The Villainess' Resolve

chapter one: the grand duke

[ Queen Assassination's POV ]

        'What the f*cking h*ck happen to me? How am I alive? Where am I?'

        "F*ck, my head hurts!" Galit na sigaw ko't napahawak sa aking ulo. Hindi ko alam kung nasaan ako, o kung paano ako nakapunta dito, kailan ko umalis agad, baka tinutugis na ako nang p*steng Police Captain na yun! Malapit na sana akong magtagumpay sa pagpatay sa korap na lalaking iyon eh, tapos dumating pa ang pabibong pulis na yun!

          "Mom we are sorry! We *hick* didn't mean to *hick* enter your room! Waaaaah!" Tuluyan akong nabalik sa kasalukuyan at napatingin sa apat na batang naka-upo sa sahig sa tabi nang kama. Lahat ay umiiyak at takot na takot na nakatingin sa akin habang nagyayakapan, parang halimaw ang tinitingnan nang mga ito.

           'Well, hindi naman talaga ako nalalayo sa halimaw. I killed so many people, I'm worst than a monster.'

          Napabuga ako nang hangin at umalis sa kama, upang lumapit sa apat na bata. Ang apat naman ay nagulat at napa-atras nang makalapit ako sa kanila. Puno nang takot ang mata, umaagos ang mga luha, at nangiginig ang mga katawan. Mukha silang mga tutang may kaharap na lobong nagbabalak na kainin sila.

            I extended my arms and hugged the four of them, they flinched and suddenly stopped thier wailing. I smiled and hushed them, while caressing thier back.

            "It's alright, don't cry. I won't hurt you, okay?" matamis na usal ko't patuloy na hagodin ang kanilang likod. The huge, extravagant room fill in silence as we sat on the carpeted floor hugging each other.

            Ngunit napasigaw ako't napahawak sa aking ulo nang biglang sumakit ito. Parang pinupunit ang aking ulo sa sobrang sakit, at mukhang ikamamatay ko ito. Ano ba ang nangyayari sa akin? Resulta ba to nang pagka-hulog ko sa mataas na gusaling iyon? F*ck!

          "MADAM! MADAM! TAWAGIN ANG PHYSICIAN! MADAM!"

          "MOMMY! MOMMY! WAAAAAAAAAH MOMMY!"

           Maraming boses akong naririnig, ngunit wala akong maintindihan sa kanilang mga sinasabi dahil nasa masakit kong ulo ang buong atensyon ko. Sa kalagitnaan nang sakit, bigla nalamang may mga imahe ang lumitaw na mas lalong nagpasakit sa ulo kong sumasakit.

          'Kaninong memorya ito? Hindi sa akin ang mga ito! Villainia? Viscount Louis? Shun? Lelibeth? Argh!'

            Hindi kinaya nang utak ko ang mga pumasok kung kaya't tuluyan akong nawalan nang malay. Nang buksan ko ang aking mga mata ay bumungad sa akin ang sinag nang araw. Umaga na?

             Masakit pa rin ang ulo ko't pagod na pagod ako kahit wala naman akong ginawa. Nanghihina na ba ang katawan ko? Kailangan ko nang nag training ulit. Nasaan ang baril ko?

             "Bakit parang, pumayat yung kamay ko?" nagtatakang tanong ko habang nakatingin sa aking mga kamay. Payat ang mga ito't napaka puti, parang hindi sa akin.