The Villainess' Resolve

epilogue

[Scarlet's POV]

"Where should we put these flowers your grace?" napatingin ako sa isang tagapagsilbi nang lumapit ito sa akin dala-dala ang isang bulaklak na binili ko mula sa ibang kaharian.

"Please place it on the stairs outside." sagot ko sa kaniya. Sagot ko sa kaniya na agad naman niyang tinanguan at agad na umalis upang lumabas.

"Shiela! How's the food going?" tawag ko kay Shiela ng makita ko itong tumatakbo papunta sa taas. Agad siyang tumigil at humarap sa akin.

"The chiefs are starting, your grace. There is no need to worry." mayroong ngiting sagot niya. Hindi malagay ang kaniyang mga mata at pabalik-balik ang kaniyang tingin sa akin at sa taas. Nagtataka man ako'y tinanguan ko siya't hinayaan na umalis.

"Let's hurry up the pace everybody!" malakas na sigaw ko sa lahat bago nakapamewang na sila'y pinagmasdan.

Kaninang umaga pa kami nagsimulang mag-ayos at magdesinyo ng mansyon, paniguradong pagod na na silang lahat ngunit hindi mawala-wala ang kanilang malalaking ngiti sa labi at masayang binilisan pa ang kanilang kilos dahil sa aking utos.

"Aren't you ready yet?" napatingin ako sa lalaking nagsalita mula sa aking likuran at nakita ang bihis na bihis na si Vrikian. "You're going to miss your son's graduation you know." He added giving me his usual look.

"I'm already ready, just waiting for you." I answered before giving everyone a look. "Delfin, I'll leave the last touch to you, okay?" lintaya ko kay Delfin na kakapasok lang sa loob ng mansyon.

Binigyan niya ng yuko at nati si Vrikian ng makita niya ito bago tumingin sa akin. "You don't have anything to worry about, your grace. Everything will be ready, before you return." sagot niya sa akin. Kailanman ay hindi nagbago si Delfin, mas lalo lang itong tumanda dahil sa kaniyang mapuputing buhok at medyo kulubot na mukha, ngunit siya pa rin ang kilala kong Delfin mula noong una kong minulat ang aking mata sa mundong ito.

"I'm glad to hear that. Then, we'll be taking our leave, we'll return back before sunset." sagot ko sa kaniya habang mayroong ngiti sa labi. Kinuha ko ang inabot ni Vrikian na kamay at sabay kaming lumabas ng mansyon at magtungo sa karwahe.

"Excited?" tanong niya sa akin ng magsimulang umandar ang karwahe. Hindi ko siya agad na sinagot at nanatili Ang tingin sa labas pinagmamasdan ang mabilis na pag-usad ng karwahe, parang buhay ko lang.

Hindi pa rin ako makapaniwala na naka-abot ako sa araw na ito. Tila parang kahapon lang noong unang araw ko sa mundong ito. Natatandaan ko pa rin kung paano ako nagulat dahil sa iba ang paligid na nakita ko, mayroon pang apat na batang nagpapalakasan na umiyak sa aking tabi at tinatawag akong ina.

"What are you laughing about?" Napatingin ako kay Vrikian ng magtanong ito. Hindi ko napansin na tumatawa pala ako. I gave him a smile before inhaling some air.

"I just remembered my first day in this world. It still feels surreal that I, the villainess who's going to die at the age of 22 get to this day. I can't help but feel so happy," sagot ko sa kaniya.

"Aba'y dapat lang ano. You are blessed by the gods, so treasure your life. This is your second one, and we don't know whether there will be a third one." I nodded at his remark.

Indeed. Life is full of mystery and surprises. You won't know whatever might happen in the distant future, not like crystal that is since that young lady can see the future. Every moments should count, and must be treasured.

"I couldn't agree more. And to answer your first question, yes. I am super excited. My kids are all grown up now," masayang usal ko't hindi napigilan ang mapatili ng mahina dahil sa iniisip.