အမုန်းတရား၏နောက်တော်ပါး [Completed]

Part-59

အမုန္းတရား၏ေနာက္ေတာ္ပါး Ep-59

Zawgyi

ညကအိပ္ရာဝင္တာေနာက္က်ၿပီး ခရီးပန္းလာၾကသည္မလို႔ ယခုနံနက္ခင္းတြင္ေတာ့ အိပ္ရာထေနျမင့္ေနေလၿပီ။ နံနက္ခင္းသည္ ေက်းရြာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၾကက္တြန္သံမ်ား၊ ေခြးေဟာင္သံမ်ား၊ ႏြားခေလာက္သံမ်ားက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားရေလသည္။

"ေျမးေလးတို႔ ႏိုးလာၿပီလား"

ကေလးေတြႏွင့္မလို႔ ေအာက္ထပ္အိပ္ခန္းတြင္သာ အိပ္ျဖစ္ၾကၿပီး၊ အသက္ႀကီးၿပီျဖစ္ေသာ အဖြားသည္လည္း ေအာက္ထပ္အိပ္ခန္း၌ ဝါးကုတင္ေလးျဖင့္ အိပ္စက္၏။ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္က မထေသးဘဲ ဆက္လက္အိပ္ေနၾကေနသည္မလို႔ ေမာင္က ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး ဝါးကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ေနသည့္ အဖြားျဖစ္သူအနား ဝင္ထိုင္၏။

"အိပ္ေရးမွ ဝၾကရဲ႕လား"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ေက်းလက္ေဒသမလို႔ျဖစ္မယ္ ညဘက္ေတြတိတ္ဆိတ္ၿပီး ျဖတ္သြားျဖတ္လာကားသံေတြမၾကားရေတာ့ မနက္အထိ တစ္ေရးထဲပဲ"

"ေျမးသမက္ေလး ေနရထိုင္ရအဆင္ေျပရဲ႕လားကြဲ႔"

"ေျပပါတယ္ဗ်၊ အဆင္ေျပတာထက္ကို ပိုအဆင္ေျပပါတယ္"

"ေအး. . .ေအး ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ၊ ငါ့ေျမးေတြျမစ္ေတြ အဆင္ေျပရင္ပဲ ဖြားေအက ဝမ္းသာပါၿပီ၊ ၿမိဳ႕ျပမွာေတြလို အစားေကာင္းအေသာက္ေကာင္းေတြ ခ်က္မေကြၽးႏိုင္ေပမယ့္၊ ျခံထြက္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ​ေလး​ေတြ​ေတာ့ အဖြားတို႔ခ်က္​ေကြၽးႏိုင္ပါတယ္"

"အဖြားကေျပာေတာ့မယ္ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕အစားအေသာက္ေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိစားေသာက္ခဲ့ရေတာ့ အီလည္လည္ေတာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ေက်းလက္ေဒသရဲ႕ လတ္ဆတ္တဲ့ အစားအစာေတြေလာက္ေတာ့ မမွီပါဘူးဗ်ာ"

"ဟား. . .ဟား ဖြားေအေျမးသမက္က တယ္လည္းစကားတတ္ပါဘိကြယ္"

အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ႐ွစ္ဆယ္နီးပါးျဖစ္ေသာ ဖြားေအသည္ ပါးေရတြန္႔ၿပီး သြားေတြက်ိဳးေနေပမယ့္၊ ေခ်ာေမာသည့္႐ုပ္အသြင္အျပင္က က်က္သေရ႐ွိလွသည္။ အသံေတြတုန္ခ်ိၿပီး အျမင္အာရံုေတြက​ေဝဝါးကာ သြားလိုရာခရီးကို တုတ္ေကာက္အကူအညီျဖင့္ အမွီျပဳ၍သြားရ၏။

"နံနက္စာစားေသာက္ၿပီးရင္ ရြာထဲေလ်ွာက္ၾကည့္ဖို႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ဖြားေအထည့္ေပးလိုက္မယ္၊ ေန႔ခင္းဆိုေနအရမ္းပူေတာ့ ကေလးေတြနဲ႔ဆိုအဆင္မေျပဘူး"

"ဟုတ္ကဲ့ ဖြား"

"ေဒၚေလးကိုလည္း မေတြ႔ပါလား"

အိပ္ခန္းထဲမွထြက္ခဲ့ၿပီး ဧည့္ခန္း၌ထိုင္ေနတဲ့အေတာအတြင္း ေဒၚေလးရဲ႕အရိပ္အေယာင္ပင္မေတြ႔ရ။ နံနက္ခင္း႐ွစ္နာရီေက်ာ္ၿပီမလို႔ ေစ်းသြားျခင္းလည္းမျဖစ္ႏိုင္။ ေက်းလက္သဘာဝအရ နံနက္ေျခာက္နာရီေက်ာ္အထိသာ ေစ်းေရာင္းတတ္ၾကၿပီး ႐ွစ္နာရီေက်ာ္ဆိုလ်ွင္ အလုပ္သြားတတ္ၾကသည္။

