The Villainess' Resolve

chapter nineteen: in an awkward position

[Scarlet's POV]

Quantroplets Revenge. The book was a hot-selling novel back in my last life. The book was a drama, fantasy-romance that peaked the interest of young teenager like me, from the past. 

As what the title indicates, the book talked about how these four kids lives was, from when they were little up until the day they died at the very young age of 19.

The quantroplets. Latte, Lineal, Reg, and Kaiser grew up without love and care. At the very young age, they learned how to survive in a room with nothing but dirt and insects.

In the duchy of Schurke, the ruler of the north, even though they are a direct related to the head of the family, they were a garbage and is treated nonchalantly in the duchy.

The kids wanted love and care from their mother and thus created little bit of chaos so that Duke Villainia would visit them and asked what happen.

But the quantroplets never felt the love and care they desire instead is given pain and sadness. The love and care they wanted vanished, and is replaced by hatred and revenge.

Pinangako ng apat sa isa't Isa na kahit kailan ay hindi sila iibig o maghahanap ng pagmamahal sa iba. Naging matigas ang puso ng apat at nagsimulang magplano ng kanilang mga hakbang.

Ng dumating ang araw ng coming-of-age ceremony ng apat, ay nabigyan sila ng pagkakataong na lumabas ng duchy at magtungo sa royal palace upang kasama ang ibang mga aristokratang mga batang ka-edad nila ay sabay nilang ipagdiwang ang pagtungtong nila sa pagiging legalidad.

Sa araw din na iyon, kanilang ginawa ang pinakahinihintay nila na pagkakataon. Sa isang kisap mata lamang, ang kaninang masaya at masiglang Villainia ay biglang natumba at namatay matapos maka-inom ng lason.

Nagulumihanan ang apat na bata at nanigas sa kanilang kina-tatayuan habang walang emosyong nakatingin sa kanilang patay na tiyahin.

Matapos ang malaking insidenteng iyon, napunta sa third prince ang kustodia ng quantroplets na nagpakilalang ama nila. Ang apat ay nanirahan sa palasyo kung saan makikilala nila ang isang babaeng nag ngangalang 'Celeste' na magdadala ng mas malaking trahedya sa apat.

Ang apat ay sabay-sabay na nahulog kay Celeste ng hindi nila napansin. Ngunit kalaunan ay nalaman nilang apat na tunay nilang naramdaman. Hindi sila nag away-away, bagkus ay sabay nilang ginawa ang lahat upang mapa-ibig si Celeste sa isa sa kanila.

Ngunit mukhang ayaw nang tadhana na makaramdam ng pagmamahal at aruga ang apat sapagkat hindi nahulog si Celeste bagkus, sa ikalimang prensipe ito nahulog. Kay 'Prince Lenden de Wintervelt'.

Ang dating basag at maitim na puso ng magkapatid ay mas lalong nabasag at nangitim dahil sa galit at inggit ng makita kung gaano kasaya si Celeste at Prince Lenden. Naisip nila na kung hindi nila makukuha ang pagmamahal at aruga na inaasam nila, ay sisirain nila ang lahat ng ito nang makaramdam ang lahat nang kalungkutan at sakit kagaya nila.

They became the villain, they destroyed almost half of the empire before someone finally brought them down. And just like their aunt, they are also destined to die at the age of twenty-two while still hoping that they'll recieve love even just a little bit. They die miserably, and with their head hanging on the empires boundary gate, their brought peace to the Wintervelt Empire and lead the story to a happy ending.

"Now do you understand why you shouldn't kill me?" sarkastikong tanong ko sa lalaking nakakatutok ang baril sa aking ulo matapos ng mahabang pagbabahagi kk patungkol sa librong kinabibilangan namin ngayon.

"Tch! That's a stupid plot." kumento niya. Naparolled-eyes ako sapagkat sang-ayon ako sa sinabi niya. Like duuuuh. Bakit nilagyan ng ganoong pamagat ang kuwento kung pinatay lang din naman pala ang bida?

"I know. That's why I am going to change it, and prevent my death two years from now!" sigaw ko. "And can you please put your gun away from me?"

