The Villainess' Resolve

chapter two: the offsprings

[ Scarlet's POV ]

            It was suppose to be my last mission and I can finally quit and leave the underworld, with that mission I can be free. But lady luck wasn't on my side, and when I was about to shoot my target, I was the one who got hit and die.

            I should go and find a church here right? I should thank God for giving me a second life, and I shall treasure this.

             "I heard na tumalon ka raw sa bangin nang Asmodeous! Buti nalang talaga at okay ka!" Napataas ang aking kilay sa inusal ni Countess Leas, if tama ang pagkaka-alam ko sa kaniyang pangalan.

               Dahan-dahan kong nilagay ang aking tsaa sa lamesa't tumingin sa kaniya. "I don't know which mouth that thing came from, but I didn't. Why would I jump of a cliff?" Natatawang ani ko't nag rolled eyes pa. Nagka-tinginan naman ang dalawa't tila ba nagulat.

                'Anong problema nang mga ito?'

                "Ehem, hindi ba't hindi tinanggap ni Count Louis ang iyong imbitasyong maging kapareha sa darating na sayawan?" Nag-aalalang tanong nito sa akin. Kung hindi mo pakikinggan nang mabuti, mag-aakala ka talagang nag-aalala ito, ngunit ang totoo ay iniis ka nito. Hindi maaaring hindi makita nang dalawang mga mata ko ang mga ngisi nang tatlo habang hawak ang kanilang mga pamay-pay.

               "Count Louis? Who's that? I know no one named Louis, that's a hideous name if I we're you. Saying it in a dreamy tone sounds, disgusting isn't it?" Nakangiting pagsagot ko sa kaniyang tanong. Kinuha ko ang aking tsaa't ininom ito habang nakatingin sa kanila na ngayon ay may nababalisang mga mukha.

              I smirked, "I'll let the butler guide you outside, okay ladies? I still have a lot of things to do. Pleasure to see you." Masayang lintaya ko sa kanila at agad na tinawag si Delfin.

             "Yes, Madam?"

             "Please lead this lovely ladies outside, they'll leaving." Nakangiting utos ko na sinunod naman nito. Dahan-dahan nagsitayuan ang tatlo at yumuko sa akin bilang paggalang bago sumunod kay Delfin.

             "Ahhh!" Naisigaw ko nang masiguro kong nakalabas na sila sa harden. This thing is so frustrating, dealing with bitches like then is so frustrating! Tapos ang higpit pa nang damit na ito, ahhhhr!

               Dahil sa frustration ay kumuha ako nang cookie sa mesa at kinain ito. Kumislap ang aking mga mata't agad na sumubo muli nang isa nang malasahan kong napakasarap nito.

               It's been so long since I last ate something sweet like this. Being an assassin at an early age totally ruined my childhood. Though I don't have the power to turn back time, I'll do everything I can to live my life here full of happiness, I won't engage in anything about assassination!

              Habang kumain nang cookies ay biglang pumasok sa aking ulo ang mukha nang umiiyak na bata kahapon. "Nasaan kaya sila?" Nagtatakang tanong ko't muling sumubo nang cookie. Tinawag nila akong 'Mommy' kahapon kung kaya't anak ko sila, hindi ba? Bakit hindi ko man lang nakita—owwwww.

             "Scarlet hates those kids. Minaltrato niya ang mga bata dahil ayaw niya nito. I need to go and see them, I'm not Scarlet, that's why I'm not gonna hate those kids." Pinal na usal ko't tinaas pa ang mga kamay bago sumubo muli nang cookie.

             "Naka-alis na po ang mga bisita, Madam." Agad akong napa-upo nang maayos at mabilis na pinunasan ang aking bibig gamit ang kamay upang hindi ako mahuling kumakain nang cookies.

              "Mmm. Delfin." Tawag ko sa kaniyang muli at sumagot naman ito. "Hindi ko gusto ang ginawa mong pagpapasok sa kanila sa aking tahanan nang hindi man lamang ako tinatanong." Malamig na lintaya ko habang nakatalikod sa kaniya. Hindi ko makita ang reaksyon nito.