"ထမင္းဟင္းေတြခ်က္ၿပီး သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေဖ ဆံုးသြားလို႔ သြားကူညီေပးတယ္ေလ"

"ဪ. . .ဟုတ္"

ေက်းလက္သဘာဝအရ အိမ္ေျခလည္းနည္းပါးကာ လူဦးေရပါနည္းပါးသည့္အတြက္ ရြာ၌ပြဲတစ္ပြဲ႐ွိသည္ႏွင့္ အစအဆံုး သြားေရာက္ကူညီးေပးတတ္ၾကၿပီး၊ ဝိုင္းဖြဲ႔စားေသာက္တတ္ၾကတာ ႐ိုးရာဓေလ့တစ္ခု။ ၿမိဳ႕ျပေတြလို ဟိုတယ္တစ္ခု၌ ဘြတ္ကင္လုပ္ၿပီး အစအဆံုးငွါးေနစရာမလိုဘဲ၊ ေက်းရြာမွာေတာ့ အိမ္ျခံဝန္းကြက္လပ္၌ ဝါးေတြကိုအသံုးျပဳၿပီး မ႑ာပ္ထိုးကာ ေကြၽးေမြးဧည့္ခံၾကသည္။

"အို. . .ဖြားေအရဲ႕ျမစ္ကေလးက ဖြားေအကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနပါလား"

"ခစ္. . .ခစ္"

"ဖြားေအရဲ႕လက္ေတြက တုန္ခ်ိၿပီးအင္အားေတြကုန္ခမ္းေနေတာ့ ဖြားေအျမစ္ကေလးကို ခ်ီမေပြ႔ႏိုင္ဘူးကြဲ႔"

ကုလားထိုင္ေပၚေက်ာမွီထိုင္ရာမွ မတ္မတ္ထိုင္ရပ္ၿပီး လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးကာ ေခ်ာ့ျမဴေနေသာဖြားေအကို သေဘာက်၍ တခစ္ခစ္ရယ္ေနသည့္ ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္။ မတ္မတ္ထိုင္ေနေသာ္လည္း အသက္ႀကီးၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခါးကုန္းေန၏။

"ေဒၚေလးအျပင္ေတြထြက္ရင္ ဖြားက အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တာလား"

"ရီအန္႐ွင္းအျပင္ေတြသြားရင္ ေျမးေတြ လာကူေစာင့္ေပးတယ္ေလ၊ နင့္ေဒၚေလးက ငါအလုပ္တစ္ခုခုထလုပ္လိုက္တိုင္း ေအာ္ေငါက္တယ္"

"ဖြားက အသက္ႀကီးၿပီေလဗ်ာ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚေလးက စိတ္ပူၿပီးေအာ္တာပါ၊ မေတာ္လို႔အဖြားထိခိုက္မိရင္ ေဒၚေလးပဲ ဝမ္းနည္းရမွာ"

"အင္း. . .ငါ့သားသမီးေတြထဲမွာ ရီအန္႐ွင္းက အလိမၼာဆံုးပဲ"

". . . . ."

"ငါသာမ႐ွိေတာ့ရင္ ရီအန္႐ွင္းတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ရေတာ့မယ္၊ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ သူ႔ကို ယူမယ့္သူလည္းမ႐ွိေတာ့ဘူး"

သမီးျဖစ္သူကို ေလာကအလယ္မွာတစ္ေယာက္တည္း ခ်န္ထားခဲ့ရမည္ကို စိုးရိမ္စိတ္ပူစြာျဖင့္​ ​ေျပာ​ေနသည့္ဖြားေအက ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်န္ထားရမည့္ႏွယ္။ သို႔ေသာ္ မိခင္ရဲ႕အျမင္မွာ သားသမီးအသက္ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ျမင္တတ္ၾကသည္မဟုတ္ပါလား။

"ကဲ. . .ကဲ ထမင္းခူးခပ္စားလိုက္ၾကေနာ္၊ မင္းတို႔ရဲ႕ေဒၚေလး လယ္ခ႐ုခ်က္၊ ဝက္သားခ်ဥ္ခ်က္၊ မိႈနဲ႔မ်ွစ္ကိုေၾကာ္၊ ေစ်းႀကီးႀကီးေပးဝယ္ရတဲ့ ဟင္းေတြမ႐ွိေတာ့ ႐ွိတဲ့ဟင္းေတြကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာခ်က္ျပဳတ္ထားတယ္"