Mabuti at nakinig ito sa akin at inilayo nga ang kaniyang baril sa aking ulo at tutulungan sana akong tumayo nang tumayo agad ako't hindi pinansin ang kamay niyang nakalahad.

"Poor you. Dying at the same age as your last life." pang-iinis niya sa akin na epektibo naman. Tinaasan ko siya ng kilay bago nagsalita.

"Mukha kang pwet." kumento ko sa kaniyang mukhang hindi nagbago. Mukha pa rin niya sa dating buhay.

"Napunta ako dito dahil sa'yo! Walang hiya to!" sisi ko sa kaniya kung bakit mayroong taning ang buhay ko habang pinagpagan ang aking sarili.

"Oh eh bakit ka naman nandito? Pinatay ka rin? Buti nga sa'yo!" 

"Hah! Matapos kang mahulog sa building ay bigla nalamang akong nahimatay at mayroong dumalaw sa akin sa aking panaginip!" inis na usal niya.

"Oh tapos?"

"Putakte may isang lalaking mukhang  ewan na bumati sa akin at mayroong sinabi."

"Anong sinabi nito? Banaman yan, tuloy mo!"

"Gagi ka? Huwag mo akong madaliin babae ah!"

"Tsk. Bakla!"

"Ang sabi niya mayroon daw akong misyon. Iyon ay ang tulungan ang aking kabiyak na magwagi sa plano niya, at makuha ang tamang katapusan ng aming gagalawan."

Biglang namula ang aking mukha dahil sa kaniyang sinabi at napa-atras, palayo sa kaniya. "Putek matagal na tayong hiwalay!" malakas na sigaw ko habang nakaturo sa kaniya.

"Putek alam ko! Hindi siguro alam ng weirdong lalaking iyon! Nyati. Nadamay pa akl sa kalokohang ito oh." naiinis na lintaya niya.

"Tanggalin yung kabiyak-kabiyak chu chu na yun. At dahil nandito ka para tulungan ako, kailangan mo akong tulungan!" matigas na usal ko pilit na tinatago ang kaba na nararamdaman.

"Yeah right. So what's the plan?" walang ganang usal niya.

"Well, it's to give love and care to the quantroplets. Give them a happy and full filling life. Avoid them from meeting Celeste and bring them close to the fifth prince. So that I can avoid my death. To also avoid the destruction of Wintervelt Empireire. And bring a happy ever after with me and the quantroplets still breathing." I explained with confidence.

"Well, then. That would be the best." He nonchalantly commented.

Ngumisi ako sa kaniya at mayroong nagmamalaking ekspresyon sapagkat alam kong napakaganda ng plano ko. Sa gitna ng katahimikan ay magsasalita na sana ako nang bigla nalamang ako nitong daganan kung kaya't nahiga kami sa kamuhan habang nasa ibabaw ko siya.

"Sh*t I'm so sor—ow." saba'y kaming napatingin sa nagsalitang lalaki. Mayroon itong gulat na ekspresyon habang nakatingin sa amin at mabilis na tumingin sa ibang dereksyon.

Agad kong pinatid ang walang hiyang lalaking nakadagan sa akin nang mapagtanto ko ang nakakahiyang posisyon naming dalawa.

"It's your fault we're in an awkward position!" sabay na sigaw namin ni Vrikian sa namumulang lalaki.

author's note:♡︎

Good evening, Akumatians!! Two updates pambawi ko sa mga panahon na hindi ako naka-update. And I know bitin pa rin ang dalawang chaps, and I'm sorry if yan lang ang kaya ko. Wala pa rin kasing kuryente dito sa Amin and thus hindi ako makapag-charge. And kailangan tipid tayo sa battery :(.

I Love You Guys, and I hope you know that. Sa mga magpapasko, merry christmas sa inyu. I'm an INC and so I don't celebrate Christmas. Hope you're with your families and friends in greeting Christmas. I'll try to update next week, and if hindi ako makapag-ud that just mean walang batter phone ko kasi wala pa ring kuryenteeeeee.

happy reading.