန္းထားသည့္ အသားေျခာက္၊ အရြက္ေျခာက္ေတြကိုပါ တစ္ခါတည္း႐ုတ္လိုက္၏။
မိုးရြာလ်ွင္စိုတိစိုပတ္ျဖစ္ၿပီး မီးဖိုခန္းႏွင့္ေရတြင္း နည္းနည္းအလွမ္းေဝးသည္ေၾကာင့္ မီးဖိုးခန္းသံုးေရ၊ ေသာက္ေရမ်ားကို ျဖည့္ခပ္ကာ၊ ေရဇေလာက္မွခံထားသည့္ စဥ့္အိုးကိုေသခ်ာေဆးေၾကာၿပီး မိုးေရခံထားလိုက္သည္။
အလုပ္ေတြအားလံုးလုပ္ၿပီးေတာ့ မိုးကအေနာက္ဘက္မွ ေဝါခနဲလာၿပီး သည္းခ်လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ သြပ္မိုးေပၚက်ေနသည့္မိုးေရစက္ေတြက က်ယ္ေလာင္လြန္းလွသည္။
အိပ္ခန္းထဲအျမန္ဝင္ၿပီး အက်ႌအေႏြးထည္ေလးေတြႏွင့္ ေစာင္ပါးေလးတစ္ထည္ယူကာ ဧည့္ခန္းထဲထြက္လာခဲ့ေတာ့ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္က ေပက်င္အိမ္မွယူေဆာင္လာခဲ့ေသာ Legoအပိုင္းအစေလးမ်ားကို ဆက္ေန၏။ ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးကို ေစာင္ပါးေလးျခံဳေပး၍ ပုခက္ကိုလႊဲၿပီး အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ေဘး ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
"အေႏြးထည္ဝတ္မယ္ အဲဒီအ႐ုပ္ေတြခ်ထား"
"ဒီ. . .ဒီတစ္ခုေလးၿပီးေအာင္ဆက္ဦးမယ္"
"ရီက်န္႔ ရီေ႐ွာင္ ပါပါးေခၚေနတယ္ေလ အေႏြးထည္ဝတ္မယ္လို႔"
"ဟုတ္"
အထြန္႔မတက္ေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြစူကာ တင္ပါးေလးေတြေရႊ႕ၿပီး တိုးထိုင္လာၾကသည့္အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ကို ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းမွဆြဲၿပီး သူ႔အနားေရာက္ေအာင္ဆြဲကာ အေႏြးထည္ေတြဝတ္ေစသည္။ မိုးရြာၿပီးလ်ွင္ အခ်မ္းကဲတတ္သည့္ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ပို၍အထူးဂ႐ုစိုက္ရ၏။
"ေမာင္ မိုးေရေတြရႊဲလို႔ပါလား"
အိမ္အေပါက္ဝ၌မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ ေမာင္က တစ္ကိုယ္လံုးစိုရႊဲေနေသာေၾကာင့္ ပါးလွပ္သည့္အဝတ္အစားေတြမွာလည္း ခႏၶာကိုယ္တြင္ ကပ္ေနေလၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္က ျပန္ေရာက္သလဲပင္မသိလိုက္။ ျခံဝန္းထဲ ကား,ဝင္လာသည္ကိုပင္ မၾကားလိုက္မိ။
"လာ. . .လာ အိမ္ထဲအျမန္ဝင္"
အိပ္ခန္းထဲဆြဲေခၚလာၿပီး အဝတ္စားေတြအျမန္ခြၽတ္ကာ သဘက္နဲ႔သုတ္ေပး၍ အဝတ္စားလဲေပးရင္း အေႏြးထည္ေတြပါဝတ္ေစကာ ဆံပင္ေတြပါသုတ္ေပးလိုက္သည္။
"ၾကည့္ပါဦး ႏႈတ္ခမ္းေတြေတာင္ျပာႏွမ္းေနၿပီ"
"ႁပြတ္"
အေ႐ွ႕မွစိုးရိမ္တႀကီးေျပာေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းခြၽန္ခြၽန္ေလးကို အသည္းယားလာသည္ေၾကာင့္ ဖ်တ္ခနဲ နမ္း႐ႈိက္လိုက္ေတာ့ အပိုေဆာင္းအေနျဖင့္ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ရလိုက္၏။
"ေမာင္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ"
"ႏႈတ္ခမ္းေတြျပာႏွမ္းေနတယ္ဆိုလို႔ ပင္ကိုယ္အတိုင္းျပန္ျဖစ္ေအာင္ နမ္းတာေလ၊ ဘာလဲ မေက်နပ္ဘူးလား"