"ေစ်းႀကီးႀကီးေပးဝယ္ရတဲ့ ဟင္းေတြမဟုတ္ေပမယ့္ အိမ္ထမင္းအိမ္ဟင္းေတြက ၾကယ္ငါးလံုးစားေသာက္ဆိုင္ႀကီးေတြထက္ အရသာပိုေကာင္းပါတယ္ ဖြားရယ္"

"ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဟုတ္ပါၿပီ. . .ျမစ္ေလးႏွစ္ေယာက္ေရာ မႏိုးေသးဘူးလားကြဲ႔"

"ခရီးပန္းလာၾကလို႔ထင္တယ္ ညကတည္းက ခုထိတစ္ေရးမႏိုးၾကေသးဘူး ဖြား"

"ေအး. . .ေအး"

"ပါပါး"

"ေဟာ. . .ေျပာရင္းဆိုရင္း ျမစ္ေလးေတြရဲ႕အသံၾကားရၿပီ၊ အရင္ကဆို ဖြားတို႔သားအမိပဲ႐ွိေတာ့ အိမ္ကေျခာက္ကပ္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနတာ"

"ပါပါး"

"လာ. . .ပါပါးမ်က္ႏွာသစ္ေပးမယ္"

အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ကို လက္မွဆြဲေခၚ၍ ျခံဝန္းထဲမွအမိုးအကာျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ေရတြင္းမွ​ေရဆြဲတင္ကာ မ်က္ႏွာသစ္ေပး၏။ ေရဆီေတြမပါဘဲ ၾကည္လင္ေအးျမေနၿပီး အနံ႔အသက္မ႐ွိ။

မ်က္ႏွာသစ္ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ လက္သန္႔စင္ကာ မီးဖိုခန္းထဲထမင္းဟင္းေတြခူးခပ္ၿပီး စားပြဲပုဝိုင္းေလးတြင္ ထမင္းလက္ဆံုစားၾကသည္။ ဖြားေအက သူတို႔မႏိုးခင္ကတည္းက ခူးခပ္စားၿပီးၿပီဆိုေသာေၾကာင့္ သူတို႔မိသားစုသာ စားျဖစ္ၾကသည္။

ၿမိဳ႕မွာေတြလို ဇြန္းခက္ရင္းမ်ားကိုအသံုးျပဳၿပီး မစားေသာက္ဘဲ ေတာဓေလ့အတိုင္း လက္ေရေဆးကာ ရြာမွစိုက္ပ်ိဳးၿပီးျဖစ္ထြန္းလာေသာ ဆန္ႏွင့္ လယ္ေတြ၌ေတြ႔ရတတ္ေသာ ခ႐ုေလးမ်ားကို ၿမိွန္ယွက္စြာစားေသာက္ျဖစ္၏။

စားေသာက္ေနခ်ိန္ ဖြားေအကိုအေဖာ္ျပဳေနေပမယ့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ရြာထဲေလ်ွာက္ၾကည့္ဖို႔ အေဖာ္အျဖစ္လိုက္ပို႔ေပးမည္ျဖစ္ေသာ ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္ေၾကာင့္၊ စားေသာက္တာေတြကို လက္စသတ္သိမ္းဆည္းၿပီး ျပင္ဆင္ရသည္။

အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဖြားေအတို႔ကိုႏႈတ္ဆက္ကာ လိုက္ပို႔ေပးမည္ျဖစ္ေသာ ေကာင္ကေလးေနာက္ပါးဆီမွ မိသားစုအလိုက္ လိုက္ပါရ၏။ ေမာင္က ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးကို ခ်ီပိုး၍ သူ႔လက္တစ္ဖက္တစ္ယွက္စီတြင္ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္က ဆြဲကိုင္ထားၾကသည္။

"ဟို. . .ညီ"

လိုက္ပို႔ေပးမည့္သူဟာ ဖြားေအရဲ႕ေျမးျဖစ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ညီဝမ္းကြဲေတာ္စပ္ေသာ္လည္း မျမင္ဖူး၊ မသိဖူးေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘက္ကစေခၚလိုက္၏။ လွည့္ၾကည့္လာေသာေကာင္ေလးသည္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ သူ႔ထက္ခုႏွစ္ႏွစ္ခန္႔မ်ွ ငယ္ေလာက္သည္။ ရြာသားျဖစ္ေပမယ့္ ျဖဴေသာအသားအေရ၊ ျမင့္မားေသာအရပ္၊ တန္သင့္ေသာခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းသည့္႐ုပ္ရည္သြင္ျပင္က ပနံသင့္စြာလိုက္ဖက္ေပသည္။

"ဗ်ာ. . .ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚတာလား"

