COMMANDO 1: Nathalie Jean

Chapter 18

Hey, Lovies! Happy reading. Sana magustuhan niyo. Votes and comments are highly appreciated. Thank you!
-----

NAIINIS na talaga siya. Nasa mansion ngayon si Ambrose at kinukulit siya. Hindi tuloy niya alam kung anong iisipin. Nung isang araw lang ay sumobra sa kagaspangan ang ugali nito pero ngayon ay heto at kinukulit siya.

"Please, Ambrose. I badly wanted to rest. Ang girlfriend mo ang kulitin mo." Naiinis niyang ani, nasa living room sila. Nakaupo ito at siya naman ay nakatayo malayo rito. Ni madikit dito ay ayaw niya.

She was so tired to feel sad and cry her heart out. She's done, they're through.

Hindi na niya hahayaang saktan pa siya ulit nito. Never again.

"I don't have a girlfriend, I swear. Ikaw lang naman ang babae ko." Naglakad ito palapit sa kaniya at masuyong ginanap ang palad niya.

Binawi niya ang kamay at umirap dito.

At ngayon dinedeny naman na may girlfriend ito. Samantalang ito pa ang nagsabi nung nag almusal sila ilang araw nang nakalipas.

"I'm done with your lies, I already saw you with her. At isa pa, you were the one who told us about your girlfriend. You confirmed it, the time we had breakfast, right?" Pagod na tiningnan niya ito.

"That wasn't me, alright? I mean, basta. Trust me, baby." Pumait bigla ang pakiramdam niya.

Baby? How can she trust him?

"I did remember? I trusted you, I even gave you everything pero ano bang napala ko? Just go home." Mabigat ang paa na naglakad siya palapit sa hagdan.

"Fine, I'll go home but that doesn't mean that I'm giving up on you, on us."

Lumingon siya rito, his eyes were full of regrets. Puno nang pagmamahal.

"There's no us. Ako lang at ikaw. Walang tayo. You betrayed me remember?" She can't help but to feel sad. Sure she's longing for his touch, his presence, his love.

Pero hindi niya sigurado kung kaya pa ng puso niyang magtiwala rito.

Lumungkot ang mga mata nito.

"I'm sorry."

May kung anong pumiga sa puso niya.

"You're good, pwede kang pumirma ng kontrata under ABS. Ang galing mong artista. Who are you? Ambrose? Or the brother?" Lexa popped up out of nowhere. Sa tabi nito ay si Eleanor na galit din.

May hawak itong envelope. Lexa took it and throw it to Ambrose's face.

She was shocked. Lexa can be a bitch pero hindi sa ganitong paraan. Hindi niya maintindihan ang sinasabi nito.

"Ang tagal na simula nang nakabalik si Ate, the least you can do is to confess her everything. But you never did." Si Eleanor.

"Confess what?"

"Ask him. Pretending to be someone you are not in exchange of what? Ano bang napala mo?" Nanunuya ang tingin nito kay Ambrose.

Ambrose was simply looking at her, full or regrets. Na para bang anytime ay hihiklatin siya nito at yayakapin para humingi ng tawad sa kaniya.

"What exactly are they saying? Tell me, Ambrose. With how my sisters react, I think I deserve to know whatever that is." She stared at him intently. Tinapangan ang mata para iparating dito na dapat nitong sabihin sa kaniya ang bagay na tinutukoy ng kapatid niya.

"I'm sorry."

"Bullshit! With the way you apologize, I assume na ikaw nga 'yan. The guy who made her fall in love. Who if I must say deceived her too." Tumingin sa kaniya ang kapatid, "He's not Ambrose. He played with us, with you. Nagpanggap lang siya. He got a twin brother, which name's Ambrose. He pretended to be someone else. He's the younger twin, Androse. Look at the pictures. The profile." Pinulot nito ang envelope na hinagas kanina kay Ambrose. Wait.

Androse?

Fuck.

Pumikit pikit siya bago inabot iyon. Namamawis ang kamay niya at nanginginig na rin. Parang may bola sa lalamunan niya na pinipigilan ang paglunok niya.

Posible ba 'yun? Na bukod sa ipagkanulo siya nito sa ama ay niloko pa siya tungkol sa pagkatao nito?

Nanginginig ngunit pinilit niyang tatagan ang sarili at binuklat ang mga laman niyon.

There.

Photos of two men looking exactly the same.

Nakasimangot ang isa at masama ang tingin sa kamukha nitong malaki ang ngisi.

Marahas na tumaas ang tingin niya sa binata.

"I-uhm—" Huminga siya nang malalim, "Who are you?" Hindi niya napigilan ang sunod sunod na pagpatak ng kaniyang luha.

Tangina talaga.

"I didn't intend to deceive you, Jean. I fucking swear. Ambrose was the one you're gonna be married with."

"All along you knew me? Bago pa man tayo magkasabay sa Jeep? Shit, all this time." Tumawa siya nang pagak, "You made me fall, para ano? Hindi ko takbuhan ang kasal? Para kapag bumalik na ko at nalaman kong sayo— sa kapatid mo ko ikakasal ay papayag na ko? Since then you pretended that you're Ambrose?"

Humakbang siya palapit dito.

"You tricked me!" She slapped him the hardest she can.

Pinagbabayo niya ang dibdib nito kasabay nang hagulgol niya.

"You played with me. You made me fall, and I did. Hard. Bakit ba hindi niyo na lang ako hayaan? You and Papa. You keep on messing with my life. I trusted you. Pero in the end its all about what? The fucking company? Or whatever our family has been planning? Bakit ako ang laging naiipit? Why— why do I always have to be the one who's hurting?" Nanghina siya kaya napatigil ang pagpalo niya sa dibdib nito.

Nanginig ang tuhod niya kaya naman unti unti ay napaupo siya. Androse's reaching her. Nagbabalak alalayan siya pero tinabig niya ang kamay nito.

Pilit siyang niyakap nito. Matigas at walang laban ang pag pumimiglas niya.

"I hate you. I hate you for being like Papa. Wala kayong karapatan na maawa sa'kin o humingi ng pasensiya. Dahil sa simula pa lang, kayo ang may kasalanan kung bakit miserable ako." Pinilit niya ang sarili na tingnan ito kahit hilam ang mata niya.

Nanlalabo iyon dahil sa luha.

"Ate." Eleanor called her.

"Leave, ayokong makikita kapa ulit dito. Umalis kana bago pa kita ipakaladkad palabas." She heard Lexa's warning.

"I'm sorry, sweetheart. Please." Mababa ang boses nito at nagsusumamo.

"I'll marry your brother. Para tapos na lahat ng ito. Tutal iyon naman ang gusto niyo."

Tumaas ang boses nito, "No, Jean! I won't let you. Hindi ka magpapakasal sa kaniya. Hindi ako papayag."

"That's something you don't have a say, Androse."