"ေဆးေသာက္ၿပီးေစာင္ပံုထဲေကြးေနမွ ျပန္ေကာင္းမွာေပါ့၊ ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းတာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ"
"ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္ ေမာင္နဲ႔ဆိုင္တယ္"
မ်က္ေစာင္းထိုးေနျပန္သည့္က်န္႔ကို ခါးေလးမွဆြဲကိုင္ၿပီး သူ႔အနားတိုးကပ္ေစၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုနမ္း႐ႈိက္လိုက္၏။ ကႀကီးပံုစံျဖစ္ေနသည့္ အေပၚႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးကို စုပ္ယူၿပီးလ်ွာဖ်ားေလးျဖင့္ အေပၚႏႈတ္ခမ္းသားေလးကို ပြတ္တိုက္လ်က္ကာစုပ္ယူလိုက္ၿပီး၊ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးကိုပါ တဖန္ငံုခဲရင္း က်န္႔ရဲ႕လ်ွာဖ်ားေလးကို သူ႔ရဲ႕လ်ွာဖ်ားျဖင့္ မထိတထိစလိုက္ေတာ့ က်န္႔ရဲ႕လ်ွာဖ်ားေလးကလည္း လာေရာက္ထိကစားေလသည္။
လ်ွာႏွစ္ခုကို လွက္တြယ္ေစၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုစုပ္ယူနမ္း႐ႈိက္လိုက္ေတာ့ က်န္႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွ ေငြမ်ွင္ေရာင္အရည္ေတြက ၾကမ္းျပင္ထက္ တေတာက္ေတာက္စီးက်ကုန္၏။ က်န္႔ရဲ႕လက္ေတြက သူ႔လည္ပင္းကိုသိုင္းဖက္လာၿပီး ေပါင္ေပၚေရႊ႕ေျပာင္းထိုင္လာသည္ေၾကာင့္ က်န္႔ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ပါလာၿပီမွန္းသိလိုက္သည္။
သူ႔ရဲ႕လက္ေတြကို ႏူးညံ့တဲ့ေက်ာျပင္ငယ္ေလးအား သြားေရာက္ပြတ္သပ္ေစၿပီး တျဖည္းျဖည္းေအာက္ဆင္းေစကာ ေဘာင္းဘီထဲလက္လ်ွိဳရင္း လံုးဝန္းေနသည့္တင္ပါးဆိုင္ေတြအား ဖ်စ္ညႇစ္ပစ္သည္မို႔ နမ္း႐ႈိက္ေနရင္းက်န္႔ထံမွ ညည္းသံအနည္းငယ္က ထြက္ေပၚလာေလသည္။
"အာ့. . .ဟာ့"
"အင္းဟင္း. . .အာ့. . .အာ့ဟင္း"
က်န္လက္တစ္ဖက္ကို ေဘာင္းဘီအေ႐ွ႕ဘက္လက္လ်ွိဳဝင္ေစၿပီး က်န္႔ရဲ႕ညီေတာ္ေမာင္ကို မထိတထိစရင္း ေမႊးညႇင္းႏုေလးမ်ားကိုပါ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြျဖင့္ ပြတ္ဆြဲရင္း ဝမ္းဗိုက္ေလးမွခြဲေၾကာင္းအရာေလးကိုပါ ခပ္ဖြဖြတို႔ထိရင္း က်န္႔ရဲ႕ႏို႔အံုေတြကို လက္ဖဝါးျဖင့္ဖိညႇစ္ရင္း အသီးေလးကို လက္ေခ်ာင္းေလးျဖင့္ ခပ္ဆဆထိပြတ္ေနမိ၏။
လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးကို မရပ္နားဘဲထိကစားေနရင္း သူ႔ရဲ႕ညီေတာ္ေမာင္ႏွင့္ က်န္႔ရဲ႕ညီေတာ္ေမာ္ကိုလည္း ေဘာင္းဘီေတြၾကားခံကာ ပြတ္တိုက္ေနမိသည္။ က်န္႔ရဲ႕တင္ပါးဆိုင္ေတြကိုဖ်စ္ညႇစ္ေနသည့္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကို နယ္က်ဴးေက်ာ္ရန္ျပင္လိုက္၏။
"ပါပါး!. . .ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလး ႏိူးေနၿပီ!!!"
YOU ARE READING
အမုန်းတရား၏နောက်တော်ပါး [Completed]
FanfictionM-prage Family Type Fanfiction Wang YiBo & Xiao Zhan
![အမုန်းတရား၏နောက်တော်ပါး [Completed]](https://img.wattpad.com/cover/245360710-64-k328873.jpg)