"အင္း. . .ညီ့ နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ"

"လုရီထ်န္းပါ၊ ဖြားေအရဲ႕အႀကီးဆံုးသမီးရဲ႕သားပါ"

"ေက်ာင္းေရာၿပီးၿပီလား"

"ဟင့္အင္း. . .အလယ္တန္းကတည္းက ထြက္လိုက္တာ"

တဖန္ႏႈတ္ဆိတ္သြားျပန္၏။ ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးကိုခ်ီပိုးၿပီး လက္တစ္ဖက္က ထီးကိုင္ထားရသည္။ ဆယ္နာရီအခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနအပူခ်ိန္က ျပင္းလြန္း၏။

လမ္းၾကားကေလးေတြသည္ ကြန္ကရစ္လမ္းမဟုတ္သလို ကတၱရာလမ္းလည္းမဟုတ္။ ခ်ိဳင့္ဝွမ္း႐ွိသည့္ေနရာေလးေတြကို ေက်ာက္ခဲမ်ားဖံုးအုပ္ထားေသာေၾကာင့္ မညီမညာျဖစ္ကာ ကား၊ ဆိုင္ကယ္၊ ကြၽဲႏြားမ်ားျဖတ္သြားပါက ဖုန္လံုးႀကီးမ်ားက အလိပ္လိုက္။

အုတ္နံရံေတြမဟုတ္ဘဲ ဝါးလံုးမ်ားကိုခြဲၿပီးကာရံထား​ေသာ ျခံဝန္းမ်ားကို ျဖတ္ေလ်ွာက္လာသည့္တစ္ေလ်ွာက္ ျမင္ေတြ႔ရသည္။ ျခံဝန္းကြက္လပ္အရိပ္အာဝါသ႐ွိ​ေသာ သစ္ပင္ေအာက္ေတြတြင္ ကေလးေတြစုရံုးၿပီး ကစားနည္းေပါင္းစံုေဆာ့ကစားကာ သေဘာတက်႐ွိေနၾကသည္ကိုၾကည့္ၿပီး အႁမႊာႏွစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာမလႊဲႏိုင္ဘဲ ရပ္ၾကည့္တတ္ျပန္သည္။

အိမ္ေ႐ွ႕၌ဆိုင္ခန္းေလးျပဳလုပ္ကာ မုန္႔ဆိုင္ေလးေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္တိုင္းလည္း အႁမႊာႏွစ္ေယာက္က က်န္႔ရဲ႕လက္ကိုဆြဲၿပီး လက္ညိွဳးတထိုးထိုးနဲ႔ မစားဖူးေသာမုန္႔မ်ားကို ဝယ္ေကြၽးခိုင္းတတ္ျပန္သည္။

စပါးေတြရိတ္သိမ္းၿပီး တစ္လအၾကာမွာ ေျမပဲေတြစိုက္ပ်ိဳးၿပီး ပဲဆီစစ္စစ္ရ႐ွိရန္အတြက္ ပဲေတာင့္ေတြကို ေျမကြက္လပ္၌ဘဲဖ်ာေတြႏွင့္ အေျခာက္လွန္းေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ေနပူျပင္းသည့္ မနက္ခင္းအခ်ိန္မလို႔ ထြန္ျခစ္ေတြျဖင့္ အေပၚေအာက္လွန္ၾကေလသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕ရြာသားေတြက သူတို႔ကို သိသိသာသာေရာ မသိမသာပါၾကည့္ေနၾကသည္ကို သတိထားမိ၏။ ရြာခံေလး ကိုယ့္အေ႐ွ႕ကျဖတ္ေလ်ွာက္လ်ွင္ေတာင္ ၾကည့္တတ္ၾကသည္မလို႔ မ်က္ႏွာစိမ္းဧည့္သည္ ကိုယ့္အိမ္ေ႐ွ႕မွျဖတ္သြားတာကို အထူးတလည္ၾကည့္ၾကတာမဆန္း။

ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းအိမ္ေတြကို လိုက္ပို႔ၿပီးမိတ္ဆက္​ေပးသည့္ လုရီထ်န္းေၾကာင့္ အႏွစ္ႏွစ္အလလကြဲကြာ​ေနရ​ေသာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြနဲ႔ပါ အေနမစိမ္းေတာ့ပဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးျဖစ္သြားရသည္။ ကေလးေတြကိုပါ ေပြ႔ခ်ီ႐ႈိက္နမ္းၾကၿပီး လက္လုပ္မုန္႔ေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳးေကြၽးၾကျပန္၏။ ကေလးေတြကလည္း အေနမစိမ္းပဲ ေခၚတဲ့သူတိုင္းေနာက္ သေဘာတက် သြားၾကသည္။